Όταν μια παρέα φίλων παραβιάζει τον ιερό κανόνα της τράπουλας των ταρώ -ποτέ να μη χρησιμοποιείς την τράπουλα κάποιου άλλου- απελευθερώνουν εν αγνοία τους ένα ανείπωτο κακό που είναι παγιδευμένο μέσα στα καταραμένα χαρτιά. Ένας προς έναν, έρχονται αντιμέτωποι με τη μοίρα για να καταλήξουν σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στον θάνατο και να ξεφύγουν από το μέλλον που προδιαγράφουν τα ταρώ.
Σκηνοθεσία:
Spenser Cohen
Anna Halberg
Κύριοι Ρόλοι:
Harriet Slater … Haley
Jacob Batalon … Paxton
Avantika … Paige
Adain Bradley … Grant
Humberly Gonzalez … Madeline
Olwen Fouere … Alma Astryn
Wolfgang Novogratz … Lucas
Larsen Thompson … Elise
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Spenser Cohen, Anna Halberg
Παραγωγή: Scott Glassgold, Elysa Koplovitz Dutton, Leslie Morgenstein
Μουσική: Joseph Bishara
Φωτογραφία: Elie Smolkin
Μοντάζ: Tom Elkins
Σκηνικά: Felicity Abbott
Κοστούμια: Ivana Vasic
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Tarot
- Ελληνικός Τίτλος: Τα Ταρώ του Θανάτου
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Horrorscope του Nicholas Adams.
Παραλειπόμενα
- Ντεμπούτο στη σκηνοθεσία για τους Spenser Cohen και Anna Halberg.
- Βασίζεται σε μυθιστόρημα του 1992, αντλώντας παράλληλα υλικό από αστικούς μύθους.
- Αρκετοί ήταν οι φαν που αντέδρασαν αρνητικά στην αλλαγή του τίτλου, που αρχικά ήταν Horrorscope, δηλαδή αυτός του βιβλίου.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 30/5/2024
Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει την ιστορία; Μια παρέα εφήβων ανοίγει μια επί χρόνια κλειδωμένη πόρτα για να δει τι υπάρχει στο σκοτεινό κελάρι ή διαβάζει στίχους από απαγορευμένα βιβλία ή χρησιμοποιεί ένα καταραμένο αντικείμενο ή χίλια δύο άλλα πράγματα τα οποία έχουν πάντα την ίδια κατάληξη. Μια δαιμονική οντότητα τους κυνηγά και τους εξαφανίζει έναν έναν από προσώπου γης, έκτος συνήθως από ένα κορίτσι. Τα Ταρώ του Θανάτου είναι μία ακόμα τέτοια ταινία, από αυτές που ευγενικά αποκαλούμε “εφηβικού τρόμου”.
Η επίσημη σύνοψη είναι η εξής: “Όταν μια παρέα φίλων παραβιάζει τον ιερό κανόνα της τράπουλας των ταρώ -ποτέ να μη χρησιμοποιείς την τράπουλα κάποιου άλλου- απελευθερώνουν εν αγνοία τους ένα ανείπωτο κακό που είναι παγιδευμένο μέσα στα καταραμένα χαρτιά. Ένας προς έναν, έρχονται αντιμέτωποι με τη μοίρα για να καταλήξουν σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στον θάνατο και να ξεφύγουν από το μέλλον που προδιαγράφουν τα ταρώ”.
Ό,τι ακριβώς λέγαμε στην πρώτη παράγραφο! Παρέα εφήβων που περνάει και λίγο το δράμα της και τα ερωτικά της, για να δώσουμε και λίγο συναίσθημα παραπάνω στους ήρωες, αλλά χωρίς καμία προσωπικότητα στο χαρτί, ούτε οι χαρακτήρες ούτε η ταινία. Το δίδυμο σκηνοθετών/σεναριογράφων Σπένσερ Κόεν και Άννα Χόλμπεργκ μαζεύει όλα τα κλισέ που μπορείς να φανταστείς, τα χρησιμοποιεί ανέμπνευστα και καταλήγει να φτιάξει στην ουσία μια αντιγραφή του Final Destination, που παίρνει όμως πιο σοβαρά τον εαυτό της και το μόνο που πετυχαίνει είναι μερικά απότομα τρομάγματα.
Πολλές φορές στέκομαι με μεγάλη επιείκεια απέναντι σε ταινίες του είδους γιατί τις θεωρώ κάτι σαν βόλτα στο λούνα παρκ για τις νεαρές ηλικίες. Μπαίνεις περιμένοντας να πάρεις μερικές τρομάρες, να πεταχτείς από το κάθισμά σου, να πιάσεις και το χέρι του αγοριού ή του κοριτσιού (blink..) και κάπως να διασκεδάσεις με την παρέα σου. Δεν λέω ότι και στη συγκεκριμένη ταινία αποκλείεται να διασκεδάσουν οι πιο πιτσιρικάδες, αλλά νομίζω ότι κι αυτοί έχουν δει πολύ καλύτερα δείγματα του είδους το τελευταίο διάστημα. Εδώ έχεις μια προσεγμένη παραγωγή, αλλά χωρίς σπίθα σεναριακά και σκηνοθετικά.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
