Ο Πόλεμος των Άστρων (1977)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Λουκ Σκάιγουοκερ ζει με τη θετή θεία και τον θείο του σε μια φάρμα στον πλανήτη Τατουίν. Θέλει απεγνωσμένα να φύγει από τον πλανήτη του και να γίνει μέλος της Ακαδημίας, όπως και οι φίλοι του, αλλά ο θείος του τον χρειάζεται για την επόμενη συγκομιδή. Εντωμεταξύ, ένας ύπουλος αυτοκράτορας έχει καταλάβει τον γαλαξία και έχει κατασκευάσει ένα φοβερό υπερόπλο-σταθμό, το Άστρο του Θανάτου, ικανό να καταστρέψει ολόκληρους πλανήτες. Η πριγκίπισσα Λέα, αρχηγός του αντιστασιακού κινήματος, καταφέρνει να αποκτήσει σχέδια αυτού του άστρου και τα τοποθετεί στον R2D2, ένα ρομπότ, και τον στέλνει να βρει τον Όμπι-Γουαν Κενόμπι, έναν από τους εναπομήναντες τζεντάι. Πριν τον βρει, καταλήγει στη φάρμα του Λουκ με τον φίλο του, C3PO. Ο Λουκ τούς ακολουθεί και τελικά συναντούν τον Όμπι-Γουάν. Μαζί ξεκινούν μια απίθανη περιπέτεια στα άστρα, με απώτερο σκοπό τη σωτηρία του σύμπαντος.

Σκηνοθεσία:

George Lucas

Κύριοι Ρόλοι:

Mark Hamill … Luke Skywalker

Harrison Ford … Han Solo

Carrie Fisher … πριγκίπισσα Leia Organa

Alec Guinness … Ben Obi-Wan Kenobi

Anthony Daniels … C-3PO

Kenny Baker … R2-D2

Peter Mayhew … Chewbacca

David Prowse … Darth Vader

James Earl Jones … Darth Vader (φωνή)

Peter Cushing … Grand Moff Tarkin

Phil Brown … θείος Owen

Shelagh Fraser … θεία Beru

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: George Lucas

Παραγωγή: Gary Kurtz

Μουσική: John Williams

Φωτογραφία: Gilbert Taylor

Μοντάζ: Richard Chew, Paul Hirsch, Marcia Lucas

Σκηνικά: John Barry

Κοστούμια: John Mollo

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Star Wars
Ελληνικός Τίτλος: Ο Πόλεμος των Άστρων
Εναλλακτικός Τίτλος: Star Wars: Episode IV – A New Hope [επανέκδοση]
Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Ο Πόλεμος των Άστρων: Μια Νέα Ελπίδα [επανέκδοση]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Star Wars Universe: η πλήρης λίστα ταινιών

Κύριες Διακρίσεις

Όσκαρ μουσικής, μοντάζ, σκηνικών, κοστουμιών, ήχου, ειδικών εφέ και ειδικό βραβείο ηχητικών εφέ. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο (Alec Guinness) και αυθεντικό σενάριο.
Χρυσή Σφαίρα μουσικής. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα), σκηνοθεσία και δεύτερο αντρικό ρόλο (Alec Guinness).
Βραβείο Bafta μουσικής και ήχου. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, μοντάζ, σκηνικά και κοστούμια.

Παραλειπόμενα

Η αρχή της μεγαλύτερης κινηματογραφικής εποποιίας είναι στην ουσία το τέταρτο μέρος του franchise. Ο υπότιτλος “IV: A New Hope” έκανε πρώτη φορά την εμφάνιση του το 1979 στο βιβλίο The Art of Star Wars. Προστέθηκε στην ταινία το 1981, και σύμφωνα με τον Lucas, ήθελε να το έχει εξαρχής, απλά φοβόταν ότι θα μπερδέψει το κοινό. Είχε κατά νου την προέκταση της τριλογίας σε κάτι μεγαλύτερο, αν φυσικά όλα πήγαιναν καλά στα ταμεία. Και η τοποθέτηση ως νούμερο 4 αφορούσε την προσδοκία του ότι μελλοντικά θα είχε τις τεχνικές ικανότητες να παρουσιάσει το παρελθόν του σύμπαντος του πιο πλούσιο από ό,τι του επιτρέπονταν τότε.
Ολοκληρώνοντας την πρώτη του ταινία, το THX 1138 (1971), ο Lucas συνέλαβε την ιδέα για μια διαστημική περιπέτεια, αν και ο ίδιος υποστηρίζει ότι η ιδέα προϋπήρχε μέσα του κι από πριν. Οι χαμηλές επιδόσεις στα ταμεία του πρώτου του αυτού φιλμ, τον ώθησαν προς μια διαστημική όπερα με πιο αισιόδοξο ύφος. Θέλοντας αρχικά να διασκευάσει το Flash Gordon, κατέληξε να το προσαρμόσει σε κάτι νέο. Το concept όμως που κατασκεύασε δεν πέρασε από τη United Artists, παρόλα αυτά ξεκίνησε το σενάριο το 1973. Έμπνευση άντλησε από την πολιτική της εποχής, τα pulp κόμιξ, αλλά και το Μυστικό Φρούριο (1958) του Akira Kurosawa. Και πάλι όμως η United Artists απέρριψε το ζητούμενο μπάτζετ, και ο παραγωγός Gary Kurtz το πήγε στη Universal Pictures. Αυτοί το βρήκαν λίγο περίεργο, ενώ στη συνέχεια κλειστές ήταν και οι πόρτες της Disney. Οι σκέψεις δημιουργού και παραγωγού ήταν να γίνει μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά και πάλι τα 10 εκατομμύρια δολάρια το λιγότερο ήταν απαραίτητα. Επιτέλους, τον Ιούλιο του 1973 βρέθηκε χορηγός, και ήταν η 20th Century Fox, με το μεγάλο αφεντικό της, τον Alan Ladd Jr., να ποντάρει στο ταλέντο που διέβλεπε στον Lucas. Το σενάριο τελείωσε τον Μάρτιο του 1976 και ξεκίνησαν άμεσα γυρίσματα.
Ο Brian De Palma έδωσε ένα χέρι βοήθειας στον Lucas στη γραφή του προλόγου, που όταν τον διάβασε τον θεώρησε ακαταλαβίστικο.
Ο Lucas επιστράτευσε τεχνικούς που είχαν εργαστεί στο 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος, αλλά ήταν ο Ralph McQuarrie που παρείχε τον κύριο σχεδιασμό για το νέο αυτό σύμπαν χαρακτήρων και υλικών.
Πιο δύσκολο στην κατασκευή του αποδείχτηκε το Millennium Falcon, όπου ο υπεύθυνος για τα ντεκόρ Roger Christian το φαντάζονταν εσωτερικά ως υποβρύχιο.
Το 1975, ο Lucas ίδρυσε τη δική του εταιρία ειδικών εφέ, την περίφημη Industrial Light & Magic (ILM), όταν ανακάλυψε ότι το τμήμα οπτικών εφέ της 20th Century Fox είχε διασκορπιστεί. Τα περισσότερα από τα εφέ έγιναν με την πρωτοποριακή μέθοδο motion-control-photography από τον John Dykstra και την ομάδα του.
Τα εσωτερικά γυρίσματα έγιναν στη Βρετανία (Elstree Studios), και τα υπόλοιπα στις ΗΠΑ (Γιούμα), Γουατεμάλα, Τυνησία και Μεξικό, ξεκινώντας από τις 22 Μαρτίου του 1976, και τελειώνοντας στις 11 Ιανουαρίου του 2017.
Η συμμετοχή του James Earl Jones ως φωνή του Νταρθ Βέιντερ δεν υπάρχει στους τίτλους, μετά από παράκληση του ίδιου του ηθοποιού. Αργότερα αποκάλυψε ότι επειδή ήταν ακόμα ανερχόμενος, φοβόταν μην τυποποιηθεί. Αρχικά όμως ο Lucas ήθελε ο Orson Welles να αναλάβει τον συγκεκριμένο ρόλο, μέχρι που συνειδητοποίησε ότι η φωνή θα ήταν πολύ αναγνωρίσιμη.
Πριν μπει στο καστ ο Alec Guinness, ο σκηνοθέτης σκέφτονταν να πάρει τον ιάπωνα Toshiro Mifune. Μάλιστα, είχε υπό σκέψη να είναι Γιαπωνέζα και η πριγκίπισσα Λέια.
Ο Robert Englund (ο Φρέντι του Εφιάλτη στον Δρόμο με τις Λεύκες) πέρασε από οντισιόν για τον ρόλο του Λουκ, αλλά απορρίφθηκε. Πρότεινε όμως στον συγκάτοικο του, τον Mark Hamill, να κάνει κι αυτός μια προσπάθεια.
Karen Allen, Nancy Allen, Christine Baranski, Kim Basinger, Bonnie Bedelia, Glenn Close, Geena Davis, Farrah Fawcett, Melanie Griffith, Barbara Hershey, Catherine Hicks, Anjelica Huston, Margot Kidder, Christine Lahti, Jessica Lange, Kay Lenz, Bernadette Peters, Jane Seymour, Cybill Shepherd, P.J. Soles, Sissy Spacek, Meryl Streep, Kathleen Turner, Sigourney Weaver, Dianne Wiest και Debra Winger πέρασαν από οντισιόν για τον ρόλο της Λέια. Στα υπόψιν ήταν και οι: Linda Blair, Pamela Sue Martin, Theresa Russell, Jill Clayburgh.
Ο Sylvester Stallone ήταν στους τελικούς υποψήφιους για Χαν Σόλο.
Το λογότυπο ανήκει στον Dan Perri, σχεδιαστή τίτλων, και παρότι στην αρχική εκδοχή δεν χρησιμοποιήθηκε, έγινε εκτενής του χρήση στη διαφήμιση της ταινίας. Η γραμματοσειρά είναι η Helvetica Black.
Πριν καν βγει το φιλμ στις αίθουσες, ο Lucas μέσω της Lucasfilm (την είχε ιδρύσει το 1971) είχε κλείσει συμφωνία με τη Marvel Comics για μια κόμικ διασκευή, αλλά και τις εκδόσεις Del Rey Books για να αναπαράγουν το σενάριο εν είδει μυθιστορήματος.
Η ταινία προωθήθηκε πρώτα έξυπνα μέσω του San Diego Comic-Con και σε κοινότητες φίλων του sci-fi, και η πρεμιέρα έγινε στις 25 Μαΐου του 1977. Μόνο όμως 32 αίθουσες είχαν επιλέξει να την προβάλλουν, χωρίς αυτό να σταματήσει την πορεία ενός εκ των μεγαλύτερων blockbuster στην ως τότε ιστορία. Η ταινία που είχε στοιχίσει συνολικά 11 εκατομμύρια δολάρια, κατέληξε να βγάλει 775,4. Με αναπροσαρμοσμένες τιμές, έγινε η δεύτερη μετά το Όσα Παίρνει ο Άνεμος εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών. Σε αυτό βοήθησε και η συνεχιζόμενη επανέκδοση της τα έτη: 1978, 1979, 1981 και 1982. Η πιο γενναία όμως επανέκδοση έγινε το 1997 στην 20 επέτειο. Με υπέρτιτλο Star Wars Trilogy: Special Edition, αυτή και τα δύο της σίκουελ βγήκαν με νέα επεξεργασία, και λίγο εξτρά υλικό (η συγκεκριμένη είχε επιπλέον τρία λεπτά). Πάνω από όλα, γέννησε ένα franchise μοναδικό στα χρονικά, όπου δεν σταμάταγε στις ταινίες, αλλά σε χίλιους δύο τομείς του εμπορίου. Μαζί χτίστηκε και μια ιδιαίτερη cult κουλτούρα, που καμία άλλη ταινία δεν έχει καταφέρει να πλησιάσει, ακόμα και τα Τζέιμς Μποντ.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ο Steven Spielberg ήταν αυτός που πρότεινε τον John Williams για τη μουσική.
Το σάουντρακ έγινε πλατινένιο στις ΗΠΑ (πάνω από ένα εκατομμύριο πωλήσεις) και χρυσό στη Βρετανία. Ξεκίνησε στην πρώτη του έκδοση ως διπλό βινύλιο, κι έκτοτε έχει επανεκδοθεί σε πλουσιότερες ως υλικό και τεχνολογικά ανώτερες εκδοχές.
Η περίφημη London Symphony Orchestra ήταν αυτή που επιστρατεύτηκε επί 12 ημέρες για την ηχογράφηση της μουσικής.

ΚΡΙΤΙΚΗ #1

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 31/3/2009

Και επαν-εγεννήθει σύγχρονος κινηματογράφος με αυτή την ταινία σταθμό στην ιστορία της επιστημονικής φαντασίας και όχι μόνο. Ο George Lucas επηρεασμένος από το παλπ μυθιστόρημα και κόμικ (ειδικά το Φλας Γκόρντον), αλλά και τη μυθολογία του ζεν και των σαμουράι κατασκεύασε έναν ολοκαίνουργιο θαυμαστό κόσμο, με μύρια λογής πλάσματα κι αντικείμενα, υπερβατικούς ήρωες, πρωτοποριακά ειδικά εφέ, φιλοσοφημένη σεναριακή υπόσταση και δράση που ενθουσιάζει όλες μα όλες τις ηλικίες.

Είναι η ταινία αρχέτυπο της αιώνιας μάχης καλού-κακού (γιν-γιαν), πολλά χρόνια πριν ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών την αναθερμάνει. Το καλό και το κακό είναι διαυγή σαν κρύσταλλα. Η δύναμη (πώς λέμε «may the force be with you») είναι κάτι το πανίσχυρο και βρίσκεται στα χέρια και των δύο αντιθέτων. Η φιλοσοφία της ταινίας επεξηγεί το ότι δεν έχει σημασία το να είσαι δυνατός (είτε στον νου, είτε στα χέρια), αλλά το τι κάνεις με αυτή τη10 δύναμη. Παιδιάστικο, θα μου πείτε, αλλά σωτήριο για κάθε παιδική ψυχοσύνθεση, που βρίσκει στον Λουκ Σκάιγουοκερ το ίνδαλμα που του πρέπει. Ακόμα κι αν γοητεύει απίστευτα η φιγούρα του Νταρθ Βέιντερ, δεν ωθεί στο να την ακολουθήσεις, αλλά κι αν το κάνεις, σε περιμένει η έκπληξη στο φινάλε της τριλογίας.

Ένας απόλυτος σινεφίλ θα απαντήσει με ευκολία (και κατά συρροή το έχει κάνει) ότι «τι Πόλεμος των Άστρων και κουραφέξαλα». Η απάντηση είναι υπερβολικά απλή και αγγίζει την ίδια την εννοιολογία της έβδομης τέχνης. Ο κινηματογράφος, μιας εξαρχής, δεν βγήκε με τον μονοδιάστατο σκοπό να σκληραγωγήσει πνευματικά τον κόσμο. Βγήκε και για να τον ψυχαγωγήσει. Η ψυχαγωγία είναι υπέρτατη έννοια και δεν έχει σχέση μονάχα με το «πολύ καλά περνάμε»! Ο Πόλεμος των Άστρων είναι η συνέχεια του Αριστοφάνη, των αδελφών Γκριμ, του Ιουλίου Βερν, του Walt Disney. Το ιδανικό θέαμα που ενώνει ηλικίες, λαούς, πεποιθήσεις, θρησκείες. Ο κινηματογράφος χρωστάει πολλά περισσότερα στον Lucas από την ίδια την εξέλιξη των ειδικών εφέ. Χρωστάει την ανανέωση της μυθολογίας του, μιας μυθολογίας που απασχολούσε υπερβολικά και τον Federico Fellini, ο οποίος περί αυτού λάτρευε ακόμα και τα Όσκαρ…

Σημείωση: Αναφέρω στην αρχή τη λέξη «επαν-εγεννήθει», επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι γεννήθηκε το 1968 με το 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος. Απλά με τον Πόλεμο των Άστρων πήραν μπρος κι αυτοί που δεν αντιλήφθηκαν τη γέννηση! Ο τρόπος αφήγησης του Νονού, δε, ήταν τα βαφτίσια…

Βαθμολογία:

ΚΡΙΤΙΚΗ #2

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 17/12/2015

Αν υπάρχει μια ταινία, στην οποία χρωστάει πολλά το σύγχρονο Χόλιγουντ, αυτή είναι ο Πόλεμος των Άστρων. Το διαστημικό παραμύθι του Τζορτζ Λούκας, που μετέτρεψε τις b-movies σε a-movies, με αρκετό θάρρος και θράσος.

Μέχρι το 1977 η επιστημονική φαντασία δεν τολμούσε να κάνει μεγάλα κινηματογραφικά βήματα. Αν εξαιρέσεις την Οδύσσεια του Διαστήματος, του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, η οποία όμως ήταν περισσότερο ένα προϊόν στοχασμού, ένα φιλοσοφικό σχόλιο του σκηνοθέτη της, που χρησιμοποίησε ως περιτύλιγμα το είδος της επιστημονικής φαντασίας, οι περισσότερες ταινίες του είδους έφεραν τη στάμπα των b-movies και τα μεγάλα στούντιο δεν διέθεταν ποτέ πολλά χρήματα στην παραγωγή τους. Ακριβώς το ίδιο συνέβη και με την ταινία του Τζορτζ Λούκας. Μικρό μπάτζετ και μικρές απαιτήσεις. Όμως, η φαντασία του Λούκας και το εξαιρετικό επιτελείο συνεργατών του, κατάφερε να φτιάξει μια ταινία που έφερε τα πάνω κάτω στο Χόλιγουντ αλλά και σε ολόκληρο των πλανήτη.

Το Star Wars γίνεται η δεύτερη πιο επιτυχημένη ταινία στην ιστορία του Χόλιγουντ, με το θρυλικό Όσα Παίρνει ο Άνεμος, να κρατά την πρωτιά. Εν αναμονή μιας μεγάλης αποτυχίας, όπως οι περισσότεροι πίστευαν για το φιλμ του Λούκας, το Star Wars σπάει κάθε ρεκόρ και κάνει το κοινό της εποχής να παραμιλά. Τα φωτόσπαθα, οι τζεντάι και τα ανδροειδή γίνονται θέματα προς συζήτηση στους κινηματογραφόφιλους ενώ νέοι ήρωες και κακοί μπαίνουν στο Χολιγουντιανό πάνθεον: Λιούκ Σκάιγουόκερ, Χαν Σόλο και Νταρθ Βέιντερ είναι μερικά από τα ονόματα που γράφτηκαν για πάντα στη μνήμη του κινηματογραφικού κόσμου.

Τα πρωτοποριακά για την εποχή εφέ δεν αφήνουν περιθώρια στους δύσπιστους με το είδος να μην παραδεχτούν ότι αυτό που είδαν στην οθόνη του κινηματογράφου ήταν κάτι μαγικό. Οι ήχοι των λέιζερ, τα εξωγήινα πλάσματα και τα διαστημόπλοια προσφέρουν διαφορετικού επιπέδου διασκέδαση στο κοινό.

Πίσω από όλα αυτά, όμως, κρύβεται ένα απλό, πανάρχαιο αλλά όμορφα δοσμένο παραμύθι, που αγγίζει τις καρδιές μεγάλων και μικρών. Η μάχη του καλού με το κακό, οι ήρωες, οι αντιήρωες, οι κακοί, η φιλία, η αγάπη, η πίστη. Όλα αυτά περνούν στο θεατή μέσα από τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες που δημιούργησε ο Λούκας. Μπορεί το σενάριο του Λούκας να έχει τρύπες, οι οποίες στο δεύτερο φιλμ καλύφθηκαν από την πένα του Λόρενς Κάσνταν, αλλά δεν παύει στο σύνολό του να είναι αυτό που καθιστά μέχρι σήμερα την ταινία εύκολα παρακολουθήσιμη, παρά τα σαράντα χρόνια της. Όσο κι αν τεχνολογικά το φιλμ ήταν μπροστά από την εποχή του, αν δεν υπήρχαν οι χαρακτήρες και η οικεία βασική ιστορία, θα γερνούσε πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο σύντομα.

Ο Μαρκ Χάμιλ, ο Χάρισον Φορντ και η Κάρι Φίσερ γίνονται αστέρες πρώτου μεγέθους, παίζοντας χαρακτήρες που θα τους σημαδέψουν για μια ζωή. Ο Λιουκ Σκάιγουοκερ του Χάμιλ, κάνει αυτό που θα ονειρευόταν κάθε αγόρι έτοιμο να ενηλικιωθεί: ζει την περιπέτεια της ζωής του. Ο Χαν Σόλο είναι ο χαρακτήρας που κλέβει την παράσταση από τη στιγμή που εμφανίζεται. Ο Φορντ φανερώνει τη στόφα του μεγάλου σταρ και δίνει μαθήματα κυνισμού ως Χαν Σόλο. Η Κάρι Φίσερ, όπως κι ο Μαρκ Χάμιλ, δε θα καταφέρει ποτέ να ξεπεράσει την εικόνα που της έδωσε ο Λούκας. Η όμορφη αλλά και τσαμπουκάς πριγκίπισσα με την παράξενη κόμμωση, μένει για πάντα στη μνήμη μας ως το alter ego της Φίσερ.

Οι χαρακτήρες βέβαια δεν τελειώνουν εδώ. Η λίστα συνεχίζει με τα δύο αξιαγάπητα ρόμποτ, τον συμπαθή και άφωνο Τσουμπάκα, τον Όμπι Ουάν Κενόμπι με τη μορφή του αξεπέραστου Άλεκ Γκίνες, τον Μοφ Τάρκιν, τον οποίο ερμηνεύει ο θρυλικός Πίτερ Κάσινγκ. Τέλος, την εμφάνισή του κάνει εδώ ένας από τους μεγαλύτερους κακούς όλων των εποχών. Ο Νταρθ Βέιντερ, ο σκοτεινός αυτός άρχοντας, εμφανίζεται εδώ για πρώτη φορά και από την πρώτη σκηνή που θα τον δούμε, δεν τον ξεχνάμε ποτέ. Η μαύρη στολή του και η χαρακτηριστική κάσκα του σε συνδυασμό με την επιβλητική φωνή του Τζέιμς Ερλ Τζόουνς, κάνουν το Νταρθ Βέιντερ αυτόματα αγαπητό ή μισητό, αν προτιμάτε, σε όποιον δει μια φορά τη μορφή του, έστω κι αν ο χαρακτήρας του σε αυτό το πρώτο φιλμ δεν είναι απόλυτα δουλεμένος.

Εδώ συναντάμε και το πιο αδύναμο σημείο του φιλμ. Ναι μεν η ιστορία είναι δυνατή, οι χαρακτήρες ενδιαφέροντες αλλά οι ατάκες που τους προμηθεύει ο Λούκας δεν είναι πάντα ιδανικές. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που νιώθεις ότι το φιλμ γίνεται παραπάνω απλοϊκό από όσο θα έπρεπε, για έναν ενήλικο θεατή, ωστόσο, μπορείς να το δικαιολογήσεις ως παιδική αθωότητα ενός νεαρού σκηνοθέτη που έβλεπε το παραμύθι που σκαρφίστηκε να παίρνει σάρκα και οστά, με μοναδικό τρόπο.

Σαράντα χρόνια μετά, το Star Wars, μπορεί να έχει γεράσει ελαφρώς, μπορεί η αθωότητά του να μοιάζει ξένη στα μάτια των σημερινών θεατών αλλά δεν παύει να είναι ένα εύκολο, στην ανάγνωσή του, όμορφο παραμύθι, με πριγκίπισσες, καλούς και κακούς μάγους, ιππότες και ιπτάμενα άρματα, που μπορεί να παρασύρει στον κόσμο του μικρούς και μεγάλους θεατές, οι οποίοι τελικά δε θα μετανιώσουν τη βόλτα που τους προσέφερε ο Τζορτζ Λούκας.

Βαθμολογία: