Star Wars: Επεισόδιο ΙII – Η Εκδίκηση των Σιθ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 6/6/2005

Το τελευταίο πρίκουελ κεφάλαιο ενώνει το τώρα με το τότε και δημιουργεί μια σεναριακή ματαιότητα στον θεατή του σήμερα, που μοιραία παρακολουθεί μια ταινία ξέροντας το τέλος της. Όμως, επειδή δεν υπάρχει μόνο η πρώτη επαφή με ένα έργο και δη τόσο θεαματικό όσο αυτό, ο θεατής του αύριο θα το επανεκτιμήσει βλέποντας το συλλογικά μέσα στο όλον. Από την αρχή αυτού του επεισοδίου, παράλληλα με τον καταιγισμό δράσης, ο Lucas απλώνει σε κάθε ευκαιρία εικόνες και ήχους που παραπέμπουν (συνήθως άμεσα) στην παλιά τριλογία, σεβόμενος παλιά και νέα γενιά φίλων της σειράς. Βιαζόμενος, πάλι, για την εξέλιξη των καταστάσεων, πέφτει σε απλοϊκά σεναριακά λάθη (οι Τζεντάι κάνουν απανωτά λάθη που σε έναν υπερτεχνολογικό και ευφυή κόσμο είναι απλά παράδοξο να στέκουν) και για το πρώτο μισάωρο «παιδιαρίζει» επικίνδυνα. Ο δημιουργός δεν προσπαθεί (ούτε στα δύο προηγούμενα μέρη) να ξεπεράσει την παλιά του δημιουργία, αλλά να την συμπληρώσει, και με αυτή τη λογική ο θεατής από αυτό το μισάωρο κι έπειτα πρέπει να μένει ευχαριστημένος. Επιτέλους επιβάλλεται μια σκούρα μονοχρωμία στα πλάνα, μια ακατέργαστη κατατονία στη σύνθεση που καταβάλει και δεν διευκολύνει το παιδικό μάτι, προσηλώνεται στη νοηματική της ευαίσθητης διαφοράς ανάμεσα σε καλό και κακό, και εντέλει σέβεται όλες τις γενεές φαν χωρίς να μειώνεται το θέαμα.

Η μονομαχία του Όμπι-Ουάν με τον Άνακιν σε ηφαιστειογενές ντεκόρ, η ανάπτυξη των καταστάσεων και των χαρακτήρων όπως τους ονειρευτήκαμε πριν τριάντα χρόνια, η έλλειψη αφελών προεκτάσεων, ο καταιγισμός λειτουργικών εφέ και κατά Williams ήχων, το εξαντλητικό αλλά ελάχιστα κουραστικό μοντάζ και άλλες μικρολεπτομέρειες συνθέτουν το πλέον σεβαστό επεισόδιο της σύγχρονης τριλογίας -χωρίς ποιοτικά να είναι αισθητή η διαφορά ανάμεσα στα τρία μέρη- και την ακόρεστη ελπίδα να δούμε κάποτε τα επεισόδια εφτά, οχτώ και εννιά που ο George Lucas αρνείται επίμονα πως θα πραγματώσει. Τι κρίμα, για κάποιους ρομαντικούς που ξεχωρίζουν άλλες περιττές συνέχειες από αυτές του Πολέμου των Άστρων (ανάμεσα τους και εγώ), να μην ξαναδούμε το… “A long time ago, in a galaxy far, far away…” στις αρχές κάποιας καινούργιας κυκλοφορίας…

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 5/12/2015

Αφού φάγαμε στη μάπα τον κύριο Τζαρ Τζαρ Μπιγκς και τη σλάπστικ κωμωδία για πιτσιρίκια, αφού είδαμε το ανεκδιήγητο δεύτερο μέρος των πρίκουελ και ακούσαμε ένα σωρό εξηγήσεις για το τι συμβαίνει στο κάθε φιλμ μέσα στους διαδρόμους των ανακτόρων από μέλη του συμβουλίου των τζεντάι και δεν καταλάβαμε ποτέ τίποτα, φτάσαμε στην ιστορία που ουσιαστικά ήθελε να διηγηθεί ο Λούκας. Πως ο Άνακιν Σκάιγουοκερ έγινε ο Νταρθ Βέιντερ. Άντε βρε Τζορτζ και μας έπηξες στο φλυαρία για δύο ολόκληρα φιλμ. Πες αυτό που όλοι περιμέναμε από την αρχή.

Το τρίτο φιλμ των πρίκουελ είναι με διαφορά καλύτερο από τα δύο προηγούμενα. Η ακατάσχετη φλυαρία ελαττώνεται και η ιστορία εκτυλίσσεται με σωστό τρόπο, ενώ ακόμα και από τα σκηνικά που βλέπουμε, μας δίνεται η αίσθηση ότι παρακολουθούμε μια ταινία που σχετίζεται με τον αρχικό Πόλεμο των Άστρων. Δεν διορθώθηκαν όλα ως δια μαγείας. Το σενάριο του Λούκας παραμένει σε επίπεδα σαπουνόπερας αλλά μιας σαπουνόπερας που τουλάχιστον σε ιντριγκάρει με τη σκοτεινή ιστορία που θέλει να πει. Δεν υπάρχει το σαχλό χιούμορ των δύο προηγούμενων ταινιών και γενικότερα είναι διακριτή η προσπάθεια να ειπωθεί μια σημαντική ιστορία με επικό χαρακτήρα και για κάποιες στιγμές ο Λούκας το κατορθώνει. Κάποιες άλλες (όπως το περίφημο “Nooooooo”, που βγαίνει από τα χείλη του Νταρθ Βέιντερ όταν τοποθετείται η μάσκα στο πρόσωπό του) το χάνει ξανά.

Οι ερμηνείες είναι πάντα σε μέτρια επίπεδα από την πλειοψηφία των ηθοποιών, με μόνη διαφορά την καλύτερη εμφάνιση του Κρίστενσεν ως Άνακιν. Σαφώς πιο διαβασμένος και πιο ώριμος εδώ αλλά θεωρώ ότι ο σημαντικότερος λόγος που ο Λούκας τον προσέλαβε ήταν η ομοιότητα του με τον Μαρκ Χάμιλ, τον άνθρωπο που παίζει στην ουσία τον γιο του στην αρχική τριλογία.

Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω κακή ταινία την Εκδίκηση των Σιθ, όπως θα μπορούσα να κάνω εύκολα για τις προηγούμενες δύο (Episode I, Episode II). Δίνει ένα νόημα στο επιχείρημα του Λούκας και προσφέρει δυόμιση ώρες διασκέδασης σε όποιον την παρακολουθήσει. Δεν φτάνει στα επίπεδα καμιάς από τις αρχικές ταινίες, δεν εξηγεί τα πάντα, όπως διαφήμιζε ο Λούκας εκείνη την εποχή πως θα συμβεί, αλλά εξακολουθεί να είναι μια ταινία που μπορεί να παρακολουθήσει κι ένας ενήλικας θαυμαστής της φαντασίας, που αγάπησε σαν παιδί τον κόσμο που έφερε στη ζωή το μυαλό του Τζορτζ Λούκας το 1977 και εξακολουθεί να διατηρείται ζωντανός μέχρι σήμερα.

Βαθμολογία: