Σταρ Τρεκ Νο 5: Τα Τελευταία Σύνορα

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 28/6/2016

Κάτι συμβαίνει με τα μονά νούμερα του Σταρ Τρεκ! Οι καλύτερες ταινίες της σειράς βρίσκονται στα ζυγά νούμερα και οι χειρότερες ή οι λιγότερο καλές αν το προτιμάτε, βρίσκονται στα μονά! Μετά λοιπόν το πολύ καλό Σταρ Τρεκ Νο 4: Επιστροφή στο Παρόν και τη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Λέοναρντ Νιμόι (το alter-ego του Σποκ), η καρέκλα του σκηνοθέτη περνά στον έμπειρο κυβερνήτη του Εντερπράιζ, Γουίλιαμ Σάτνερ, και αυτός μας παραδίδει μία από τις χειρότερες περιπέτειες του διασημότερου διαγαλαξιακού πληρώματος. «O Captain! My Captain», γιατί δεν το άφηνες σε κανέναν άλλο;

Το Σταρ Τρεκ Νο 5 πάσχει σε πολλά σημεία, αλλά έχει τις «σταρτρεκικές» στιγμές του, απλώς δεν αρκούν για να κάνουν το φιλμ του Σάτνερ καλύτερο απ` ό,τι πραγματικά είναι. Παρότι σκηνοθετημένο με έναν πιο μοντέρνο τρόπο σε σχέση με τα προηγούμενα φιλμ και με καλή φωτογραφία από τον Άντριου Λάζλο, το φιλμ κυλάει βαρετά κι ας θέλησε ο Σάτνερ να φτιάξει ένα Σταρ Τρεκ με περισσότερη δράση, φέιζερ και μάχες σώμα με σώμα. Φανερή η προσπάθεια, το αποτέλεσμα όμως είναι απογοητευτικό, με ένα σωρό σκηνές που δεν προσφέρουν τίποτα στην εξέλιξη του φιλμ και δεκάδες κακές κωμικές στιγμές, με τον Σκότι να έχει τις χειρότερες. Το χιούμορ μεταξύ των μελών, που είναι από τα δυνατά χαρτιά του Σταρ Τρεκ, εδώ δεν έρχεται με τον χαλαρό τρόπο που έχουμε συνηθίσει, αλλά βιάζεται.

Την παράσταση εδώ κλέβει ο Σάιμποκ, που ερμηνεύει ο χαρισματικός Λόρενς Λάκινμπιλ. Ο Λάνικινμπιλ παίζει εδώ τον πιο αναγνωρίσιμο ρόλο της καριέρας του καθώς κυρίως είχε συμμετοχές σε τηλεταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Παρά λοιπόν τις λιγοστές συμμετοχές του στην κινηματογραφική οθόνη, καταφέρνει να παρουσιάσει έναν επιβλητικό κι ενδιαφέροντα χαρακτήρα, ο οποίος μας προσφέρει και την καλύτερη στιγμή του φιλμ, στη συζήτηση που έχει με τους Σποκ, ΜακΚόι και Κερκ, στο κατάστρωμα του Εντερπράιζ, λίγο πριν φτάσουν στο Μέγα Φράγμα.

Μιλώντας για το Μέγα Φράγμα, φτάνουμε και στην πιο καθαρή «σταρτρεκική» στιγμή του φιλμ. Η είσοδος στο φράγμα, η περιέργεια για το τι θα συναντήσουν στην άλλη πλευρά, αυτή η προσμονή του άγνωστου στοιχείου είναι ένα από τα πράγματα που χαρακτηρίζουν το κινηματογραφικό και τηλεοπτικό Τρεκ και ο Σάτνερ καταφέρνει τουλάχιστον να δώσει μια τέτοια στιγμή στους θεατές, έστω και λίγο αργά.

Με έναν εμφανώς χαμηλότερο προϋπολογισμό από τα προηγούμενα φιλμ, με τα χειρότερα εφέ της σειράς, τους χειρότερους διαλόγους και μ’ έναν σκηνοθέτη που γνωρίζει το υλικό αλλά που δεν μπορεί να το διαχειριστεί κατάλληλα, το πέμπτο Σταρ Τρεκ απογοήτευσε τότε, απογοητεύει και σήμερα. Ο Σάτνερ ασχολείται περισσότερο με τις γωνίες λήψης, ξεχνώντας όλα αυτά που έκαναν τη σειρά αυτή να διαφέρει. Η αλληγορία του Τρεκ και ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του εμφανίζονται πολύ αργά και για πολύ λίγο. Κρίμα για την καλή κεντρική ιδέα, η οποία σπαταλήθηκε σε ένα από τα χειρότερα φιλμ της σειράς.

Βαθμολογία: