Σκοτεινοί Δολοφόνοι

Ο πιο ισχυρός αρθρογράφος της Νέας Υόρκης, ο Τζ. Τζ. Χάνσεκερ, θέλει να αποτρέψει την αδελφή του από να παντρευτεί τον Στιβ Ντάλας, έναν μουσικό της τζαζ. Για αυτό θα προσλάβει τον διεφθαρμένο Σίντνεϊ Φάλκο, ώστε να διακόψει τη σχέση τους με κάθε τρόπο.

Σκηνοθεσία:

Alexander Mackendrick

Κύριοι Ρόλοι:

Burt Lancaster … J.J. Hunsecker

Tony Curtis … Sidney Falco

Susan Harrison … Susan Hunsecker

Martin Milner … Steve Dallas

Sam Levene … Frank D’ Angelo

Barbara Nichols … Rita

Jeff Donnell … Sally

Joe Frisco … Herbie Temple

Emile Meyer … υπαστυνόμος Harry Kello

Edith Atwater … Mary

David White … Otis Elwell

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Clifford Odets, Ernest Lehman, Alexander Mackendrick

Παραγωγή: James Hill

Μουσική: Elmer Bernstein

Φωτογραφία: James Wong Howe

Μοντάζ: Alan Crosland Jr.

Σκηνικά: Edward Carrere

Κοστούμια: Mary Grant

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Sweet Smell of Success
• Ελληνικός Τίτλος: Σκοτεινοί Δολοφόνοι
• Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Η Γλυκιά Μυρωδιά της Επιτυχίας [επανέκδοσης]

Σεναριακή Πηγή

• Νουβέλα: Tell Me About It Tomorrow! του Ernest Lehman.

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Bafta ξένου ηθοποιού (Tony Curtis).

Παραλειπόμενα

• Όταν πουλήθηκαν τα περίφημα Ealing Studios στο BBC, ο Alexander Mackendrick βρέθηκε στα πρόθυρα της αεργίας, και στράφηκε στις προτάσεις που του είχαν γίνει από το Χόλιγουντ. Απέρριψε όμως αυτές των Cary Grant και David Selznick, προτιμώντας την ανεξάρτητη φίρμα Hecht-Hill-Lancaster. Το σχέδιο όμως που μιλούσε για μια διασκευή από George Bernard Shaw κατέρρευσε, με τον βρετανό σκηνοθέτη να ζητάει να απαλλαγεί από το συμβόλαιο. Ο Harold Hecht δεν δέχτηκε κάτι τέτοιο, και του αντιπρότεινε τη διασκευή του έργου του Ernest Lehman.
• Η νουβέλα του Lehman είχε κάνει την εμφάνιση της στο περιοδικό Cosmopolitan, τον Απρίλη του 1950, κι ενώ ο ορίτζιναλ τίτλος της ήταν ο ίδιος με της ταινίας, ο εκδότης δεν ήθελε τη λέξη “μυρωδιά” στο περιοδικό του. Αυτό είχε βασιστεί στις προσωπικές του εμπειρίες ως βοηθός του Irving Hoffman, αρθρογράφου του Hollywood Reporter. Κι ενώ ο τελευταίος αρχικά δεν ήθελε να του ξαναμιλήσει, αργότερα έγραψε σε άρθρο του ότι θα γίνονταν ένας καλός σεναριογράφος. Και πράγματι έγινε, πριν καν την εδώ συμμετοχή του, την οποία αρχικά είχε δηλώσει διαθέσιμος και να τη σκηνοθετήσει. Η United Artists όμως, που θα αναλάμβανε τη διανομή, δεν ρίσκαρε με έναν πρωτάρη σε αυτή τη θέση.
• Πρώτοι ο Mackendrick με τον Lehman προσπάθησαν να κάνουν πιο κινηματογραφικό το πρωτόλειο κείμενο, αλλά κοντά στα τελειώματα, ο δεύτερος αρρώστησε και αποχώρησε από την παραγωγή. Ως αντικαταστάτης ήρθε ο Paddy Chayefsky, αλλά ο σκηνοθέτης προτίμησε τον -αριστερών φρονημάτων- Clifford Odets. Αντί όμως για 2 ή 3 εβδομάδες που ανέμενε πως θα έχει το σενάριο στα χέρια του, ο Odets το παρέδωσε σε 4 μήνες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουν τα γυρίσματα δίχως σενάριο, και να διαμορφώνονται ανά σκηνή από το σύνολο του επιτελείου.
• Ο Tony Curtis έδωσε μεγάλη μάχη για τον ρόλο, μια και η Universal, με την οποία είχε συμβόλαιο, φοβόταν ότι αυτή η ταινία θα τον κατέστρεφε.
• Ο Orson Welles ήταν ο αρχικός υποψήφιος για τον Χάνσεκερ, ενώ ο σκηνοθέτης προτιμούσε τον Hume Cronyn, μια και έφερε ομοιότητες με τον αρθρογράφο Walter Winchell, πάνω στον οποίο χτίστηκε ο χαρακτήρας. Η United Artists ήταν που έφερε τον Burt Lancaster, έχοντας κάνει ήδη πετυχημένο δίδυμο με τον Tony Curtis στο Βαριετέ (1956).
• Ο Robert Vaughn είχε πάρει τον ρόλο του Στιβ Ντάλας, αλλά τον πρόλαβε το χαρτί του στρατού.
• Η πρεμιέρα ήταν απογοητευτική, ειδικά για τους φαν του Tony Curtis που δεν δέχτηκαν να παίζει τον “κακό”. Η εμπορική αποτυχία ήταν πλέον αναμενόμενη, παρότι οι κριτικοί δεν μίλησαν με άσχημα λόγια. Με το πέρασμα των χρόνων, όμως, η κριτική άποψη έχει εκτοξευθεί, με την ταινία να φιγουράρει πλέον σε λίστες των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Η τζαζ μπάντα της ταινίας είναι οι Chico Hamilton Quintet. Δύο από τα μέλη της, οι Fred Katz και Chico Hamilton, έγραψαν το σύνολο της μουσικής του φιλμ, αλλά αυτή απορρίφθηκε και στη θέση τους ήρθε ο Elmer Bernstein.