
Δεκαετία του 1930. Ο Έμετ Ρέι είναι ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες της τζαζ στον κόσμο, ο οποίος όμως δεν φημίζεται και για την καλή του συμπεριφορά. Όλοι οι ιδιοκτήτες των μαγαζιών που εργάζεται κατά καιρούς τον διώχνουν, γιατί είτε αργεί είτε πηγαίνει μεθυσμένος. Ο Ρέι δεν αγαπά κανέναν εκτός από τον εαυτό του, κι αυτό φαίνεται κυρίως όταν συνδέεται με τη Χέιτι, μια κωφάλαλη γυναίκα που τον λατρεύει.
Σκηνοθεσία:
Woody Allen
Κύριοι Ρόλοι:
Sean Penn … Emmet Ray
Samantha Morton … Hattie
Anthony LaPaglia … Al Torrio
Uma Thurman … Blanche Williams
James Urbaniak … Harry
John Waters … Κος Haynes
Gretchen Mol … Ellie
Denis O’Hare … Jake
Molly Price … Ann
Brian Markinson … Bill Shields
Tony Darrow … Ben
Brad Garrett … Joe Bedloe
Chris Bauer … Ace
Douglas McGrath … Douglas McGrath
Woody Allen … Woody Allen
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Woody Allen
Παραγωγή: Jean Doumanian
Φωτογραφία: Fei Zhao
Μοντάζ: Alisa Lepselter
Σκηνικά: Santo Loquasto
Κοστούμια: Laura Bauer
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Sweet and Lowdown
- Ελληνικός Τίτλος: Συμφωνίες και Ασυμφωνίες
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου (Sean Penn) και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Samantha Morton).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Sean Penn) σε κωμωδία/μιούζικαλ, και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Samantha Morton).
Παραλειπόμενα
- Ελαφριά επηρεασμένο από το Λα Στράντα του Federico Fellini.
- Είναι γυρισμένο υπό τη μορφή ενός mockumentary, δηλαδή ενός ψεύτικου ντοκιμαντέρ. Δεν έχει όμως τους κατεξοχήν περιορισμούς ενός ντοκιμαντέρ.
- Αμέσως μετά το ντεμπούτο του το 1969, ο Woody Allen έκλεισε συμφωνία με τη United Artists, η οποία του παρείχε την ελευθερία να “γυρίσει ό,τι ήθελε”. Ως κλαρινετίστας και θαυμαστής της τζαζ, εκείνος έγραψε το δραματικό The Jazz Baby, με επίκεντρο έναν τζαζίστα στη δεκαετία του 1930. Όταν όμως το έδειξε στα στελέχη του στούντιο, εκείνοι είχαν θεωρήσει αυτονόητο το ότι θα τους παρέδιδε κάποια κωμωδία, και δεν εγκρίθηκε. Το 1995 ο ίδιος ο Allen το έβαλε στο συρτάρι ως “ίσως πολύ φιλόδοξο”, αλλά τρία χρόνια αργότερα επέτρεψε σε αυτό. Άλλαξε τον τίτλο και σκόπευε να ερμηνεύσει ο ίδιος τον Ρέι. Όταν άλλαξε γνώμη, πρόσφερε πρώτα τον ρόλο στον Johnny Depp, που δεν ήταν όμως διαθέσιμος, και έπειτα στον Sean Penn, που παρά τη φήμη του για δύσκολος συνεργάτης, ο Allen θα δηλώσει αργότερα πως δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα μαζί του αλλά και τον εγκωμίασε ως ηθοποιό.
- Ο Allen είχε πει στη Samantha Morton να ερμηνεύσει τον ρόλο της σαν τον Harpo Marx, αλλά η απάντηση της ήταν “ποιος είναι αυτός;”. Τότε ο δημιουργός συνειδητοποίησε πως η Morton ήταν πολύ νεαρή, και την έβαλε να παρακολουθήσει ταινίες των αδελφών Marx.
- Παρότι η πλοκή διεξάγεται σε Σικάγο και Καλιφόρνια, όλα τα γυρίσματα έγιναν στη Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϋ.
- Πρώτη από τις τρεις συνεργασίες του Allen με τον κινέζο κινηματογραφιστή Zhao Fei, τον οποίο και είχε εντοπίσει λίγα χρόνια πριν μέσω της δουλειάς του στο Σήκωσε τα Κόκκινα Φανάρια. Είναι όμως και η πρώτη του ταινία από το 1977 χωρίς τη μοντέρ Susan E. Morse. Η Alisa Lepselter που ανέλαβε τη θέση της συντρόφευσε κι αυτή τον Allen επί χρόνια.
- Οι κριτικές ήταν θετικές, ειδικά για το καστ, αλλά τα ταμεία είχαν άλλη άποψη. Με κόστος 29,7 εκατομμύρια δολάρια, οι εισπράξεις κόλλησαν στα 4,5.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Dick Hyman ανάλαβε την οργάνωση και διεύθυνση των μουσικών κομματιών, με τον Howard Alden να παρέχει τα κιθαριστικά σόλο.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 30/8/2014
Μία από τις καλύτερες ταινίες του Γούντι Άλεν και από τις λιγότερο αναφορικές προς τον ίδιο του τον εαυτό, αν εξαιρέσεις τη λατρεία για την τζαζ και τις γυναίκες. Είναι και το δεύτερο σημαντικό ψευδο-ντοκουντράμα του μετά το «Zelig». Υποτίθεται ότι παρακολουθούμε φάσεις από τη ζωή ενός ιστορικού προσώπου με αφηγητή τον Άλεν και σχόλια από ειδικό. Μια εξαιρετική μελέτη χαρακτήρα (με τον Σον Πεν να δίνει ρέστα), τον κλασικό χαρακτήρα του χαρισματικού καλλιτέχνη που μαγεύει όταν παίζει, και που στον υπόλοιπο χρόνο του δεν ξέρει πού πατεί και πού βρίσκεται, παρασυρόμενος από το ποτό, ξεμυαλισμένος με τον ποδόγυρο, έρμαιο σε ξεσπάσματα, ενθουσιασμούς, παρεξηγήσεις. Θαυμάσια απόδοση της εποχής των 1930 (καλλιτεχνική επιμέλεια, φωτογραφία), άψογη ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και δραματικό στοιχείο και φόρος τιμής στον «σουίνγκερ» Ντζάνγκο Ράινχαρντ.
Βαθμολογία: