Spider-Man: Η Επιστροφή στον Τόπο του

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 19/7/2017

Τρίτη ενσάρκωση του Αραχνάκια στην κινηματογραφική οθόνη σε προσωπική ταινία του ήρωα και όσο κι αν συμπαθώ τη δουλειά του Τόμπι Μαγκουάιρ ως Πίτερ Πάρκερ στα δύο πρώτα φιλμς (Spider-Man, Spider-Man 2) πρέπει να ομολογήσω ότι ο πιτσιρικάς Τομ Χόλαντ είναι ιδανικός για το ρόλο. Άλλη μια εξαιρετική διανομή ρόλου από τους ανθρώπους που διευθύνουν το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel κι άλλη μια υπέρ ψυχαγωγική ταινία. Μπορεί να μην έχει το βάθος του Spider-Man 2 αλλά δεν ήθελε κιόλας να το έχει. Άλλος ήταν ο στόχος κι αυτόν, ο σκηνοθέτης, Τζον Γουότς, τον πέτυχε διάνα.

Ανάλαφρη, διασκεδαστική, αστεία, περιπετειώδης, φωτεινή και με πάρα πολλές κόμικ και κινηματογραφικές αναφορές, η νέα ταινία του Ανθρώπου Αράχνη είναι η πιο εύθυμη κόμικ ταινία του φετινού καλοκαιριού. Ο Γουότς στήνει την ταινία του με τέτοιο τρόπο ώστε να μας θυμίσει το σινεμά του Τζον Χιουζ. Ο Πίτερ Πάρκερ είναι ακόμα στο σχολείο, είναι δέκα πέντε χρόνων και δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο υπέρ κακούς αλλά και τις καθημερινές δυσκολίες. Υπάρχει ένα κορίτσι που προσπαθεί να του μιλήσει και δεν τα καταφέρνει, υπάρχει ο νταής της τάξης που συνεχώς τον ενοχλεί και ο Γουότς καταφέρνει γενικότερα να μας βάλει στην ψυχολογία αυτού του έφηβου παιδιού που βρίσκεται ξαφνικά με υπερδυνάμεις και πρέπει να χειριστεί πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που έχουν τα παιδιά της ηλικίας του.

Η ταινία συνεχίζει αμέσως μετά τα γεγονότα του Captain America: Civil War, αφού μας πάει για λίγο μερικά χρόνια πίσω, μετά τη μάχη των Εκδικητών με τους εξωγήινους, Τσιτάουρι. Εκεί γνωρίζουμε τον Άντριαν Τουμς, εργολάβο, ο οποίος έχει αναλάβει να μαζέψει τα υπολείμματα από τη μάχη. Μια νέα υπηρεσία του της κυβέρνησης σταματά το έργο του και ο ίδιος έκτοτε κλέβει εξωγήινη τεχνολογία και την πουλά παράνομα. Αυτός θα είναι και ο βασικός αντίπαλος του Σπάιντερμαν στο σήμερα, καθώς ο Τουμς έχει δημιουργήσει μια ιπτάμενη πανοπλία και ανάμεσα στους κακοποιούς έχει το ψευδώνυμο Γύπας (Vulture) και τη χρησιμοποιεί για να επιτίθεται σε μέρη που η κυβέρνηση και οι Εκδικητές κρύβουν την εξωγήινη τεχνολογία. Ο Πίτερ Πάρκερ που νιώθει πια παροπλισμένος από τους Εκδικητές και ασχολείται με μικροκακοποιούς ανακαλύπτει τη δράση του Τουμς, προσπαθεί να ειδοποιήσει τον Τόνι Σταρκ αλλά το καταφέρνει κι έτσι αποφασίζει να αντιμετωπίσει μόνος του τον κακοποιό και τη συμμορία του. Ο Πίτερ όμως δεν είναι ακόμα απόλυτα έτοιμος υπερήρωας και η έλλειψη εμπειρίας τον φέρνει μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις που θα τον οδηγήσουν ακόμα και σε διαμάχη με τον μέντορα του, Τόνι Σταρκ.

Η δουλειά του Γουότς στη σκηνοθεσία είναι πάρα πολύ καλή και είναι κρίμα η σχεδόν μηδενική αναφορά στο όνομά του από τη μεγαλύτερη μερίδα των κριτικών. Ο Γουότς φτιάχνει ένα φιλμ που μπορούν να παρακολουθήσουν με ενδιαφέρον τόσο οι πιτσιρικάδες όσο και οι μεγαλύτεροι φίλοι του Ανθρώπου Αράχνη. Είναι ένα νεανικό φιλμ που ακολουθεί τους κινηματογραφικούς κανόνες του Τζον Χιουζ και που σέβεται το θεατή. Μιλά στην καρδιά των εφήβων αλλά και σε όλους εμάς που υπήρξαμε κάποτε έφηβοι. Εκεί βρίσκεται το μυστικό. Δε στοχεύει μόνο στους φίλους των κόμικς του Σπάιντερμαν, τους οποίους φυσικά και αμοίβει πλουσιοπάροχα με ένα σωρό πράγματα που δεν είχαμε δει μέχρι σήμερα στις κινηματογραφικές μεταφορές, αλλά φροντίζει να πει μια ιστορία που μπορούν να παρακολουθήσουν οι πάντες. Έχει χιούμορ, έχει δράση, έχει συναίσθημα, έχει τρομερά ειδικά εφέ και έχει ακόμα και ανατροπές.

Στο πρόσωπο του Τομ Χόλαντ φαίνεται η Marvel να βρίσκει τον ιδανικό άνθρωπο που θα σηκώσει στις πλάτες του το κινηματογραφικό της σύμπαν, μετά τη “σύνταξη” του Ρόμπερτ Ντάουνι. Ο Χόλαντ ήθελε τόσο πολύ να παίξει το ρόλο και κατάφερε τελικά να το κάνει δίνοντάς μας έναν χαρακτήρα βγαλμένο από τις σελίδες των κόμικς. Άλλοτε έχει στοιχεία από τη χρυσή εποχή του ήρωα, άλλοτε από τη δεκαετία του 1980 και άλλοτε από τις πιο μοντέρνες περιπέτειές του. Όλα αυτά συνδυάζονται στο πρόσωπο του Χόλαντ και βγαίνει μια έντονη δυναμική στην οθόνη κι ένας νέος αλλά παράλληλα γνώριμος, για όσους έχουν διαβάσει τις ιστορίες του, Σπάιντερμαν. Αυτή είναι μόνο η αρχή για τον νεαρό που δε νομίζω ότι θα σταματήσει εύκολα να υποδύεται το ρόλο του Πίτερ Πάρκερ/ Σπάιντερμαν τα επόμενα δέκα χρόνια.

Απέναντι στον Σπάιντερμαν στέκεται κυρίως ο Vulture, που υποδύεται ο Μάικλ Κίτον. Ο χαρισματικός Κίτον δίνει μια υποδειγματική ερμηνεία και νομίζω ότι εδώ δε θα μπορούν να γκρινιάξουν όσοι υποστηρίζουν ότι οι ταινίες της Marvel πάσχουν στην ενσάρκωση και στα κίνητρα που δίνουν στους κακούς τους. Καλύτερη στιγμή για τους δύο πρωταγωνιστές η πρόσωπο με πρόσωπο διαμάχη τους λίγο πριν πιαστούν ξανά στα χέρια για το μεγάλο φινάλε. Καλό γράψιμο και καλές ερμηνείες από τους δύο.

Ο πιτσιρικάς που υποδύεται τον κολλητό του Πίτερ, Νεντ, είναι μια από τις πιο συμπαθητικές φάτσες που έχω δει τελευταία, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο ρόλος της Ζεντάγια, ως η περίεργη Μισέλ. Ο Ρόμπερτ Ντάουνι έχει καλές στιγμές με τον Τομ Χόλαντ, το ίδιο και ο Τζον Φαβρό, ο οποίος επανέρχεται ως Χάπι και δίνει μερικές από τις πιο αστείες στιγμές όταν πρέπει να παίξει τη νταντά του Πάρκερ και, τέλος, η Μαρίσα Τομέι είναι μια αρκετά εναλλακτική θεία Μέι!

Το Spider-Man: Homecoming είναι ίσως η καλύτερη ταινία του Σπάιντερμαν μετά το Spider-Man 2. Είναι πιο χορταστική σαν θέαμα σίγουρα αλλά ένα μικρό “μειονέκτημα” (αν μπορείς να το αποκαλέσεις έτσι) είναι ότι ανήκει στο κινηματογραφικό σύμπαν που δημιούργησε η Marvel και δε μπορείς να την παρακολουθήσεις ως ένα απόλυτα ακέραιο δημιούργημα. Χάνεις πολλά όταν δε γνωρίζεις έστω μερικά πράγματα για το τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα σε κάποια από τα υπόλοιπα φιλμ αυτού του σύμπαντος. Παρόλ’ αυτά μπαίνει αρκετά ψηλά στη λίστα μου με τα υπερηρωικά φιλμς, κυρίως λόγω του ρυθμού που δίνει ο Τζον Γουότς και του τρόπου που ενσαρκώνει τον Πίτερ Πάρκερ/ Σπάιντερμαν ο Τομ Χόλαντ αλλά και γιατί φαίνεται να στήνεται τόσο καλά και το πιο προσωπικό σύμπαν του ήρωα, ώστε να μπορέσουν να ειπωθούν μερικές ενδιαφέρουσες ιστορίες τα επόμενα χρόνια, όσο ο Πίτερ θα ενηλικιώνεται.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 3/3/2018

Πέρασε επιτυχώς το τεστ της πρώτης νέας προσωπικής του «βιογραφίας», κι ο Σπάιντερ-Μαν μπορεί να αισθάνεται ότι αποτελεί ένα ισάξιο, αλλά και με μοναδική προσωπικότητα μέλος των Εκδικητών. Ως ταινία δράσης, το φιλμ του Τζον Γουότς δεν κάνει ποτέ κάποιο ενοχλητικό λάθος, ίσα-ίσα που παίρνει και τις ανάσες του για να μιλήσει περί του χαρακτήρα του νέου ήρωα, ενώ ο Τομ Χόλαντ είναι ό,τι πρέπει ως προσωποποίηση του συγκεκριμένου χαρακτήρα. Εκεί που υπάρχει θέμα, είναι στην επιμονή της Marvel να παρουσιάσει έναν αληθινά ανήλικο Σπάιντερ-Μαν, λογικά για να τονιστεί η διαφορετικότητα του με το σύνολο των Εκδικητών. Μπολιάζει με νεανικό χιούμορ και παρωδία το στόρι, αλλά του στερεί κατά πολύ και την όποια σοβαρότητα ίσως ήθελαν οι φαν από τον υπερήρωα. Έτσι, ενώ αυτόνομα όλα μοιάζουν να πηγαίνουν ρολόι, η σύγκριση με τον Τόμπι Μαγκουάιρ-Σπάιντερ Μαν, αλλά ακόμα και τον Άντριου Γκάρφιλντ-Σπάιντερ Μαν μειώνει αισθητικά την αξία του εκδικητή ήρωα.

Βαθμολογία: