Ο Ιάσωνας γνωρίζει την Πηνελόπη στο σπίτι του, σε ένα δείπνο με κοινούς φίλους. Όλα ξεκινούν εδώ. Όλα θα αρχίζουν από εδώ. Βγαίνουν, γνωρίζονται και κάποια στιγμή η Πηνελόπη μετακομίζει σπίτι του. Μαζί της μπορεί να μοιραστεί τα πάντα. Ακόμα κι εκείνο το παιδικό παιχνίδι να καθοδηγεί τα όνειρά του. Όλα μοιάζουν υπερβολικά τέλεια για να είναι αληθινά. Μέχρι που ένα πρωινό, ο Ιάσωνας ξυπνά και η Πηνελόπη έχει εξαφανιστεί. Δεν ξέρει ούτε πού βρίσκεται, ούτε γιατί έφυγε. Δεν μπορεί να θυμηθεί τι μεσολάβησε. Φταίνε οι χρόνιοι πονοκέφαλοι ή ένα μυστικό που έρχεται από το παρελθόν και τον απομακρύνει από την πραγματικότητα; Ο Ιάσωνας αποφασίζει να κερδίσει πίσω τη μνήμη και τη ζωή του.

Σκηνοθεσία:

Αλέξης Αλεξίου

Κύριοι Ρόλοι:

Γιώργος Κακανάκης … Ιάσωνας

Σεραφίτα Γρηγοριάδου … Πηνελόπη

Δάφνη Λαμπρόγιαννη … Κατερίνα

Αργύρης Θανάσουλας … Σταμάτης

Ορφέας Ζαφειρόπουλος … Γιώργος

Γιασεμή Κηλαηδόνη … Δανάη

Γιώργος Καραμίχος … Ιάσωνας (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Αλέξης Αλεξίου

Παραγωγή: Αλέξης Αλεξίου

Μουσική: Γιάννης Βεσλεμές, Peekay Tayloh

Φωτογραφία: Χρήστος Καραμάνης

Μοντάζ: Πάνος Βουτσαράς

Σκηνικά: Πηνελόπη Βαλτή

Κοστούμια: Κίκα Καράμπελα

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Ιστορία 52
  • Διεθνής Τίτλος: Tale 52

Κύριες Διακρίσεις

  • Βραβείο σεναρίου στο φεστιβάλ Σίτσες.

Παραλειπόμενα

  • Μεγάλου μήκους ντεμπούτο για τον Αλέξη Αλεξίου.
  • Δεύτερη αλλά και τελευταία ως σήμερα κινηματογραφική συμμετοχή για τον Γιώργο Κακανάκη.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Η Αλεξάνδρα Μπουσίου είναι η ερμηνεύτρια στο Lullaby.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 1/8/2008

Δεν θα πω τίποτα λιγότερο για αρχή, από το ότι η Ιστορία 52 είναι η σημαντικότερη ελληνική ταινία που είδα τα τελευταία εφτά χρόνια, από τον Δεκαπενταύγουστο κι έπειτα. Επιτέλους ένας νεαρός σκηνοθέτης με όραμα έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά, και ίσως να παραδειγματίσει κι άλλους νέους δημιουργούς, αφού έχουμε τόσο ανάγκη να δημιουργηθεί, επιτέλους, μια νεαρή γενιά σύγχρονου ελληνικού σινεμά, ένα επόμενο βήμα από το ξέσπασμα των μέσων των 1990.

Αλήθεια πώς είναι να είσαι ένας ψυχοπαθής δολοφόνος; Σίγουρα ένας τέτοιος εγκέφαλος επεξεργάζεται πολύ διαφορετικά την πραγματικότητα από έναν κοινό, λογικό νου. Η ηθική πρέπει να είναι αιχμάλωτη ενός νεφελώδους σύμπαν, με σκέψεις που μοιάζουν αλλά δεν είναι λογικές, με ξεσπάσματα και τελεσίδικες πράξεις που δεν χωρούν επιστροφή, και τον πραγματικό χρόνο να είναι υποχείριο της ασύστολης χρονομέτρησης τού τώρα, του πριν και του μετά σε ενιαία βάση. Πάνω από όλα, όμως, το να προσπαθήσεις να εισχωρήσεις σε έναν τέτοιο νου δεν παύει παρά να είναι απλά μία προσπάθεια, κι αυτό κάνει ο Αλεξίου με τον καλύτερο τρόπο.

Πολύ κοντά στις αρχές του Δόγματος ’95 κι από τις λίγες περιπτώσεις που αυτό γίνεται με ουσιαστική αιτιολογία, ο νεαρός σκηνοθέτης ανακατεύει χρόνους με όνειρα, με μνήμες, με αλήθειες και ψέματα. Δημιουργεί ένα τρισδιάστατο ψυχολογικά σκηνικό μπερδεμένο ως το ποια από αυτά που βλέπουμε είναι αλήθεια και ποια όχι. Δεν είναι όμως η δική μας οπτική που έχει σημασία. Δεν είναι καν η δική μας κατανόηση που ισχύει, αφού κι αυτήν μπορούμε να την “παίξουμε” με τα δικά μας δεδομένα. Είναι και ανήκει σε αυτόν, τον ήρωα του έργου και φάντασμα μιας αλήθειας. Το δικό του κεφάλι έχει σημασία, και σε αυτόν θα ανήκει όταν τελειώσει και η επαφή μας μαζί του. Αυτός θα παίξει με το δικό μας μυαλό, παρά το ότι πασχίζει να αποδείξει πως το παιχνίδι έχει αυτόν ως θύμα.

Είναι κι αυτή η άψογη φωτογράφηση του Χρήστου Καραμάνη, που επιβάλλεται στο μάτι και χορεύει μαζί με τα τρεμουλιαστά πλάνα. Σκοτεινή αλλά και μοντέρνα. Ένα ιδιότυπο σκηνικό θεάτρου, με τις καλύτερες αποχρώσεις του γκρι σε τόνους παστέλ. Είναι και η μουσική που θυμίζει ήχους αρχαίας τραγωδίας, παρά ολοκληρωμένης σύνθεσης. Είναι και η παρουσία του Γιώργου Κακανάκη που μπορεί να μη φανερώνει ερμηνευτικό βάρος, δίνει όμως μια απόλυτα κινηματογραφική ερμηνεία με θεατρικό βάθος.

Ο Αλέξης Αλεξίου επεξεργάζεται ένα μικρό, σε πρώτη διάσταση, υλικό με άψογο τρόπο. Παίζει περισσότερο με τον ήρωα του και λιγότερο με τον θεατή, που ίσως έχει μαντέψει από πολύ νωρίς την έκβαση. Είναι μία από τις υποδειγματικότερες σκηνοθετικές προσεγγίσεις που έχουμε δει στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή ευτυχεί ακροβατώντας με την αποτυχία και τον εξόφθαλμο μοντερνισμό. Είναι ο κινηματογράφος του μέλλοντος με επιλεκτικές επιρροές από Δόγμα ’95, David Lynch και Άπω Ανατολή. Σκηνικά, φωτογραφία, μοντάζ, μουσική και οι δύο ερμηνείες σε υψηλά στάνταρ απόδοσης, και το ακατέργαστο σενάριο μειώνει στο ελάχιστο την ποιότητα του έργου. Ένα στιγμιαίο μικρό καλτ διαμάντι και η χαρά τού να μιλάει ελληνικά όλη δικά μας…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

17 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *