Star Trek: Nemesis

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 20/7/2016

Ζαν Λουκ Πικάρντ εναντίον νεαρού Ζαν Λουκ Πικάρντ! Πάτρικ Στιούαρτ εναντίον του νεαρού τότε Τομ Χάρντι στο αποχαιρετιστήριο φιλμ του πληρώματος του The Next Generation, που προσπαθεί να γίνει η Οργή του Καν αυτής της γενιάς, αλλά το μόνο που τελικά κατάφερε είναι να θάψει τη σειρά για επτά χρόνια.

Το σύνηθες διάστημα προετοιμασίας της επόμενης ταινίας Σταρ Τρεκ, από το 1982 και μετά, ήταν τα δύο χρόνια. Το Star Trek: Nemesis, όμως, έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το Η Εξέγερση, και ο λόγος καθυστέρησης, σύμφωνα με τους παραγωγούς, βρίσκεται στην ανάγκη ανανέωσης που ένιωσαν να χρειάζεται η σειρά. Δίνουν έτσι τον χρόνο σε δύο ανθρώπους που έρχονται έξω από το τρεκικό σύμπαν να προετοιμάσουν το νέο φιλμ. Ο εξαιρετικός μοντέρ Στιούαρτ Μπερντ (Η Προφητεία, Σούπερμαν, Φονικό Όπλο, Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει 2, Casino Royale, Skyfall) αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία, και το σενάριο υπογράφει ο Τζον Λόγκαν, φανατικός του Τρεκ και τρεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ, μία πριν το Nemesis, με τον Μονομάχο, και δύο μετά, με τα Ιπτάμενος Κροίσος και Hugo.

Αυτό που είναι εμφανές στο Nemesis είναι η διαφορετική προσέγγιση. Πιο σκοτεινή η χρωματική παλέτα του Μπερντ, στα όρια του μουντού, αλλά και μια διάθεση τού να μετατραπούν οι χαρακτήρες σε action-hero. Μια πρωτοφανής για τη σειρά σκηνή κυνηγητού με ένα μπάγκι, που θυμίζει Μαντ Μαξ 2, αλλά και η χρησιμοποίηση πολλών σκηνών που απαιτούν σωματική επαφή των πρωταγωνιστών, μετατρέπει το φιλμ περισσότερο σε περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, αφήνοντας λίγο στην άκρη τον χαρακτήρα που είχαν τα φιλμ του Σταρ Τρεκ μέχρι εκείνη την εποχή. Παραμερίζονται λίγο οι φιλοσοφικές, ανθρωποκεντρικές αναζητήσεις και μπαίνει πιο μπροστά η δράση και οι διαστημικές μάχες, ενώ το σενάριο του Λόγκαν προσπαθεί να στηρίξει μια ιστορία που πλησιάζει επικίνδυνα την Οργή του Καν. Ένας κακός με προσωπική έχθρα απέναντι στον διοικητή του Εντερπράιζ, απειλεί να καταστρέψει ολόκληρο πλανήτη με το όπλο που έχει στην κατοχή του, βασικά μέλη του πληρώματος δέχονται βίαιη επίθεση και τελικά ένας αγαπητός χαρακτήρας θυσιάζεται, αφού φροντίσουν για τον τρόπο επαναφοράς του, άσχετα αν δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Οι Στιούαρτ και Σπάινερ παραμένουν οι πιο αξιόπιστοι ερμηνευτικά, ενώ κι ο νεαρός Τομ Χάρντι φανερώνει την υποκριτική του ικανότητα, προσπαθώντας να δώσει βάθος σε έναν δύσκολο χαρακτήρα, γραμμένο λίγο άτσαλα από τον Λόγκαν.

Η επιθυμία ανανέωσης της σειράς από τους παραγωγούς είχε μια βάση εκείνη την εποχή, καθώς μετά το Σταρ Τρεκ: Η Εξέγερση ο κόσμος φάνηκε να κουράζεται. Το λάθος, όμως, είναι ότι προσπάθησαν να ανανεώσουν τη σειρά σε αυτό το φιλμ που είχε σηματοδοτηθεί ως το τελευταίο μιας γενιάς. Χαρακτήρες που το κοινό τούς γνώριζε ήδη δεκαπέντε χρόνια, αρχίζουν να φέρονται με διαφορετικό τρόπο από τον συνηθισμένο τους, το σύμπαν του Τρεκ γίνεται πιο σκοτεινό και βίαιο, και κάπως έτσι χάνεται το παιχνίδι, με αποτέλεσμα όχι μόνο το Τρεκ να μην ανανεωθεί, αλλά να κάνει μια παύση εφτά ετών, μέχρι το φιλμ του Τζ. Τζ. Άμπραμς, που έκανε με σωστό τρόπο αυτό που ήθελε να κάνει το Nemesis. Νέα πρόσωπα, νέα καλλιτεχνική διεύθυνση, αλλά διατήρηση της καρδιάς του franchise, επαναφέροντας αγαπητούς χαρακτήρες, με νέους ηθοποιούς.

Το αντίο του δεύτερου καλύτερου πληρώματος του Εντερπράιζ δεν ήταν μια ιδιαίτερα καλή ταινία. Είχε ωστόσο τις καλές στιγμές της, έκλεισε το μάτι αρκετές φορές στους φίλους του Τρεκ και έβαλε μια-δυο νοσταλγικές πινελιές στον καμβά. Απομακρύνθηκε όμως ελάχιστα από την καρδιά των γνωστών χαρακτήρων, αλλά κι ολόκληρη την ιδεολογία του Τρεκ, και αυτό του στοίχισε.

Βαθμολογία: