Το Μικρό Ψάρι
- Το Μικρό Ψάρι
- Stratos
- 2014
- Ελλάδα
- Ελληνικά
- Αστυνομική, Δραματικό Θρίλερ, Θρίλερ, Νουάρ
- 27 Μαρτίου 2014
Ο Στράτος τη νύχτα εργάζεται σε βιοτεχνία αρτοποιίας, ενώ την ημέρα εκτελεί συμβόλαια θανάτου. Μαζεύει χρήματα για να χρηματοδοτήσει την απόδραση του Λεωνίδα, του ανθρώπου που τον έσωσε, όσο ο ίδιος ήταν στη φυλακή. Του χρωστάει τη ζωή του και ο Στράτος δεν ξεχνάει τα χρέη του. Στην πορεία, όμως, ο Στράτος συνειδητοποιεί ότι έχει περισσότερες οφειλές από όσες νόμιζε. Καταστρώνει ένα νέο, λεπτομερές σχέδιο, μια τελευταία αποστολή.
Σκηνοθεσία:
Γιάννης Οικονομίδης
Κύριοι Ρόλοι:
Βαγγέλης Μουρίκης … Στράτος
Βίκυ Παπαδοπούλου … Βίκυ
Πέτρος Ζερβός … Μάκης
Γιάννης Τσορτέκης … Γιώργος
Γιώργος Γιαννόπουλος … Πετρόπουλος
Πωλίνα Δελλατόλα … Κατερίνα
Γιάννης Βουλγαράκης … Τζόνι
Πόπη Τσαπανίδου … Μαρία
Όμηρος Πουλάκης … δικηγόρος
Μαρία Καλλιμάνη … γυναίκα στο νεκροταφείο
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Γιάννης Οικονομίδης, Θάνος Ξηρός, Βαγγέλης Μουρίκης, Χρήστος Κωνσταντακόπουλος, Χάρης Λαγκούσης
Παραγωγή: Χρήστος Κωνσταντακόπουλος, Πάνος Παπαχατζής, Michael Weber
Μουσική: Μπάμπης Παπαδόπουλος
Φωτογραφία: Δημήτρης Κατσαΐτης
Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης
Σκηνικά: Ιουλία Σταυρίδου
Κοστούμια: Ιουλία Σταυρίδου
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Το Μικρό Ψάρι
- Διεθνής Τίτλος: Stratos
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.
- Βραβείο της ΠΕΚΚ στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
- Βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου (Βαγγέλης Μουρίκης), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Βίκυ Παπαδοπούλου), μουσικής και ήχου στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, δεύτερο αντρικό ρόλο (Πέτρος Ζερβός), φωτογραφία, μοντάζ, σκηνικά, κοστούμια, ειδικά εφέ και μακιγιάζ.
Παραλειπόμενα
- Μοναδική ερμηνευτική εμφάνιση για τη δημοσιογράφο Πόπη Τσαπανίδου.
- Με 16.105 εισιτήρια, ήρθε 5ο ανάμεσα στις ελληνικές ταινίες της χρονιάς.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος παρουσιάζει μια νέα εκτέλεση του Ένα Τραγούδι από τ’ Αλγέρι, όπως είχε ηχογραφηθεί για το άλμπουμ του, Απ’ τη Σπηλιά του Δράκου.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/7/2021
Το πλέον θαυμαστό με τον Γιάννη Οικονομίδη είναι ότι περιγράφει μονίμως μια Ελλάδα που υπάρχει, αλλά κινηματογραφικά αποκαλύπτεται ως έχει μόνο στις δικές του ταινίες. Μια Ελλάδα όμως κρυμμένη πίσω από την γκετοποίηση του μικρόκοσμου της, και τη γνώση τους ότι αν βγουν ανοιχτότερα θα ρισκάρουν τον αφανισμό τους. Περπατούν κάθε ημέρα δίπλα μας, αλλά ανήκουν σε μια άλλη διάσταση…
Περί αυτού μοιάζουν απόξενοι αλλά και τόσο περίεργα γνώριμοι οι ήρωες των ταινιών του Οικονομίδη. Κινηματογραφικά, δεν ανήκουν στην πραγματικότητα, αλλά στο προσωπικό του ύφος. Ό,τι ακριβώς ένιωθε ο μέσος Γερμανός βλέποντας τις ταινίες του Fassbinder. Κι έτσι, αυτό το τόσο ανατριχιαστικό της ύπαρξης τους, εμφανίζεται ως «ταραντινική» ψυχαγωγία στα μάτια μας. Βέβαια, ο Στράτος δεν έχει σχέση με τους ήρωες του Pulp Fiction. Δεν έχει καιρό για χιούμορ, ούτε αντέχει τον ανελέητο πυροβολισμό προσβολών επί του προσώπου του. Όπως κάθε αληθινός περιθωριακός πέρα και του περιθωρίου, έχει ηθικούς κανόνες, απλά αυτοί είναι ελαστικοί σε σχέση με όσα γνωρίζουμε. Έτσι, υπάρχουν εξωφρενικά πράγματα που αποκαλεί επάγγελμα, αλλά και άλλα που ξεπερνούν τα όρια της ακραίας λογικής του.
Ο Οικονομίδης δεν μπορεί να μην απορριφθεί από το νουάρ, μια και αυτό το σκοτάδι του είναι το μόνο που ταιριάζει στο ντεκόρ και την ψυχοσύνθεση των ηρώων του. Ακόμα βέβαια και το παραδοσιακό αμερικανικό είναι πολύ «αθώο» για όσα περιγράφει, κι έτσι βρίσκει την ταυτότητα του στο μπρούτο σινεμά του Melville. Στήνει το σενάριο του στο να ακολουθήσει την κατάβαση του Στράτου στην κόλαση, που όμως για τα δικά του στάνταρ είναι ο μόνος παράδεισος που θα μπορούσε να υπάρξει. Άνετα περιφερόμενος σε έναν κόσμο που έχει την εν ψυχρώ εκτέλεση, την πορνεία και την ψυχοπάθεια ως κάτι το φυσιολογικό, δεν του είναι βάρος τα πρόσωπα όσων εκτελεί, αλλά όλα αυτά που ξεπερνούν την ιδιόμορφη ηθική του.
Και αν ο Βαγγέλης Μουρίκης θα μπορούσε να βρεθεί υποψήφιος σε έναν κόσμο με δίκαια Όσκαρ, το καστ βιώνει αυτό το παράλληλο σύμπαν χωρίς ποτέ να πείθει ότι εκτός πλατό ζει μακριά του. Ειδικά ο Πέτρος Ζερβός φαντάζει να γεννήθηκε μόνο για τις ταινίες του Οικονομίδη, ενώ ο Γιάννης Τσορτέκης δίνει τον ρυθμό σε μια ελληνική γλώσσα που ξεπερνάει την έννοια της «ερασιτεχνικής» αργκό.
Καμία σκηνή δεν περισσεύει για τον ποιητή της άλλης Ελλάδας, και καμία φράση δεν πέφτει στο κενό, δεν αποκόβεται από τον ρεαλισμό που βιώνουμε αναλόγως το πόσο ψηλά ή χαμηλά κινούμαστε. Για την ακρίβεια, τα χαμηλά είναι μακρύτερα από αυτό τον μικρόκοσμο…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
