Σουπερχόνδριος

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Supercondriaque

Ελληνικός Τίτλος: Σουπερχόνδριος

Διεθνής Τίτλος: Superchondriac

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 24/7/2014

Η γαλλική κωμωδία και γενικότερα το γαλλικό σινεμά έχει πολλές φορές πρωτότυπες ιδέες, τις οποίες αξιοποιεί με πολύ ωραίο τρόπο, όταν δεν προσπαθεί να μιμηθεί το αμερικανικό σινεμά. Ο «Σουπερχόνδριος» πέφτει δυστυχώς σε αυτή την παγίδα και φανερώνει αυτή τη μεγαλομανία των Γάλλων, μην μπορώντας να αναδείξει το ταλέντο των πρωταγωνιστών του.

Ο συμπαθής ηθοποιός και σκηνοθέτης Danny Boon, μετά τα αρκετά καλά «Είναι Τρελοί Αυτοί οι Βόρειοι» και «Rien a Declarer» (αυτά τα δύο φιλμ έχω παρακολουθήσει από τα τελευταία του), δημιουργεί μια εντέλει χλιαρή κι άστοχη κωμωδία, παίζοντας ο ίδιος με τρόπο που θυμίζει αμερικανό συνάδελφό του. Αρχικά, τα πράγματα μοιάζουν καλά για τον «Σουπερχόνδριο», αλλά μετά το πρώτο μισό του φιλμ, το γέλιο έρχεται όλο και πιο αραιά, ενώ η ταινία ξεφεύγει τόσο θεματικά όσο και σε διάρκεια, καταντώντας κουραστική.

Η κλασική κωμική φόρμα του συμπαθούς αλλά εκνευριστικού τύπου, που λόγω κάποιου ελαττώματος που κουβαλάει προκαλεί προβλήματα στους γύρω του, αλλά ο έρωτας τον βοηθά να το ξεπεράσει, παρότι έχει πολυχρησιμοποιηθεί και πολλές φορές κουράζει, δεν πρόκειται να σταματήσει να χρησιμοποιείται από τον παγκόσμιο κινηματογράφο, γιατί είναι ένας εύκολος τρόπος δημιουργίας κωμικών καταστάσεων. Ωστόσο, όταν η φόρμα αυτή τηρεί τους κανόνες και μπολιάζεται με κωμικό ταλέντο, ερμηνευτικό και σεναριακό, έχει σίγουρα αποτελέσματα, ιδανικά για ευχάριστα κινηματογραφικά βράδια. Όταν όμως εμφανίζεται η γαλλική μεγαλομανία και η επιθυμία μίμησης του Χόλιγουντ, έχουμε τα αποτελέσματα του «Σουπερχόνδριου». Αρκετά μακριά από τον στόχο.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 27/2/2015

Είναι καμιά δεκαετία που οι Γάλλοι έχουν βαλθεί να μιμούνται το Χόλιγουντ, όταν θέλουν να κάνουν κάτι το εμπορικά πετυχημένο. Κι επειδή δεν είναι «ορίτζιναλ», το κάνουν σχεδόν πάντα άγαρμπα. Έτσι κι εδώ, έχουμε μια κεντρική ιδέα που θα μπορούσε να βγάλει γέλιο (ίσως αν έπαιζε κι ο Λουί Ντε Φινές ή ο Μπουρβίλ), αλλά ούτε επιμέρους εξυπνάδα υπάρχει, ούτε φανερός στόχος για το πού οδηγείται το φιλμ. Λίγο από όλα: σλάπστικ κωμωδία παλιάς κοπής, ρομάντζο και η απαραίτητα αχρείαστη δράση. Όσο χαζές κι αν είναι οι ερμηνείες, είναι αυτές που διασώζουν το έργο από τον πάτο, ιδίως του Καντ Μεράντ. Όσο για τον Ντάνι Μπουν που πρωταγωνιστεί, γράφει και σκηνοθετεί, δεν ξέρω πια αν τον αντέχουν και οι ίδιοι οι Γάλλοι!

Βαθμολογία: