Superman: Η Επιστροφή (2006)

ΣΥΝΟΨΗ

Κι ενώ o Σούπερμαν έψαχνε επί πέντε χρόνια για τον πλανήτη από τον οποίο κατάγεται, τα πράγματα στον πλανήτη που τον «υιοθέτησε» έχουν αλλάξει ριζικά. Η Γη συνέχισε τη ζωή της χωρίς αυτόν. Η Λόις Λέιν τώρα έχει γιο, αρραβωνιαστικό και ένα βραβείο Πούλιτζερ για το άρθρο της «Γιατί ο Κόσμος Δεν Χρειάζεται τον Σούπερμαν». Και ο Λεξ Λούθερ έχει ένα σχέδιο που θα εξοντώσει εκατομμύρια, αν όχι… δισεκατομμύρια ζωές.

Σκηνοθεσία:

Bryan Singer

Κύριοι Ρόλοι:

Brandon Routh … Clark Kent/Superman

Kate Bosworth … Lois Lane

Kevin Spacey … Lex Luthor

James Marsden … Richard White

Parker Posey … Kitty Kowalski

Frank Langella … Perry White

Eva Marie Saint … Martha Kent

Sam Huntington … Jimmy Olsen

Kal Penn … Stanford

Marlon Brando … Jor-El (αρχείο)

Tristan Lake Leabu … Jason White

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Michael Dougherty, Dan Harris

Στόρι: Bryan Singer, Michael Dougherty, Dan Harris

Παραγωγή: Gilbert Adler, Jon Peters, Bryan Singer

Μουσική: John Ottman

Φωτογραφία: Newton Thomas Sigel

Μοντάζ: Elliot Graham, John Ottman

Σκηνικά: Guy Hendrix Dyas

Κοστούμια: Louise Mingenbach

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Superman Returns
Ελληνικός Τίτλος: Superman: Η Επιστροφή

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σούπερμαν: η πλήρης λίστα ταινιών

Σεναριακή Πηγή

Σειρά κόμικς (χαρακτήρες): Superman των Jerry Siegel, Joe Shuster.

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Όσκαρ ειδικών εφέ.
Υποψήφιο για Bafta ειδικών εφέ.

Παραλειπόμενα

Εδώ ο ήρωας της DC Comics κλείνει έναν κύκλο που άνοιξε το 1978. Δεν είναι σίκουελ, αλλά κάτι σαν φόρος τιμής στο Σούπερμαν (1978) και το πρώτο του σίκουελ του 1980, αγνοώντας όμως το τρίτο και το τέταρτο μέρος. Εξυπηρετεί κι ως reboot, αλλά ως έτσι το σχέδιο δεν προχώρησε.
Ο Singer ήθελε κάποιον άγνωστο ηθοποιό για τον εικονικό ρόλο. Έτσι, ο Brandon Routh βρέθηκε ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους που άκουσαν το κάλεσμα για κάστινγκ, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και σε Μεγάλη Βρετανία, Καναδά και Αυστραλία. Συμπτωματικά, είχε περάσει από οντισιόν για τον ίδιο ρόλο και στο Smallville.
Η Dana Reeve, η χήρα του Christopher Reeve, έβρισκε απίστευτη την ομοιότητα ανάμεσα στον Routh και τον εκλιπόντα σύζυγο της.
Claire Danes και Keri Russell ήταν υποψήφιες για Λόις Λέιν, ενώ η Amy Adams, που θα έπαιρνε τον ρόλο το 2013, είχε πει ότι είχε περάσει κι εδώ από οντισιόν.
Οι σεναριογράφοι είχαν εξαρχής τον Spacey κατά νου για τον ρόλο του Λούθορ.
Ο Bryan Singer είχε παρουσιάσει το συγκεκριμένο κόνσεπτ το 2002 στον Richard Donner (σκηνοθέτη του ορίτζιναλ) και την παραγωγό σύζυγο του, Lauren Shuler Donner, και τους βρήκε ευχαριστημένους. Το 2004 όμως η Warner Bros. είχε βάλει μπρος ένα σχέδιο με τίτλο Superman: Flyby, με σκηνοθέτη τον McG και σεναριογράφο τον J. J. Abrams. Όταν το σχέδιο αυτό απορρίφθηκε, η εταιρία προσέγγισε τον Singer και συμφώνησε στο δικό του σχέδιο επιστροφής του υπερήρωα.
Ο Singer δεν ήταν ιδιαίτερα φαν του κόμικ, αλλά του άρεσε πολύ ο Σούπερμαν του 1978, και για αυτό ξεκίνησε τη συγκεκριμένη προεργασία.
Ενώ το αρχικό μπάτζετ είχε υπολογιστεί στα 185 εκατομμύρια δολάρια, αυτό εκτοξεύθηκε στα 204. Έτσι, τα υψηλά μεν κέρδη των 391,1 δεν έφεραν τόσα χαμόγελα στη Warner Bros.
Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Κυκλοφόρησε παράλληλα με το σκορ κι ένα άλμπουμ με τίτλο Sound of Superman. Σε αυτό υπάρχουν 14 τραγούδια, που όμως κανένα δεν ακούγεται στην ταινία. Το τελευταίο, το You’re Never Gone, ερμηνεύεται από τη Sara Routh, αδελφή του Brandon Routh.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/11/2019

Τα σίκουελ της κλασικής πλέον ταινίας του 1978 είχαν βάλει ταφόπλακα στο franchise του Σούπερμαν, αλλά δεν ήταν δυνατόν η DC και η Warner Bros. να παρατούσαν έτσι στα κρύα του λουτρού τον βασικό τους υπερήρωα. Αυτή η νευρικότητα να αναστηθεί από τις στάχτες του ο «άνθρωπος από ατσάλι» εδώ γίνεται περισσότερο από ολοφάνερη, σε σημείο να αφορά κεντρικά αλλά και μικρότερα σημεία ολόκληρου του σεναρίου. Ξεκινώντας από τον ίδιο τον τίτλο, όλα μιλάνε για την επιστροφή του ήρωα, όπως και τον σύνδεσμο του απευθείας με την ταινία του 1978, μήπως και ξεχαστούν οι άτυχες συνέχειες. Γίνεται όμως και σε τέτοιο σημείο, που καταντάει αυτοσκοπός.

Ο Bryan Singer πετυχαίνει στην αποστολή του να έχει ένα αρκετά δυνατό blockbuster, αλλά αποτυγχάνει στο να αναβιώσει την αίσθηση που είχε ο θεατής όταν πρωτοαντίκρισε τον Christopher Reeve πριν κάποιες δεκαετίες. Ποια είναι η καίρια διαφορά; Η μαγεία! Αυτό που το 1978 ήταν μαγικό, εδώ μπαίνει στην κινηματογραφική συνέχεια μιας μακράς ήδη λίστας θεαματικών ταινιών του είδους, μην αποτελώντας το κάτι αληθινά ξεχωριστό όπως τότε. Σίγουρα είναι η ευπρεπής ταινία που ήθελαν οι φαν να δουν, αλλά υστερεί σε όγκο κατά πολύ από το αντίπαλο εσωτερικό δέος της DC που ονομάζεται Μπάτμαν.

Ούτε ο Brandon Routh είναι ο ιδανικός Σούπερμαν μιας νέας γενιάς (δεν έφτανε πλέον η ανεύρεση ενός ακόμα πανόμοιου Reeve), ούτε το επιμέρους στόρι βρίσκει χρόνο ανάπτυξης ελέω των πολλών στάσεων για να αναθερμάνουμε τις βασικές γνώσεις για τον ήρωα, ούτε ο Kevin Spacey καταφέρνει κάτι παραπάνω από μια καλή ερμηνεία (κάτι εύκολο άλλωστε για αυτόν), μια και η ιστορία του δεν έχει αυτό το επιβλητικά σκοτεινό που επιτάσσει ένα σύγχρονο blockbuster. Έτσι, απλά έχουμε ένα καλομονταρισμένο φιλμ, με εφέ που παραπέμπουν σε παραδοσιακά αλλά δεν είναι και τα αρτιότερα (υπάρχουν ψηφιακές ατέλειες τύπου δεύτερου Matrix), και ενώ θέλαμε μια επανέναρξη πιο κοντά στην ψυχοσύνθεση ενός σύγχρονου θεατή, απλά πήραμε ένα απλά καλοδεχούμενο σίκουελ της ορίτζιναλ ταινίας.

Δεν είναι διόλου παράλογο που παρότι η ταινία άρεσε και έκοψε τα εισιτήρια της, ξέκανε το νήμα της ζωής των παλιών Σούπερμαν μία και καλή, με το σύμπαν της DC να πιάνει τα πράγματα ξανά-μανά από την αρχή. Γιατί όσο κι αν το σινεμά έχει ανάγκη να μην ξεκόβεται από τις ρίζες του, έχει άλλη τόση να μη βολεύεται σε αυτές. Ένα μάθημα που πήραν τα σύγχρονα Star Wars, και ενώ πόνταραν στον συναισθηματισμό της ορίτζιναλ τριλογίας, παρείχαν και το νέο στοιχείο που γράφει αυτόνομη ιστορία. Αυτό εδώ δεν υπάρχει.

Βαθμολογία: