Ο Λουκ είναι ένας ορφανός χορευτής που θέλει απεγνωσμένα να διασώσει το μοναδικό σπίτι που έχει: μια εγκαταλελειμμένη νεοϋορκέζικη αποθήκη που αποτελεί καταφύγιο για νέους χορευτές από όλο τον κόσμο. Είναι μέλος μιας χορευτικής ομάδας με την ονομασία The House of Pirates. Για να επιβιώσει η ομάδα αυτή, θα πρέπει να κατατροπώσει την αντίπαλη ομάδα, τους The House of Samurai, στον διαγωνισμό World Jam Competition, όπου οι καλύτερες ομάδες στον κόσμο διαγωνίζονται για ένα σημαντικό χρηματικό έπαθλο.

Σκηνοθεσία:

Jon M. Chu

Κύριοι Ρόλοι:

Rick Malambri … Luke Katcher

Adam G. Sevani … Robert ‘Moose’ Alexander III

Sharni Vinson … Natalie

Alyson Stoner … Camille Gage

Joseph Slaughter … Julien

Kathy Najimy … Κα Alexander

Stephen Boss … Jason Hardlerson

Harry Shum Jr. … Cable

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Amy Andelson, Emily Meyer

Παραγωγή: Erik Feig, Jennifer Gibgot, Adam Shankman, Patrick Wachsberger

Μουσική: Bear McCreary

Φωτογραφία: Ken Seng

Μοντάζ: Andrew Marcus

Σκηνικά: Devorah Herbert

Κοστούμια: Kurt and Bart

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Step Up 3D
  • Ελληνικός Τίτλος: Step Up 3D: Η Νέα Διάσταση
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Step Up 3
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Step Up 3 [Home Cinema]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Παραλειπόμενα

  • Πρώτη ταινία της σειράς σε τρισδιάστατο. Ήταν και η δεύτερη που χρησιμοποίησε το Dolby Surround 7.1, μετά το Toy Story 3.
  • Η ταινία άνοιξε προβολές με τις χαμηλότερες εισπράξεις της σειράς. Εντέλει, στη συνέχεια αποδείχτηκε η πλέον κερδοφόρα, με σύνολο 159,3 εκατομμύρια δολάρια.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Το σάουντρακ έβγαλε 7 σινγκλ. Με τη σειρά που κυκλοφόρησαν: Freak (Estelle, Kardinal Offishall), This Girl (Laza Morgan), Already Taken (Trey Songz), This Instant (Sophia Fresh, T-Pain), Club Can’t Handle Me (Flo Rida, David Guetta), My Own Step (Theme from Step Up 3D) (Roscoe Dash, T-Pain & Fabo) και Irresistible (Wisin & Yandel).

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 27/8/2010

Μετά τα κινεζικά βασανιστήρια, χειρότερα είναι τα μουσικοχορευτικά της τελευταίας δεκαετίας. Από τις ταινίες αυτές βγαίνουν δύο συμπεράσματα: πρώτον, είναι το νέο προπύργιο του αμερικανικού ονείρου, και δεύτερον, πρέπει να μην έχεις σόι νοημοσύνη για να ασχολείσαι με τον μοντέρνο χορό. Το πρώτο είναι κατοχυρωμένο και δεν θέλει πολλή ανάλυση. Το δεύτερο, όμως, δεν υπάρχει περίπτωση να το παραδεχτώ και, ακριβώς για αυτό, απεχθάνομαι αυτά τα έργα. Ο χορός είναι τέχνη και κανείς δεν θα με πείσει πως έχει σχέση με κάτι το τόσο «ελαφρά την καρδία»…

Ας πάμε και στο προκείμενο, που για εμένα λίγη σημασία έχει. Από κινηματογράφηση ξεπερνάει σε ταχύτητες και τεχνολογία τους δύο προκατόχους του και με την προσθήκη του τρισδιάστατου, θα απολαύσετε, όσοι κάνετε κέφι, τα χορευτικά και τα όμορφα κορμιά που παρελαύνουν. Το τρισδιάστατο, όμως, αποτελείωσε κάθε έννοια σεναρίου, αφού κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για αυτό. Κάθε έννοια αθωότητας έχει πάει στον βρόντο, μαζί και κάθε πλοκή που θα προκαλούσε ενδιαφέρον. Το χειρότερο, δε, είναι πως, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, όσα δείτε σερβίρονται ως αντισυμβατικά…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

16 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *