Η Μαίρη, μια αγγλίδα αριστοκράτισσα, ταξιδεύει στην Ιταλία προκειμένου να εντρυφήσει στην ευρωπαϊκή κουλτούρα. Παρέα με τις φίλες της, την αγέρωχη λαίδη Έστερ, την υπεροπτική Αραμπέλα, την Έλσα, μια αμερικανίδα συλλέκτρια έργων τέχνης, και την πρόσχαρη Τζόρτζι, η Μαίρη απολαμβάνει τη διαμονή της στην Ιταλία, και όταν παρατηρεί την άνοδο του φασισμού στη χώρα, αποφασίζει να οργανώσει μια βραδιά τσαγιού προκειμένου να προσκαλέσει τον Μουσολίνι ώστε να σιγουρευτεί πως ο καινούριος ηγέτης της χώρας έχει καλούς σκοπούς.

Σκηνοθεσία:

Franco Zeffirelli

Κύριοι Ρόλοι:

Joan Plowright … Mary Wallace

Maggie Smith … λαίδη Hester Random

Cher … Elsa Morganthal Strauss-Armistan

Judi Dench … Arabella

Lily Tomlin … Georgina ‘Georgie’ Rockwell

Charlie Lucas … Luca

Claudio Spadaro … Benito Mussolini

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: John Mortimer, Franco Zeffirelli

Παραγωγή: Clive Parsons, Riccardo Tozzi, Giovannella Zannoni

Μουσική: Stefano Arnaldi, Alessio Vlad

Φωτογραφία: David Watkin

Μοντάζ: Tariq Anwar

Σκηνικά: Carlo Centolavigna, Fiorella Mariani

Κοστούμια: Anna Anni, Jenny Beavan, Alberto Spiazzi

 

  • Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
  • Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Tea with Mussolini

Ελληνικός Τίτλος: Τσάι με τον Μουσολίνι

Εναλλακτικός Τίτλος: Un Te con Mussolini

Σεναριακή Πηγή

  • Αυτοβιογραφία: Zeffirelli: An Autobiography του Franco Zeffirelli.

Κύριες Διακρίσεις

  • Βραβείο Bafta δεύτερου γυναικείου ρόλου (Maggie Smith). Υποψήφιο για κοστούμια.

Παραλειπόμενα

  • Βασίζεται σε πραγματικές εμπειρίες από τη νεανική ζωή του Franco Zeffirelli, όπως καταγράφηκαν στα πρώτα κεφάλαια του Zeffirelli: An Autobiography του 1986. Η λαίδη Ράντομ ήταν κάτοικος της Φλωρεντίας, και φυσικά γνώριζε για αυτήν ο δημιουργός, χωρίς όμως να είναι βέβαιος για το όνομα της.
  • Σε μικρό ρόλο βρετανού πρόξενου εμφανίζεται ο Michael Williams, σύζυγος της Judi Dench. Ήταν όμως και η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση, αφού έφυγε από τη ζωή λίγο μετά το πέρας των γυρισμάτων.
  • Παρότι διάσημη ως τραγουδίστρια, αυτή είναι η πρώτη φορά που ακούγεται να τραγουδάει η Cher στον κινηματογράφο.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 2/2/2009

Αυτή είναι η τελευταία ταινία του Φράνκο Τζεφιρέλι που μπορώ να δηλώσω πως πέρασα καλά βλέποντας την, και δυστυχώς είναι μετρημένες οι περιπτώσεις που ο ιταλός μαιτρ έχει καταφέρει να με συγκινήσει. Όπως πάντα περιτριγυρίζεται από ένα θαυμάσιο περιβάλλον εποχής, ανασυσταθέν στην εντέλεια και με ιστορική πιστότητα. Πρόκειται για μια «λεπτή» ταινία, με ελαφρύ βρετανικό χιούμορ, βάση στις ερμηνείες (ειδικά η γηραιά Μάγκι Σμιθ είναι απίθανη), έξυπνο σε διαλόγους σενάριο και μια σκηνοθετική αντίληψη που, τουλάχιστον, φανερώνει εμπειρία και καλαισθησία. Όπως όμως και στις περισσότερες περιπτώσεις με τις ταινίες του Τζεφιρέλι, λείπει αυτό το κάτι επί του σεναρίου για να την απογειώσει, να την «κολλήσει» στη μνήμη. Δεν είναι κάθε μέρα του Ρωμαίος και Ιουλιέτα και του Ιησού από τη Ναζαρέτ, αλλά κι εκεί ο ιταλός δημιουργός είχε το «αξιοπρόσεκτο» στο τσεπάκι…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

23 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *