Ο Στρατής Δαμαλάκης έχει αφοσιωθεί στη μελέτη της Αρχαίας Ελληνικής ιστορίας, με αποτέλεσμα να έχει πουλήσει όλη του την περιουσία και να χρωστάει σε όλο τον κόσμο. Στην αποστολή του έχει μοναδικό του συμπαραστάτη τη σπιτονοικοκυρά του, κυρά Αλεξάνδρα. Μια μέρα τον επισκέπτεται ο ελληνοαμερικάνος παραγωγός Τζίμι Άντριους, μαζί με την πρωταγωνίστρια, Ντόρα Γαλάτη, και του προτείνουν να μεταφέρουν στον κινηματογράφο την ιστορία της Ασπασίας, αφού όμως τη διασκευάσει πάνω σε χολιγουντιανά πρότυπα.
Σκηνοθεσία:
Κώστας Καραγιάννης
Κύριοι Ρόλοι:
Ντίνος Ηλιόπουλος … Στρατής Δαμαλάκης
Άννα Φόνσου … Ντόρα Γαλάτη
Νίκος Ρίζος … Τζιμ Άντριους
Άννα Μαντζουράνη … Δημητρούλα Δαμαλάκη
Δήμος Σταρένιος … Λέων Αντύπας
Καίτη Λαμπροπούλου … Αλεξάνδρα
Νέλλη Παππά … Αθηνά Ξενάκη
Γιώργος Μεσσάλας … Βύρων
Νίκος Κάπιος … Πέτρος Κροκιδάς
Γιούλη Σταμουλάκη … Θάλεια Μόσχου
Γιώργος Παπαζήσης … τσαγκάρης
Αντώνης Παπαδόπουλος … περιπτεράς
Γιώργος Γρηγορίου … Aθηνόδωρος
Γιάννης Μπουρνέλης … άνδρας με βιβλία
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ασημάκης Γιαλαμάς, Κώστας Πρετεντέρης
Παραγωγή: Κώστας Καραγιάννης, Αντώνης Καρατζόπουλος
Μουσική: Γιώργος Κατσαρός
Φωτογραφία: Βασίλης Βασιλειάδης
Μοντάζ: Ανδρέας Ανδρεαδάκης
Σκηνικά: Πέτρος Καπουράλης
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μη αρκούντα στοιχεία.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Ο Στρατής Παραστράτησε
- Διεθνής Τίτλος: Stratis Has Strayed
Παραλειπόμενα
- Με 259.606 εισιτήρια, ήρθε στην 26η θέση ανάμεσα σε 99 ελληνικές ταινίες της σαιζόν.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Αλέκος Αναστασιάδης ερμηνεύει ζωντανά το Στρατή μου Παραστράτησε.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 18/2/2012
Διαχρονικό αποδείχτηκε το θέμα της κωμωδίας του Κώστα Καραγιάννη, αν και περισσότερο λειτουργεί το έργο ως φάρσα παρά ως σάτιρα. Η τελευταία, εντέλει, συνδέεται με την ταινία μέσω της ερμηνείας του Ντίνου Ηλιόπουλου που είναι θαυμάσιος ως διανοούμενος, σε μια περίεργη για αυτόν εποχή που ακόμα αντιμετώπιζε τα απομεινάρια μιας πτώχευσης. Διόλου τυχαίο αυτό σε σχέση με το θέμα, μια και η πτώχευση είχε επέλθει από την επιλογή του να στραφεί σε ποιοτικό θέατρο, που δεν ενέκρινε όμως ο πολύς κόσμος που τον ήθελε μόνο γελωτοποιό. Μπορεί να έχει μεν στοιχεία παρωδίας η ερμηνεία του, ποτέ όμως δεν σατιρίζει αρνητικά την έννοια του διανοούμενου, κάτι που συνηθίζονταν εκείνη την «ύποπτη» εποχή.
Κατά τα άλλα, είναι γενικά μια στρωτή κωμωδία που δεν ξεφεύγει από τη γενική πτώση ποιότητας στον χώρο κατά το δεύτερο μισό των 1960, χωρίς μεγάλες αξιώσεις πέρα από μια καλή είσπραξη στα ταμεία. Περνάει ευχάριστα η ώρα, κι αν ο Ηλιόπουλος συνοδεύονταν από ένα πιο ταιριαστό του επιτελείο ηθοποιών (είναι κι ο μόνος που δεν το βλέπει ως ρουτίνα), θα είχαμε σίγουρα ανώτερα αποτελέσματα. Για Καραγιάννης… πάλι καλά.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
