Ο θρυλικός σκηνοθέτης Σάντι Μπέιτς έχει βαρεθεί να είναι αστείος. Στα πρόθυρα μιας νευρικής κρίσης, ο Μπέιτς παρευρίσκεται σε ένα διήμερο αφιέρωμα στη φιλμογραφία του, για να έρθει αντιμέτωπος με το νόημα της δουλειάς του, τις αναμνήσεις της Ντόρι, του μεγάλου του έρωτα, και τη δυσκολία του να συνυπάρξει με τη νέα του ερωμένη. Βασανισμένος από παραισθήσεις, εξωγήινες επισκέψεις και αδίστακτους παραγωγούς που θέλουν να επεξεργαστούν την πιο πρόσφατή του ταινία, ο Μπέιτς προσπαθεί να βρει έναν λόγο να συνεχίσει να ζει. Όταν όμως πέσει θύμα της επίθεσης ενός φανατικού θαυμαστή του, θα αντιληφθεί την αξία της ύπαρξής του και τον σπουδαιότερο λόγο που αξίζει να συνεχίζεις να ζεις… την ίδια τη ζωή.
Σκηνοθεσία:
Κύριοι Ρόλοι:
Woody Allen … Sandy Bates
Charlotte Rampling … Dorrie
Jessica Harper … Daisy
Marie-Christine Barrault … Isobel
Tony Roberts … Tony
Daniel Stern … ο ηθοποιός
Amy Wright … Shelley
Helen Hanft … Vivian Orkin
John Rothman … Jack Abel
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Woody Allen
Παραγωγή: Robert Greenhut
Φωτογραφία: Gordon Willis
Μοντάζ: Susan E. Morse
Σκηνικά: Mel Bourne
Κοστούμια: Santo Loquasto
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Stardust Memories
- Ελληνικός Τίτλος: Ζωντανές Αναμνήσεις
Παραλειπόμενα
- Μια παρωδία στο φελινικό 8½ (1963), που στην εποχή της δεν συνάντησε θετική ανταπόκριση από την κριτική. Με τα χρόνια όμως αυτό έχει αλλάξει, σε σημείο κάποιοι να το αναγνωρίζουν ως μία από τις καλύτερες ταινίες του Woody Allen.
- Πολλοί ήταν αυτοί που θεώρησαν αυτοβιογραφικό το σενάριο, κάτι όμως που ο Allen όχι μονάχα διέψευσε, αλλά έκφρασε και τη λύπη του για αυτή τη θεώρηση.
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο για τη Sharon Stone, ως μια όμορφη κοπέλα που στέλνει φιλί από το τρένο.
- Τελευταία ταινία του Woody Allen με τη United Artists.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 4/1/2010
Η δεκαετία του 1980 ξεκινά, ο Woody Allen ωριμάζει κι αποφασίζει να κάνει μια ταινία με την οποία να γιορτάζει και ίσως να διακωμωδεί τα όσα συμβαίνουν μέσα του. Πειραματίζεται με τον νέο του εαυτό και με το τι διαφορετικό μπορεί αυτός να δώσει στο μέχρι τότε κοινό του.
Το αποτέλεσμα αυτού του πειραματισμού είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες κι αμφιλεγόμενες ταινίες του. Πρόκειται για μια ταινία που παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά της ’80s δημιουργικής του ταυτότητας, αλλά και χαρακτηριστικά που μετά το Stardust Memories αποφάσισε να μην ξαναβγάλει στην επιφάνεια. Είναι, αφενός, άμεσα επηρεασμένος από τον Fellini και το 8½, έχει το γνωστό σε όλους μας μαύρο χιούμορ και παρουσιάζει έναν κεντρικό χαρακτήρα προβληματικό και νευρωτικό. Αφετέρου, συγκεντρώνει κιτς στοιχεία και φυσιογνωμίες, και σωρεύει δυσνόητες, σχεδόν παρανοϊκές σκηνές που μοιάζουν αποκομμένες από τη ροή των γεγονότων.
Πρόκειται σίγουρα για μια ταινία που μοιάζει να βάλλει κατά του ίδιου της του κοινού και να τον χτυπά αλύπητα. Ο Woody Allen μοιάζει να κάνει μια ταινία για τον εαυτό του δίχως να λαμβάνει υπόψη, πόσο μάλλον να σέβεται, το κοινό του. Δεν είναι, όμως, αυτό το βασικό ελάττωμα της ταινίας. Εξάλλου, ο Woody Allen πάντα μας έδινε ήρωες με τάσεις απομόνωσης, αν όχι μισανθρωπίας. Το κυριότερο ελάττωμα εδώ είναι ακριβώς το γεγονός ότι ολόκληρη η ταινία αποτελεί έναν πειραματισμό του σκηνοθέτη. Θέλει να διακωμωδήσει το 8½, θέλει να κάνει μια ταινία αυτοβιογραφική, θέλει κωμωδία, θέλει δράμα; Το μόνο που είναι σίγουρα φανερό είναι ότι ψάχνει να βρει μια νέα σκηνοθετική ταυτότητα, την οποία δεν θα αργήσει καθόλου να βρει και μέσα σε μία δεκαετία να τελειοποιήσει.
Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα love-it-or-hate-it-movie που σε αφήνει με την αίσθηση μιας ταινίας ιδιαίτερης, που δύσκολα όμως μπορεί να ικανοποιήσει όχι μόνο το ευρύ κοινό, αλλά ακόμα και τους μεγαλύτερους φαν του σκηνοθέτη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
