Thank You for Your Service

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 28/11/2017

Το “American Sniper” είναι μια εξαιρετικά ιδιάζουσα περίπτωση για την εποχή που βρίσκεται το αμερικάνικο σινεμά, που ενώ για το Βιετνάμ έχει να παινεύεται για ένα λόχο κλασικών ταινιών που αμφισβητούσαν ευθέως την καθιερωμένη αφήγηση για τον πόλεμο που διεξάχθηκε εκεί, για το Ιράκ παραδόξως δεν έχουν αρθρωθεί ανάλογης αιχμηρότητας επιχειρήματα στο πανί, με εξαίρεση ίσως το ιδιαίτερα υποτιμημένο “In the Valley of Elah”. Εκείνο το πόνημα του Clint Eastwood διαπνεόταν από ένα πολύ ενδιαφέρον πνεύμα αμφισημίας, από τη μια πλευρά φαινομενικά εξυμνητικό ως προς την προσωπικότητα του Chris Kyle, από την άλλη πλευρά όμως ακυρώνοντάς το με σκηνές όπως την πλέον χαρακτηριστική με τη μητέρα και το παιδί που κουβαλούν εκρηκτικά. Το κοινό των Ηνωμένων Πολιτειών το εκθείασε ερμηνεύοντάς το κατά το δοκούν.

Ο Jason Hall, ο σεναριογράφος που βρισκόταν πίσω από αυτήν την αίσθηση του διφορούμενου που διέτρεχε εκείνο το φιλμ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο εδώ είναι πιο ευθύς και σαφής σε αυτά που θέλει να πει, δεν καταδικάζει τις αποφάσεις που πάρθηκαν άνωθεν και οδήγησαν σε κατεστραμμένες ζωές κι από τις δύο πλευρές. Ο πολιτικός λόγος εδώ ναι μεν είναι ασφαλής και δειλός αλλά ευτυχώς αποφεύγει και τις ψευτοπατριωτικές κορώνες που θα καθιστούσαν το αποτέλεσμα ιδεολογικά αντιδραστικό. Όσον αφορά την κεντρική προβληματική που αφορά το μετατραυματικό στρες των πρώην στρατιωτών και την ύστερη προσπάθεια κοινωνικής προσαρμογής τους, ακόμη κι αν δεν ανακαλύπτεται ο τροχός, υπάρχει μια ειλικρίνεια στην αποτύπωση που πρέπει να επισημανθεί.

Στο πεδίο των ερμηνειών, τόσο ο Miles Teller που εδώ θυμίζει τον πολλά υποσχόμενο νεαρό προ λίγων ετών που είχε τα “The Spectacular Now” και “Whiplash” κάτω από τη ζώνη του και που ίσως και στο άμεσο μέλλον να δώσει ένα πραγματικό ρεσιτάλ που να τον βάλει στο παιχνίδι των «μεγάλων» όσο και ο λιγότερο γνωστός Beulah Kole παίρνουν το δραματικό πυρήνα της ιστορίας στους ώμους τους και ακόμη κι όταν το σενάριο κάνει τα φάουλ του (η υποπλοκή με τον έμπορο ναρκωτικών έπρεπε να χειριστεί με μεγαλύτερη λεπτότητα διότι έτσι όπως απεικονίζεται εμπεριέχει ένα λανθάνοντα ρατσισμό κι ένα απαράδεκτο υπονοούμενο για όσους αμφισβητούν το επίσημο αφήγημα της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής) η προσέγγιση που επιλέγουν για τους ρόλους τους καθιστά τους πραγματικούς ήρωές τους οντότητες με σάρκα και οστά με τους οποίους μπορεί άνετα ο θεατής να συμπάσχει. Συχνά το υποείδος «βασισμένη σε αληθινή ιστορία» επαναπαύεται σε αυτό το ατού που έχει, αγνοώντας ότι πρέπει να δουλέψει ανάλογα με μια ταινία καθαρά μυθοπλασίας για να εμπλέξει το κοινό στα δρώμενα. Αυτό δεν συμβαίνει εδώ, ούτε και η παγίδα της αγιοποίησης (εκτίθεται σε αρκετές στιγμές η ανωριμότητα των χαρακτήρων χωρίς να υποτιμάται το εκτόπισμα των δραματικών βιωμάτων τους).

Ωστόσο ενώ υπάρχουν κάποιες αρετές, κακά τα ψέματα, το “Thank You for Your Service” δεν είναι ένα σπουδαίο φιλμ, κι αυτό όχι απαραίτητα για το ότι πρόκειται για μια ακόμη δημιουργία από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που εστιάζει αποκλειστικά στα ψυχολογικά τραύματα των δικών της παιδιών αντί για τις αδιαμφισβήτητα οδυνηρές επιπτώσεις και στους ανθρώπους του αντίπαλου στρατοπέδου στα πλαίσια της στρατηγικής της μαλακής ισχύος που ακολουθεί η συγκεκριμένη χώρα πολιτιστικά μέσω του κινηματογράφου (άλλωστε έχουν παραχθεί αριστουργήματα ακόμη και με αυτό το αμφισβητήσιμο ιδεολογικό πλαίσιο στο παρελθόν όπως το “The Deer Hunter”), αλλά για τον απλό λόγο ότι ο επεισοδιακός τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται η ιστορία, η αισθητική της σκηνοθεσίας και η μηδαμινή σχεδόν ανάπτυξη χαρακτήρων πέραν των τριών βασικών, η οποία και πάλι περιορίζεται στο όσα έζησαν στο πεδίο της μάχης, καθηλώνουν το ποιοτικό επίπεδο σε αυτό μιας αξιοπρεπούς τηλεταινίας. Υπάρχουν έντονες και δυνατές σκηνές, αλλά η επίδρασή τους εξουδετερώνεται κάπως από την επίπεδη δραματουργία που επικρατεί σε γενικές γραμμές. Συνοπτικά, συμπαθές αλλά λίγο.

Βαθμολογία: