Σούπερμαν Νο 3

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 20/6/2013

Δίχως την παραμικρή ανάμειξη του Richard Donner, ο Σούπερμαν πλέον αφήνεται εξ` ολοκλήρου στο έλεος των παραγωγών Alexander και Ilya Salkind, του σκηνοθέτη Richard Lester και των σεναριογράφων David και Leslie Newman , οι οποίοι θα ήταν οι υπεύθυνοι και για το σενάριο των δύο πρώτων ταινιών αν ο Donner δεν είχε προσλάβει τον Tom Mankiewicz για να το ξαναγράψει –παρόλο που οι παραγωγοί αρνήθηκαν να τον συμπεριλάβουν στα credits παρά μόνο ως creative consultant.

Αν αυτό ήταν εξαρχής το όραμα των Salkind για τις ταινίες του Σούπερμαν, τότε είμαστε βαθιά ευγνώμονες προς τους Donner και Mankiewicz, οι οποίοι μας σύστησαν έναν απόλυτα αξιόλογο σούπερ-ήρωα, στην καλύτερη μέχρι και σήμερα μορφή του. Γιατί χωρίς αυτούς, η τρίτη ταινία της σειράς παραδίνεται άνευ όρων στην κωμωδία (γίνεται φανερό μόνο και μόνο από τους απίστευτα γελοίους τίτλους αρχής), μη δείχνοντας σχεδόν καθόλου ενδιαφέρον ούτε για τις επικές σκηνές δράσης των δύο πρώτων, αλλά ούτε και για τον ίδιο τον Σούπερμαν, αφαιρώντας του κινηματογραφικό χρόνο για τον επενδύσει στον κωμικό Richard Pryor. Και αν, τουλάχιστον, το φιλμ θα όφειλε να βγάζει γέλιο, περιέργως αποδεικνύεται ασύγκριτα λιγότερο αστείο από τα προηγούμενα, αλλά και πολύ πιο βαρετό…

Λίγες έξυπνες ιδέες εντοπίζονται μόνο σε ασήμαντες λεπτομέρειες, όπως το κρεμασμένο στην πλάτη του Clark κόκκινο πουλόβερ με το αρχικό «S» (για το «Smallville») που παραπέμπει ξεκάθαρα στην μπέρτα της σουπερηρωικής του περσόνας. Το subplot του διχασμού της προσωπικότητας του ήρωα (και δη η μάχη του καλού Cark με τον κακό Σούπερμαν) έχει ενδιαφέρον, σεναριακά όμως προσεγγίζεται τρομακτικά απλοϊκά, ενώ, αν και ο Christopher Reeve παραμένει εξαιρετικός στο ρόλο του, αποτελώντας το πιο θετικό στοιχείο της ταινίας, οι εντελώς αδιάφοροι κακοί της ιστορίας συνιστούν απλά κακέκτυπα του Gene Hackman και των ακολούθων του.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 4/7/2013

Με την απομάκρυνση του Donner από την καρέκλα του σκηνοθέτη και την αντικατάστασή του από τον Richard Lester, χάνεται πλέον το επικό στοιχείο που χαρακτήριζε τις δύο πρώτες ταινίες και δίνεται έμφαση στο κωμικό.

Πριν ακόμα πέσουν οι εναρκτήριοι τίτλοι το πρώτο πράγμα που βλέπουμε στην οθόνη μας, είναι το πρόσωπο του Richard Pryor. Υπό άλλες προϋποθέσεις δε θα παραξενευόταν κανείς αλλά ο Pryor πρώτη μούρη σε ταινία του Superman… έκανε πολλούς να αισθανθούν αμήχανα. Όταν ξεπεράστηκε αυτό και ήρθε η στιγμή των επικών τίτλων αρχής- μας είχαν κακομάθει, δε φταίμε εμείς- τα πράγματα χειροτέρεψαν. Μια ατελείωτη σκηνή σλάπστικ κωμικών καταστάσεων ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας και οι διθυραμβική μουσική του Williams δε θα ακουστεί ποτέ. Κάπου εκεί οι φανατικοί φίλοι του ανθρώπου από ατσάλι αρχίζουν να χάνουν τις αισθήσεις τους και παρακαλάνε να είναι απλώς ένα κακό όνειρο όλο αυτό.

\Λοιπόν… Εντάξει… Να πω την αμαρτία μου. Κάθε φορά που βλέπω την εναρκτήρια σκηνή γελάω με τον τύπο που τρώει την τάρτα στο πρόσωπο από τα χέρια του Reeve και γενικά βρίσκω διασκεδαστική την εναρκτήρια σεκάνς του Superman III, όπως και αρκετές άλλες σκηνές της ταινίας. Δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν το Superman III κακή ταινία, χωρίς όμως να τη θεωρώ ούτε καλή. Νομίζω πως είναι μια καλογυρισμένη ταινία, με εξαιρετική παραγωγή και πολύ καλά υποστηριγμένη από τους ηθοποιούς της αλλά με πάρα πολλά μειονεκτήματα σε άλλους τομείς.

Το Superman III επιλέγει να είναι μια κωμωδία δράσης. Αν το δεχτούμε αυτό, το αμέσως επόμενο βήμα είναι να δούμε πως τα καταφέρνει σε δύο βασικούς παράγοντες ( κωμωδία-δράση ). Το χιούμορ του Lester το είδαμε ελάχιστα στο Superman II και προσωπικά δεν το βρήκα κακό αλλά δεν το βρήκα ταιριαστό στο σύνολο της ταινίας (το “γιατί” θα το δούμε στο review του Superman II μέσα στις επόμενες ημέρες ). Εδώ, το χιούμορ υπάρχει διαρκώς και δυστυχώς δεν είναι πάντα πετυχημένο. Οι κακοί της ταινίας δεν παρουσιάζονται ποτέ με σοβαρότητα με αποτέλεσμα να μην μοιάζουν και τόσο κακοί αλλά καρικατούρες κακοποιών και εγκληματικών μυαλών. Ο Superman o 3ος λοιπόν σαν κωμωδία πιάνει λίγο πιο κάτω από τη βάση και γίνεται κουραστικός μερικές φορές.

Στον παράγοντα δράση τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Θα δούμε αρκετές σκηνές καλογυρισμένες μεν, κακογραμμένες δε. Από τη φωτιά στο εργοστάσιο, τις καταστροφές που θα προκαλέσει ο Σούπερμαν υπό την επίδραση του συνθετικού κρυπτονίτη, μέχρι και τις τελευταίες σκηνές με τον υπερυπολογιστή βλέπουμε αρκετή δράση αλλά με αφέλειες σεναριακές.
Ωστόσο το Superman III έχει μια σκηνή την οποία όλοι θυμούνται μέχρι σήμερα. Μιλάω φυσικά για τη μάχη του Σούπερμαν με τον Κλαρκ Κεντ. Πανέξυπνη ιδέα σεναριακά ο συνθετικός κρυπτονίτης και η κατάληξη της επίδρασής του, που θέλει τον εγωιστή και αδιάφορο πλέον Σούπερμαν να τα βάζει με το alter ego του.

Τα προσχήματα βέβαια εδώ σώζει ο Christopher Reeve με την πιο “cool” εμφάνιση του τόσο ως Σούπερμαν αλλά και ως Κλαρκ Κεντ. Πιο άνετος από ποτέ με τη στολή του υπερήρωα ο Reeve και πιο χαλαρός σαν Κλαρκ. Η ερμηνεία του Reeve στον τρίτο Σούπερμαν θεωρώ, πως είναι καλύτερη από τις δύο πρώτες ταινίες αλλά χάνεται μέσα στη μετριότητα του τελικού αποτελέσματος.

Το Superman III έχει αφοριστεί από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του ανθρώπου από ατσάλι ως η πλήρης διακωμώδηση του μύθου και η αρχή του τέλους για ένα franchise που είχε ξεκινήσει με μεγάλες προσδοκίες. Τώρα, 30 χρόνια μετά, ο τρίτος Σούπερμαν παραμένει ίσως μια καλογυρισμένη κακή ιδέα με μια εξαιρετική ερμηνεία από τον χαρισματικό πρωταγωνιστή της.

Βαθμολογία: