Ονειρεύομαι σε Άλλη Γλώσσα

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Sueno en Otro Idioma

Ελληνικός Τίτλος: Ονειρεύομαι σε Άλλη Γλώσσα

Διεθνής Τίτλος: I Dream in Another Language

Κύριες Διακρίσεις

• Καλύτερη ταινία, πρώτο αντρικός ρόλος (Eligio Melendez), σενάριο, μουσική, φωτογραφία και ήχος στα Ariel, τα εθνικά βραβεία του Μεξικού. Υποψήφιο για ακόμα 8.
• Βραβείο κοινού για το παγκόσμιο τμήμα του φεστιβάλ Sundance.

Παραλειπόμενα

• Η γλώσσα Ζικρίλ που ακούγεται εντός της ταινίας, κατασκευάστηκε συγκεκριμένα για την παραγωγή.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 30/8/2018

Το σύγχρονο μεξικάνικο σινεμά, ύστερα από τη μετακόμιση της χρυσής τριανδρίας του (del Toro, Cuaron και Inarritu) στο Χόλιγουντ έχει καιρό να κάνει ένα ποιοτικό «μπαμ» σε μεγάλη μερίδα του κοινού. Ωστόσο, για όσους έχουν ανοιχτά τα «ραντάρ» τους, σίγουρα μπορεί να εντοπιστούν παραπάνω από απλά αξιόλογες προσπάθειες έστω και σε μικρό, φεστιβαλικό κύκλωμα όπως αποδεικνύει αυτό το τρυφερό δράμα που διακρίθηκε δικαίως από το κοινό στο Σάντανς. Ο Contreras φαίνεται να έχει μελετήσει καλά τον Weerasethakul (το αξιοπερίεργο είναι ότι δε μιλάμε για μικρότερο και μεγαλύτερο ηλικιακά δημιουργό με τον πρώτο να μιμείται και το δεύτερο να χαράζει δρόμους, αλλά συνομήλικους!), τον οποίο και σίγουρα θαυμάζει, ενώ χωράει μέσα στις αναφορές του μέχρι και Αγγελόπουλο! Το “Ονειρεύομαι σε Άλλη Γλώσσα” ωστόσο δεν είναι τόσο σκληροπυρηνικά «σινεφιλικό» σε ύφος όσο οι επιρροές του: τόσο ο ρομαντισμός του όσο και οι συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές του «φωνάζουν» πως θέλουν να μιλήσουν, αν όχι σε ένα μεγάλο λόγω θεματολογίας και κάποιων αφηγηματικών ιδιαιτεροτήτων, σίγουρα τότε σε ένα μεσαίο κοινό. Ακόμη και οι εξάρσεις του προς το μεταφυσικό κινηματογραφούνται κι εντάσσονται στην πλοκή πολύ προσεκτικά, σαν να φοβάται να μην πετάξει εκτός τους θεατές που επιθυμούν το κινηματογραφικό προϊόν που απολαμβάνουν να είναι πιο προσιτό, με περισσότερες συμβάσεις.

Αυτό το γεγονός, μεταξύ άλλων, άραγε αποδυναμώνει το τελικό αποτέλεσμα; Μονάχα ελάχιστα. Αυτό γιατί τόσο η δύναμη της κύριας ιστορίας που αφηγείται ο Contreras (η υποπλοκή με το νεαρό επισκέπτη υπάρχει μονάχα για να προωθήσει την εξέλιξη της κεντρικής ιστορίας) όσο και ο λυρισμός των πανέμορφων εικόνων που εναλλάσσονται προσφέρουν ένα θέαμα που αγαλλιάζει και παρασύρει ακόμη και όσους δεν είναι προετοιμασμένοι να αφεθούν, παρά τα σφάλματα στα οποία υποπίπτει ενίοτε ο σκηνοθέτης. Το σχόλιο για την αναγκαιότητα του παλιού κόσμου (ο μη γνωρίζων την ισπανική Isauro) να συμφιλιωθεί με το νέο (ο Evaristo που πατάει με το ένα πόδι στην αρχέγονη γλώσσα του τόπου του και κατά επέκταση το παρελθόν και με το άλλο στις προοπτικές μιας σύγχρονης ζωής με την εκμάθηση της ισπανικής) πριν ο πρώτος φύγει δια παντός από το κοινωνικό προσκήνιο προκειμένου να προχωρήσει με ομαλότητα ο κύκλος της ζωής (διόλου τυχαία η πλοκή διαδραματίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου μέσα στη φύση) είναι εύστοχο και προσθέτει πόντους στην αλληγορική φύση του σεναρίου χωρίς να γίνεται πανάκεια. Το φινάλε είναι ίσως ελαφρώς βιαστικό και άτσαλα εκτελεσμένο σε σχέση με το σύνολο, όμως νοηματικά βρίσκεται σε πλήρη σύμπνοια με την υπόλοιπη ταινία ολοκληρώνοντάς τη με ταιριαστό τρόπο.

Κάτι άλλο εντυπωσιακό είναι η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στο κάστινγκ των ηθοποιών που υποδύονται σε διαφορετικές ηλικίες το ζευγάρι του Evaristo και του Isauro: οι ερμηνευτές διακρίνονται από πιστή ακολουθία μανιερισμών και κινήσεων από εκδοχή σε εκδοχή, και ειδικά στην περίπτωση του δεύτερου, η ομοιότητα εκτείνεται σε ανατριχιαστικό βαθμό και στα χαρακτηριστικά του προσώπου. Κρίμα που τα φλας μπακ δε διαρκούν εξίσου με την αφήγηση που εκτυλίσσεται στο παρόν ώστε ανάλογα με τα ελεγειακά, μελαγχολικά πορτραίτα των μεγάλων σε ηλικία ηθοποιών να αναδειχθεί εξίσου η ζωντάνια και η ενεργητικότητα των νεότερων, όπως και να αναπτυχθεί ακόμη καλύτερα η κινηματογραφική τους σχέση. Οι αδυναμίες όμως σχεδόν συγχωρούνται μπροστά στη γοητεία και το δέος που χαρακτηρίζουν τη σκηνοθεσία σε συνεργασία με τη διεύθυνση φωτογραφίας και που σε συνδυασμό με τη σοφή λιτότητα του σεναρίου παραδίδουν ένα μικρό καλλιτεχνικό θαύμα και συνάμα μια δημιουργία που, κόντρα στους σημερινούς καιρούς, τολμάει να αρθρώνει ένα γνήσιο ρομαντισμό, χωρίς να σημαίνει ότι λείπει και μια αιχμηρότητα που αλληλεπιδρά εξαιρετικά με το συγκεκριμένο στοιχείο. Αν οι δεύτεροι χαρακτήρες είχαν δουλευτεί λίγο καλύτερα, το φιλμ θα ήταν ένα μικρό αριστούργημα, ακόμη κι έτσι όμως, το “Ονειρεύομαι σε Άλλη Γλώσσα” αποτελεί ένα κομψοτέχνημα συναισθημάτων και γοητευτικών μύθων.

Βαθμολογία: