Spider-Man

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/1/2009

Σαράντα χρόνια από την παρουσία του σε κόμικ και μετά από δέκα χρόνια στο post production, ο «Σπάιντερ-Μαν» ευτυχεί με τα χαρακτηριστικά του Τόμπι Μαγκουάιρ, που του χαρίζει μια εν δυνάμει νεανική φρεσκάδα που τη χρειαζόταν για να αναδειχτεί. Όμως, ο «αντίπαλος» Γουίλεμ Νταφόε αποδεικνύεται απλή καρικατούρα και η δράση φτωχή (μπορεί να μην ήταν τόσο, αν δεν είχαμε το θέμα του “ψηφιακού” ψαλιδίσματος), παρά την ουσιαστική συμβολή των ειδικών εφέ, που έχει πλούσια στην διάθεσή της η παραγωγή. Ο Σαμ Ράιμι, έχοντας την εμπειρία του «Darkman», φαίνεται διχασμένος στο να αναλύσει τον μύθο του καθημερινού έφηβου που έχει στα χέρια του μια ευχή-κατάρα, και στο να παραδώσει μια θεαματική περιπέτεια στο «πεινασμένο» κοινό. Το ότι ο Ράιμι είχε καλύτερες προθέσεις από αυτές τις κάπως “τσαπατσούλικες” που φανερώνει εδώ, φάνηκε στα επόμενα δύο μέρη, όπου ευτυχώς χτίζει ένα πιο σοβαρό ψυχολογικό υπόβαθρο για τον ήρωα του.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 31/5/2017

Πριν ακόμα η Marvel και η DC προχωρήσουν στη δημιουργία κινηματογραφικών κόσμων με τους κόμικ χαρακτήρες τους, πριν ακόμα οι κινηματογραφικοί υπερήρωες κάνουν στροφή στο ρεαλισμό που τους οδήγησε ο Κρίστοφερ Νόλαν με το Batman Begins, ήρθε ο Spider-Man του Σαμ Ράιμι, σαν μεταβατικό στάδιο από τον Σούπερμαν, του Ντόνερ, και τον Μπάτμαν, του Μπάρτον, στη νέα εποχή που θα έφτανε λίγο μετά το τέλος της τριλογίας, που είχε ως Πίτερ Πάρκερ τον Τόμπι Μαγκουάιρ. Κι αν εξαιρέσω εκείνο το τρίτο φιλμ, το οποίο ξέφυγε αρκετά από την πορεία που είχε χαράξει ο Ράιμι στα δύο πρώτα φιλμ, θεωρώ ότι ο Σπάιντερμαν έχει ήδη δύο ταινίες για τις οποίες μπορεί να είναι περήφανος, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ένα μήνα (και κάτι) πριν βγει στις αίθουσες το Spider-Man : Homecoming, πάμε να κάνουμε αναδρομή στην κινηματογραφική τριλογία που σκηνοθέτησε ο Σαμ Ράιμι. Πρώτη στάση το 2002.

Συλλέκτης κόμιξ και θαυμαστής των ιστοριών του Spider-Man, ο Σαμ Ράιμι αποτέλεσε ιδανική επιλογή για την καρέκλα του ενορχηστρωτή της πρώτης ταινίας του Ανθρώπου Αράχνη.  Ο Ράιμι προσεγγίζει τη μυθολογία του υπερήρωα με προσοχή αλλά βάζει παράλληλα μέσα στο φιλμ αρκετά στοιχεία που φέρουν τη δική του προσωπική σφραγίδα, φτιάχνοντας ένα φιλμ γοητευτικό, φωτεινό, με ελάχιστες σκοτεινές στιγμές, εύθυμο, περιπετειώδες αλλά και με χαρακτήρες που παρότι πρώτη φορά τους συναντήσαμε στο χαρτί, εδώ είναι ολοζώντανοι και με βάθος. Για την εξαιρετική διανομή ρόλων θα μιλήσουμε παρακάτω, αλλά μια μικρή αναφορά στην επιλογή του Τόμπι Μαγκουάιρ ως Πίτερ Πάρκερ/ Σπάιντερμαν, δε μπορώ να μην την κάνω, δίνοντας τα εύσημα στον Ράιμι! Ωστόσο, αυτό που ξεχώρισα στο φιλμ βλέποντάς το ξανά σήμερα, είναι όλη αυτή η θετική ενέργεια που το διακρίνει. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε πλέον “βαθιά” σκεπτόμενα φιλμς με υπερήρωες, ξεχνώντας ότι μπορεί να υπάρχει και μια πιο φωτεινή ταινία που να ασχολείται μαζί τους. Ο Spider – Man καταφέρνει να είναι διασκεδαστικός, ψυχαγωγικός, χαρούμενος και λίγο πιο σκοτεινός όταν χρειάζεται, όπως συμβαίνει στην τελευταία σκηνή της αναμέτρησης με τον Γκριν Γκόμπλιν. Συν του ότι δε χρειάζεται να πονοκεφαλιάζει ούτε αυτός ούτε εμείς για κανένα κινηματογραφικό σύμπαν, παρά μόνο για τη δική του ταινία.

Ένα από τα πράγματα που κάνει το φιλμ του Ράιμι να κερδίζει πόντους στα μάτια μου, είναι η χρησιμοποίηση όσο γίνεται λιγότερων ψηφιακών εφέ. Ο Ράιμι επέμενε καμία σκηνή να μην στηρίζεται 100% στο CGI κι εμείς, τα παιδιά των ’80ς, προσκυνούμε αυτή του την απόφαση. Μπορεί να μην μπορείς να κάνεις τα πάντα αλλά τουλάχιστον το φιλμ σου κερδίζει σε ρεαλισμό. Ο Σούπερμαν του Ντόνερ δεν είχε ψηφιακό Σούπερμαν αλλά τον ολοζώντανο Κρίστοφερ Ριβ, ο οποίος έπεισε ολόκληρες γενιές ότι ο άνθρωπος μπορεί να πετάξει.

Το σενάριο του Ντέιβιντ Κεπ μας έδωσε μια όμορφη ιστορία προέλευσης του Ανθρώπου Αράχνη. Ο έφηβος Πάρκερ, με τα προβλήματα στο σχολείο, με τον ανομολόγητο έρωτα για τη Μαίρη Τζέιν, μεγαλωμένος από το θείο Μπεν και τη θεία Μέι, πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με την ενηλικίωση απότομα. Ο προστάτης του πεθαίνει, αφού έχει μια συγκινητική σκηνή με τον Πίτερ που καταλήγει στο κλασικό “μεγάλη δύναμη, μεγάλες ευθύνες”, αφήνοντας το νεαρό, που μόλις έχει αποκτήσει υπερδυνάμεις, στον ιστό της ενηλικίωσης αλλά και των ευθυνών που έχει όχι μόνο ως ενήλικας αλλά κι ως άνθρωπος με τεράστιες ικανότητες. Στην ιστορία μπαίνει μια πατρική φιγούρα, ο Νόρμαν Όσμπορν, που δεν εξελίσσεται όπως θα ήθελε ο νεαρός, ένας φίλος, που δε στέκεται πάντα σαν φίλος και ένας έρωτας που μοιάζει να μη μπορεί να εκπληρωθεί αυτή τη στιγμή. Ο Ντέιβιντ Κεπ παίζει με την εφηβεία και τη μετάβαση στον ενήλικο κόσμο, με τις ευθύνες και τη μοίρα, δείχνοντας στον Πίτερ πως ένα φαινομενικά άσχετο γεγονός μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας πολύ πιο βαθιά απ’ ότι πιστεύουμε και δημιουργεί ένα πολύ εύστοχο origin story, προσθέτοντας νέα στοιχεία σε αυτά που ήδη έχει από τα κόμιξ.

Οι επιλογές των ηθοποιών δε νομίζω ότι θα μπορούσαν να είναι καλύτερες, με μόνη μου ένσταση την επιλογή της Κίρστεν Ντανστ ως Μέρι Τζέιν, η οποία θεωρώ ότι δεν έχει χημεία με τον Μαγκουάιρ και εμφανίζεται λίγο πιο άχρωμη. Ο Τόμπι Μαγκουάιρ είναι εξαιρετικός Πίτερ Πάρκερ. Μπορεί σαν Σπάιντερμαν να χάνει λίγους πόντους αλλά ο δύσκολος στην επικοινωνία νέος, που ζει στον δικό του κόσμο και που προσπαθεί να χειριστεί τη νέα του ζωή, παρουσιάζεται εδώ με μοναδικό τρόπο. Ιδανικός και ο Γουίλιαμ Νταφόε για το ρόλο του Νόρμαν Όσμπορν/ Γκριν Γκόμπλιν, ένα ρόλο που φαίνεται να τον διασκεδάζει απόλυτα, ακόμα και μέσα στην όχι και τόσο καλοφτιαγμένη στολή του. Κλιφ Ρόμπερτσον και Ρόζμαρι Χάρις φτιάχνουν δυο πολύ συμπαθητικές φιγούρες για τον θείο Μπεν και τη θεία Μέι, ενώ λίγο πιο πίσω απ’ όλους είναι ο Τζέιμς Φράνκο, ο οποίος όμως έχει ούτως ή άλλως πιο άχαρο ρόλο. Καταλήγουμε φυσικά στην πιο εύστοχη επιλογή απ’ όλες, τον άνθρωπο που δε θα μπορέσει ποτέ κανείς να ερμηνεύσει με τόσο επιτυχημένο τρόπο όσο σε αυτό το φιλμ έγινε. Ο Τζ. Κ. Σίμονς, ως Τζ. Τζόνα Τζέιμσον είναι απολαυστικότατος. Μια από τις πιο εύστοχες επιλογές ηθοποιών που έχουν γίνει ποτέ, ο Σίμονς κερδίζει τους πάντες όταν βρίσκεται στην οθόνη!

Ο Spider- Man του Σαμ Ράιμι κυκλοφόρησε λίγο μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους (φαίνεται από στιγμές υπέρμετρου ζήλου για την προβολή της ενότητας που διακρίνει τους κατοίκους της Νέας Υόρκης στην ταινία) και άλλαξαν σκηνές της ταινίας και αφίσες που παρουσίαζαν τα κτίρια, γι αυτό το λόγο. Παρότι πολλοί φοβήθηκαν ότι η υποδοχή του κοινού θα ήταν μουδιασμένη, το φιλμ σάρωσε, σπάζοντας κάθε ρεκόρ της εποχής. Ακόμα και τώρα, όμως, που έχουμε δει άπειρες υπερηρωικές ταινίες, αυτή η παρθενική εμφάνιση του Ανθρώπου Αράχνη, μια χαρά κρατάει. Λίγο πιο χαλαρό, λίγο πιο φωτεινό, τιμά την ιστορία του κόμικ θρύλου και αποτελεί μια από τις πιο ευδιάθετες κόμικ μεταφορές στη μεγάλη οθόνη.

Βαθμολογία: