Στρέλλα (2009)

ΣΥΝΟΨΗ

O Γιώργος, 48 ετών, αποφυλακίζεται μετά από δεκαπέντε χρόνια εγκλεισμού για έναν φόνο που διέπραξε στο χωριό που γεννήθηκε. Το βράδυ της αποφυλάκισης του, διανυκτερεύει σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο στην Ομόνοια. Εκεί γνωρίζει τη Στρέλλα, μια όμορφη νεαρή τρανσέξουαλ πόρνη. Κάνουν έρωτα και δεν αργούν να ερωτευθούν. Οι λογαριασμοί με το παρελθόν όμως είναι ακόμα ανοιχτοί.

Σκηνοθεσία:

Πάνος Χ. Κούτρας

Κύριοι Ρόλοι:

Μίνα Ορφανού … Στρέλλα

Γιάννης Κοκιασμένος … Γιώργος Μιχαλόπουλος

Μίνως Θεοχάρης … Άλεξ

Μπέττυ Βακαλίδου … Μαίρη

Αργύρης Καβίδας … Νίκος

Κωνσταντίνος Σειραδάκης … Αντώνης

Άκης Ιωάννου … Βίλμα

Γιώργος Μάζης … Κολοκούσης

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Πάνος Χ. Κούτρας, Παναγιώτης Ευαγγελίδης

Παραγωγή: Πάνος Χ. Κούτρας

Μουσική: Μιχάλης Δέλτα

Φωτογραφία: Ολυμπία Μυτιληναίου

Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης

Σκηνικά: Πηνελόπη Βαλτή

Κοστούμια: Βασίλης Μπαρμπαρίγος

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Στρέλλα
Διεθνής Τίτλος: Strella
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: A Woman’s Way

Κύριες Διακρίσεις

Βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου (Μίνα Ορφανού), σκηνικών, κοστουμιών και μακιγιάζ στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, μοντάζ, πρώτο αντρικό ρόλο (Γιάννης Κοκιασμένος), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Μπέττυ Βακαλίδου) και μουσική.

Παραλειπόμενα

Πρεμιέρα στο τμήμα Πανοράματος του φεστιβάλ Βερολίνου, και συμμετοχή σε 20 διεθνή φεστιβάλ. Συμπεριλήφθηκε και στη λίστα των 48 ταινιών που διαγωνίστηκαν για τα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
Πρώτη ερμηνεία για τη Μίνα Ορφανού, η οποία είναι αληθινή τρανσέξουαλ. Έκτοτε έχει εμφανιστεί σε τηλεόραση και θέατρο.
Κινηματογραφικό ντεμπούτο και για τους: Μίνως Θεοχάρης, Μπέττυ Βακαλίδου, Αργύρης Καβίδας και Άκης Ιωάννου.
Η ταινία γυρίστηκε δίχως καθόλου δημόσια κεφάλαια. Παρόλα αυτά, τη διανομή της την ανέλαβε το ΕΚΚ.
Η Εύα Κουμαριανού κάνει ένα φιλικό πέρασμα στη σκηνή του κλαμπ Κούκλες. Στην ίδια σκηνή εμφανίζονται οι σκηνοθέτες: Ζαχαρίας Μαυροειδής, Γιώργος Νούσιας και Ιωσήφ Βαρδάκης.
Έσχατη ταινία για τον Γιώργο Μάζη.
Το 2023, το σενάριο μετατράπηκε σε όπερα δωματίου και ανέβηκε στην Εθνική Λυρική Σκηνή με μουσική του Μιχάλη Παρασκάκη και λιμπρέτο της Αλεξάνδρας Κ.

ΚΡΙΤΙΚΗ #1

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 9/12/2009

Δεν είναι η εικόνα που μετράει ως πρόκληση, αλλά η ουσία. Και η Στρέλλα προκαλεί, αλλά όπως προκάλεσε στην εποχή της η Στέλλα (καθόλου τυχαία η σύμπτωση ονομάτων) ή η Ευδοκία. Φύση αλμοδαβορικός της πρώτης περιόδου, ο Πάνος Κούτρας παρουσιάζει το περιθώριο με ήθος. Ακόμα σημαντικότερα, δεν δαιμονοποιεί κάποιες τάξεις ανθρώπων για να ηρωοποιήσει αυτή στην οποία δείχνει φανερή συμπάθεια. Είναι ένα έργο που διδάσκει ελευθερία άποψης και φέρνει πιο κοντά στον θεατή έναν απαγορευμένο καρπό, για τον οποίο δεν πρέπει να φοβάται την εξορία…

Όμως, ο Πάνος Κούτρας ακολουθεί και μια θαυμάσια σκηνοθετική ρότα. Κάνει κινηματογράφο αληθινό κι όχι τηλεοπτικό ή θεατρίζων. Ορθή αφήγηση, ψυχραιμία στη γραφή, επιμέλεια στον ρυθμό, καλοζυγισμένα πλάνα, καταπληκτικές ερμηνείες. Η ταινία, βέβαια, κράζει από την ανάγκη πλοκής. Εκεί που ζυγώνει να σε απογοητεύσει, ανατρέπει το σύμπαν της και σε κερδίζει μονομιάς. Αυτό όμως αποδεικνύεται σημείο μηδέν, αφού λογικά ο δημιουργός της φοβήθηκε την ταυτοποίηση του έργου με άλλα από το παρελθόν. Κι αντί να βρει την ιδέα που θα σου «σπάσει τα κόκαλα», μοιάζει να σηκώνει τα χέρια. Κάπου πλέον φλυαρεί και κυρίως καταλήγει άδοξα με ένα φινάλε αμήχανο και βγαλμένο από σάτιρα. Αυτό δεν στερεί πόντους από το γεγονός ότι η ταινία σε έχει ήδη κατακτήσει και το ότι είναι απαλλαγμένη τελείως από «ελληνικά σινε-δαιμόνια». Και για όσους φοβούνται για τα χρηστά ήθη, η Στρέλλα υπάρχει και δεν σε υποχρεώνει να την κάνεις παρέα εκτός οθόνης. Άλλες «σ-τρέλες» να φοβάστε…

Βαθμολογία:

ΚΡΙΤΙΚΗ #2

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 15/12/2009

O Πάνος Κούτρας με την τρίτη και 100% ανεξάρτητη ταινία του υπογράφει ένα έργο στο οποίο δεν χωράνε συντηρητισμοί και ταμπού. Μια ταινία η οποία σε εισάγει σε έναν κόσμο ολότελα διαφορετικό, όπου η Στέλλα είναι λίγο τζαζ και οι φίλοι της τη φωνάζουν Στρέλλα. Έναν κόσμο που ίσως να αγαπήσετε, ίσως και να μισήσετε, σίγουρα όμως θα σας προβληματίσει και θα σας θέσει ερωτήματα στα οποία μάλλον δεν θα βρείτε εύκολα την ορθή απάντηση.

Δεν είναι όμως μόνο το σενάριο που θα σας γοητεύσει στη Στρέλλα, είναι και η μοναδική σκηνοθεσία του Πάνου Κούτρα. Θα δείτε την Αθήνα πιο άσχημη, άχαρη και μουντή από ποτέ. Αυτό μήπως δεν είναι και το ζητούμενο σε μια ιστορία όπου οι πρωταγωνιστές παλεύουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες, και η ελπίδα μοιάζει να είναι ακόμα μακριά;

Στο πρώτο μέρος της, η ταινία κυλά δίχως σκηνοθετικές υπερβολές και καταφέρνει να αποδώσει σχεδόν ιδανικά τον κόσμο στον οποίο ζουν και δρουν οι πρωταγωνιστές της. Το κλίμα και η θετική αυτή εικόνα αλλάζει άρδην στο φινάλε της ταινίας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η ερμηνεία της ταινίας βρίσκεται στην κρίση του εκάστοτε θεατή, στο φινάλε όμως ο Κούτρας μοιάζει να θέλει να επιβάλλει συγκεκριμένες ιδέες με τρόπο δογματικό και μονόπλευρο, ιδέες οι οποίες σίγουρα θα απορριφθούν από τους πιο πουριτανούς και δύσκολα θα γίνουν αποδεκτές κι από τους υπόλοιπους. Μοιάζει να θέλει να προκαλέσει για χάρη της πρόκλησης, κι όχι για χάρη του προβληματισμού και της τέχνης.

Συμπερασματικά, η Στρέλλα είναι μια ταινία ιδιαίτερη, σκληρή, αλλά μοναδική, μια ταινία που δεν απευθύνεται σε όλους, μια ταινία που αν αποβάλλεις την ιδιόμορφη μεν ασύστολη δε ηθικολογία του φινάλε της είναι σχεδόν εξαιρετική.

Βαθμολογία: