Suzume
- Suzume no Tojimari
- 2022
- Ιαπωνία
- Ιαπωνικά
- Κινούμενα Σχέδια, Νεανική, Περιπέτεια, Φαντασίας
- 13 Απριλίου 2023
Το ταξίδι της 17ρονης Σουζουμέ ξεκινάει σε μια ήρεμη πόλη στο Κιούσου, στη νοτιοδυτική Ιαπωνία, όταν συναντάει έναν νέο άνδρα που της λέει, «Ψάχνω μία πόρτα». Αυτό που βρίσκει η Σουζουμέ είναι μια μονή, φθαρμένη πόρτα, η οποία στέκεται μόνη της στη μέση ενός ερειπωμένου χώρου, σαν κάτι να την προστάτεψε απ’ ό,τι ήταν αυτό που διέλυσε τα πάντα στο χώρο. Σαν υπνωτισμένη από τη δύναμή της, η Σουζουμέ πάει να πιάσει το πόμολο… Πόρτες αρχίζουν να ανοίγουν η μία μετά την άλλη σε όλη την Ιαπωνία, αφανίζοντας όσους βρίσκονται κοντά. Η νεαρή πρέπει να κλείσει αυτές τις πόρτες για να αποτρέψει τη μεγαλύτερη επικείμενη καταστροφή.
Σκηνοθεσία:
Makoto Shinkai
Κύριοι Ρόλοι:
Nanoka Hara … Suzume Iwato (φωνή)
Hokuto Matsumura … Sota Munakata (φωνή)
Eri Fukatsu … Tamaki Iwato (φωνή)
Shota Sometani … Minoru Okabe (φωνή)
Sairi Ito … Rumi Ninomiya (φωνή)
Ann Yamane … Daijin (φωνή)
Kana Hanazawa … Tsubame Iwato (φωνή)
Ryunosuke Kamiki … Tomoya Serizawa (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Makoto Shinkai
Παραγωγή: Koichiro Ito, Genki Kawamura
Μουσική: Kazuma Jinnouchi, Radwimps
Σκηνικά: Takumi Tanji
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Suzume no Tojimari
- Ελληνικός Τίτλος: Suzume
- Διεθνής Τίτλος: Suzume
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.
Παραλειπόμενα
- Τεχνική: Παραδοσιακό Σχέδιο
- Ο Makoto Shinkai συνέλαβε την ιδέα για την ταινία καθώς βρίσκονταν σε περιοδεία ανά την Ιαπωνία, μιλώντας για τις ταινίες του. Κεντρική του σκέψη ήταν να θρηνήσει για τα εγκαταλελειμμένα ανθρώπινα τοπία. Βασική του επιρροή ήταν ο μεγάλος σεισμός του 2011 στο Τοχόκου, με τις φυσικές καταστροφές να είναι στον πυρήνα όλων των επόμενων ταινιών του.
- Έγινε η 4η πιο εμπορική ταινία στην Ιαπωνία για το 2022, με εισπράξεις 14 δισεκατομμύρια γιεν. Παγκοσμίως, ξεπέρασε τα 130 εκατομμύρια δολάρια.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο δημιουργός συνεργάζεται για τρίτη συνεχόμενη φορά με τη ροκ μπάντα των Radwimps. Είναι οι ερμηνευτές και των δύο τραγουδιστών σινγκλ του σάουντρακ: το Suzume και το Kanata Haluka.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 12/4/2023
Επιστροφή στις ρίζες μοιάζει να δηλώνει η νέα anime ταινία του Makoto Shinkai, με τον πετυχημένο δημιουργό να στοχάζεται πάνω στις δυνάμεις του να αφηγείται οικίες ιστορίες ζωής, την ώρα που προσανατολίζεται σε μεγαλύτερες περιπέτειες φαντασίας. Μια διάχυτη αίσθηση deja-vu προκύπτει από τη χρήση δοκιμασμένων στοιχείων του είδους πάνω σε ένα μικτό περιεχόμενο, όπου συναντάμε πόρτες που οδηγούν σε μυστικούς κόσμους, χαριτωμένες γάτες, περιβαλλοντικές καταστροφές και το θέμα της απώλειας ενός γονέα, με τον Shinkai να επιχειρεί να τους δώσει πολυεπίπεδες αποχρώσεις.
Όσο κι αν μοιάζει με εναλλακτική ανάγνωση ενός στερεοτυπικού χαρακτήρα, η Σουζουμέ, σαν πρωταγωνίστρια και σαν ταινία, έχει πολλά να προσφέρει. Παρότι ντροπαλή και ευγενική, μαστίζεται από ένα σοβαρότατο τραύμα πένθους που απειλεί να την καταστρέψει, αντανακλώντας το σημείο εκκίνησης της Μπελ του “Δράκου και της Πριγκίπισσας”. Αλλά εδώ αντί για τη σχολική ζωή έχουμε σαν φόντο ένα ταξίδι δρόμου με εμφανείς συμβολισμούς που αφορούν την εσωτερική διαδρομή προς τη διαχείριση του πένθους και την τελική κάθαρση, που σε επίπεδο πλοκής αντικατοπτρίζεται στο κλείσιμο μιας πόρτας που θα σώσει την Ιαπωνία από την καταστροφή. Στη διαδρομή αυτή, η Σουζουμέ υποστηρίζεται από έναν θίασο καθημερινών χαρακτήρων που υπηρετούν έναν ελαφρύ κωμικό τόνο σε αντίθεση με το βάρος της κεντρικής ιστορίας -μόνη εξαίρεση ο χαρακτήρας της θείας σε μια απρόσμενα έντονη κορύφωση.
Η ιστορία επικαλείται μια μυθολογική βάση και η ταινία αξιοποιεί το συναισθηματικό της βάθος για να προσπεράσει τα αναπάντητα ερωτήματα και τις λογικές τρύπες που κουβαλά η αφήγηση ενός μύθου. Όμως η εστίαση στον ψυχισμό της ηρωίδας είναι που φέρνει την τελική αποπληρωμή, και ο Shinkai βάζει στην καρδιά της ταινίας του την ανθρώπινη φύση στις ευχάριστες (αγάπη) και στις δυσάρεστες (εγκατάλειψη) στιγμές της. Διόλου τυχαία λοιπόν το υπερφυσικό ον παρουσιάζεται απρόσωπα και η παρουσία του αποτελεί κυρίως μια προσωποποίηση της απειλής.
Στο οπτικό κομμάτι, ο Shinkai αντιμετωπίζει και τον υπαρκτό και τον φανταστικό κόσμο με μια ρεαλιστική διάθεση, παρουσιάζοντας ένα χάρμα οφθαλμών με μεγάλες λεπτομέρειες στο σχέδιο, τα τοπία και τα ειδικά εφέ, ενώ η πολυεπίπεδη μουσική αναδεικνύει τόσο την επική διάσταση όσο και τις σκηνές ψυχικού βάρους. Το ομιλόν καρεκλάκι είναι ένα κλασικό τέχνασμα που δεν λείπει ποτέ πλέον από ένα κινούμενο σχέδιο, αν και εδώ αξιοποιείται με μεγαλύτερο βάθος από ό,τι συνήθως. Είναι ένα επιπλέον στοιχείο που κάνει την ιστορία ευχάριστη και θλιβερή ταυτόχρονα, ενώ οδηγεί προς την τελική συνειδητοποίηση ότι η επούλωση των τραυμάτων είναι το πιο σημαντικό που μπορεί να κάνει κανείς για τον εαυτό του.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
