Παρότι ο Κέβιν έχει εξωτερικεύσει 23 διαφορετικές προσωπικότητες στην έμπιστη ψυχίατρο του, τη Δρ Φλέτσερ, υπάρχει ακόμα μία, το «τέρας», που ελλοχεύει και είναι έτοιμη να πραγματώσει, αλλά και να κυριαρχήσει πάνω σε όλες τις άλλες. Εξαναγκασμένος να απαγάγει τρεις νεαρές κοπέλες, ο Κέβιν φτάνει σε σημείο να έχει μέσα του να αντιμάχονται αυτές οι προσωπικότητες, καθώς οι «τοίχοι» ανάμεσα τους αρχίζουν να διαλύονται.
Σκηνοθεσία:
M. Night Shyamalan
Κύριοι Ρόλοι:
James McAvoy … Kevin Wendell Crumb/The Horde
Anya Taylor-Joy … Casey Cooke
Betty Buckley … Δρ Karen Fletcher
Haley Lu Richardson … Claire Benoit
Jessica Sula … Marcia
Brad William Henke … θείος John
Neal Huff … Κος Benoit
M. Night Shyamalan … Jai
Bruce Willis … David Dunn
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: M. Night Shyamalan
Παραγωγή: Marc Bienstock, Jason Blum, M. Night Shyamalan
Μουσική: West Dylan Thordson
Φωτογραφία: Mike Gioulakis
Μοντάζ: Luke Ciarrocchi
Σκηνικά: Mara LePere-Schloop
Κοστούμια: Paco Delgado
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Split
- Ελληνικός Τίτλος: Διχασμένος
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Παραλειπόμενα
- Δεύτερο μέρος της τριλογίας Eastrail 177 trilogy/Unbreakable series, αν και η σύλληψη να αποτελέσει μέρος της ήρθε κατά τη συγγραφή αυτού του σεναρίου. Το μόνο που τη συνδέει πρακτικά με το franchise, είναι η κάμεο εμφάνιση-έκπληξη του Bruce Willis (χρειάστηκε ειδική άδεια από τη Walt Disney Studios, αφού ο Διχασμένος ήταν της Universal Pictures). Τα πράγματα ξεκαθάρισαν οριστικά στο τρίτο μέρος, αφού εμφανίζονται ήρωες και από τις δύο πρώτες ταινίες.
- Ο Shyamalan είχε συμπεριλάβει τον Κέβιν σε αρχικά στάδια του σεναρίου του Άφθαρτου, αλλά επικαλούμενος λόγους ισορροπίας της πλοκής, τον είχε βγάλει. Κάποια όμως που τον αφορούσαν από εκείνη την εκδοχή του, επιβίωσαν στον Διχασμένο.
- Εδώ χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ο όρος “stealth sequel”, που αφορά ένα σίκουελ ή πρίκουελ που δεν διαφημίζεται-ορίζεται ως τέτοιο. Μοιάζει δηλαδή είτε αυτόνομο φιλμ, είτε πνευματικός διάδοχος, αλλά στην ουσία είναι απευθείας συνέχεια. Επιπλέον, πολλοί καθόρισαν την ταινία ως την πρώτη “origin” για υπερ-κακό.
- Αρχικός Κέβιν ήταν ο Joaquin Phoenix. Όμως, αντικαταστάθηκε όταν δεν μπόρεσε να βρεθεί μια ικανοποιητική οικονομική συμφωνία.
- Kim Director (ως Hannah) και Sterling K. Brown (ως Shaw) κόπηκαν στο τελικό μοντάζ, μια και ο σκηνοθέτης θεώρησε ότι οι σκηνές τους δεν πρόσθεταν κάτι ουσιαστικό.
- Η κοινότητα όσων ασχολούνταν με την πνευματική υγεία δεν είδαν θετικά την ταινία, θεωρώντας ότι στιγματίζεται ο διχασμός προσωπικότητας. Όπως μάλιστα ανακοινώθηκε από διεθνή οργανισμό, έρευνα σε 173 ανθρώπους που έπασχαν από τη συγκεκριμένη ασθένεια είχαν ανάμεσα τους μόνο ένα 3% που είχαν κατηγορηθεί για το οτιδήποτε, το 1,8% είχε λάβει κάποιο πρόστιμο, και μόλις το 1% είχε κάνει φυλακή.
- Με ένα μπάτζετ μόλις 9 εκατομμύρια δολάρια, η ταινία ευτύχησε να βγάλει 278,5 από τα ταμεία.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 22/1/2017
Τρία κορίτσια, η Claire, η Marcia και η πιο εσωστρεφής και αντικοινωνική Casey, στον δρόμο της επιστροφής τους στο σπίτι ύστερα από ένα πάρτι πέφτουν θύματα απαγωγής ενός άντρα που τις φυλακίζει σε ένα δωμάτιο. Καθώς περνάει ο χρόνος κι εκείνες ψάχνουν πανικόβλητες τρόπους διαφυγής, συνειδητοποιούν ότι ο άντρας αυτός που ονομάζεται Kevin πάσχει από διασχιστική διαταραχή προσωπικότητας, δηλαδή στο σώμα του συνυπάρχουν διαφορετικοί χαρακτήρες, μεταξύ άλλων ο Dennis, μεθοδικός, ολιγομίλητος κι εμμονικός με την καθαριότητα, η Patricia που τον καθοδηγεί και τον συμβουλεύει και ο Hedwig, ένα εννιάχρονο αγόρι. Τα κορίτσια, με επικεφαλής την Casey, θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευθούν αυτό το γεγονός ώστε να επηρεάσουν την κρίση κυρίως του Hedwig για να αποδράσουν, ενώ παράλληλα η ψυχίατρος του Kevin προσπαθεί να αντιληφθεί αν της κρύβει κάτι βασιζόμενη σε ένα επείγον μήνυμα που της έδωσε μία από τις προσωπικότητές του μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Το «Διχασμένος» είναι από εκείνες τις περιπτώσεις ταινίας που αποτελεί σχεδόν ακατόρθωτο να επιδιώξεις να αναλύσεις με πλήρη ελευθερία χωρίς αναγκαστικά να αποκαλύψεις κάποια πολύ βασικά πράγματα για την πλοκή του. Αυτό αφορά κυρίως την τρομακτικά φιλόδοξη σύνδεση που αποπειράται να πραγματοποιήσει μόλις στην τελευταία σκηνή του νέου του φιλμ ο Shyamalan, την οποία καλό θα ήταν για να μη μάθετε, να αποφύγετε οποιεσδήποτε πηγές ενδέχεται να περιέχουν κάποιες πληροφορίες παραπάνω. Όσον αφορά τον σκηνοθέτη, αν κι έχει να γυρίσει κάτι αξιόλογο εδώ και πάνω από μια δεκαετία, αδιαμφισβήτητα έχει μια προσωπική σφραγίδα, ένα δικό του στίγμα που καθιστά ευδιάκριτη τη σκηνοθετική του υπογραφή ακόμη και στις πιο τρανταχτές του αποτυχίες, όπως το «Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου». Η ερώτηση που φυσικά έρχεται στο μυαλό και συνδέεται με το νέο του πόνημα λόγω της ιδιάζουσας καλλιτεχνικής του παρακμής εδώ και πολλά χρόνια είναι η εξής: αποτελεί το «Διχασμένος» το πολυπόθητο comeback στην ποιότητα για τον ταλαντούχο κι ευρηματικό Ινδό; Η απάντηση είναι και ναι και όχι. Σίγουρα πρόκειται για μακράν την καλύτερη δημιουργία του εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ίσως από την εποχή του άκρως παρεξηγημένου και υποτιμημένου «Σκοτεινού Χωριού». Δυστυχώς δεν είναι και η επιστροφή του στο σινεμά των επιδέξιων συμβολισμών με όχημα το μεταφυσικό, αλλά και της απρόσμενης ευαισθησίας των πρώτων του σκηνοθετικών χρόνων. Ομολογουμένως, σαν ένα θρίλερ συνταγής είναι αρκετά αποτελεσματικό μέχρι ενός χρονικού σημείου.
Μεταδίδοντας έντονα συναισθήματα κλειστοφοβίας μέσω κάποιων ασφυκτικών του κοντινών πλάνων στις σκηνές που εκτυλίσσονται στο δωμάτιο όπου κρατούνται αιχμάλωτα τα κορίτσια, αναπτύσσοντας καίρια τον χαρακτήρα της Casey μέσω επεξηγηματικών φλας-μπακ, τα οποία στην αρχή φαντάζουν ξένο σώμα στο σύνολο του φιλμ, αλλά στη συνέχεια αποδεικνύονται ταιριαστά κομμάτια στο παζλ, συνδυάζοντας με το σασπένς και μερικές ευπρόσδεκτες δόσεις μαύρου χιούμορ, για μια ώρα και κάτι παραπάνω ο Shyamalan φαίνεται σαν να έχει βρει τον καλό του εαυτό και να είναι έτοιμος να παραδώσει μια πραγματικά αξιόλογη προσθήκη στη φιλμογραφία του. Βοηθάει εξαιρετικά και ο James McAvoy που αποφεύγει επιδέξια την παγίδα της καρικατούρας και δίνει από την αρχή μέχρι το τέλος μια απολαυστικά πολυδιάστατη και σαρδόνια ερμηνεία πάνω στην οποία στηρίζεται η ταινία. Δυστυχώς, υπάρχει προς το τέλος της ταινίας μια απρόσμενη στροφή στο είδος που είχε αριστεύσει παλιότερα ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός που δεν είναι άλλο από το μεταφυσικό, που γίνεται όμως με έναν τρόπο που αποξενώνει τον θεατή από αυτό που βλέπει στην οθόνη, μια και αλλάζει εξαιρετικά απότομα το ύφος και τον τόνο του τελικού αποτελέσματος. Μέχρις ότου, όπως προαναφέρθηκε, έρχεται η τελευταία σκηνή που φανερώνει πλήρως τις προθέσεις ακόμη και για ένα εκτεταμένο σύμπαν σίκουελ στο πνεύμα του Marvel Cinematic Universe (το οποίο παρεμπιπτόντως έχει ήδη παλιώσει, με προκάτ ταινίες που μοιάζουν μεταξύ τους και παραδίδουν λίγο πολύ τα αναμενόμενα). Είναι όμως αυτός ο λόγος που η ταινία πάσχει ως αυτοτελής δημιουργία (απουσιάζει η κάθαρση) και αφήνει μια πικρή αίσθηση κυνισμού, ενός οχήματος για περισσότερες συνέχειες και περισσότερα λεφτά στο απώτερο μέλλον.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
