Ο στρατιώτης Κόλτερ Στίβενς ξυπνά μέσα σε ένα επιβατικό τρένο με κατεύθυνση το Σικάγο, χωρίς να έχει καμιά ιδέα για το πώς βρέθηκε εκεί. Το τελευταίο πράγμα που θυμάται είναι να πετάει με ένα ελικόπτερο για μια αποστολή στο Ιράκ. Τώρα βρίσκεται ουσιαστικά στο σώμα κάποιου άλλου, ζώντας μια ξένη ζωή. Πριν προλάβει να καταλάβει τι συμβαίνει, ένα τρένο πλησιάζει από την αντίθετη κατεύθυνση και μια βόμβα τους σκοτώνει όλους. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ για τον Στίβενς, ο οποίος είναι αναγκασμένος να ζει ξανά και ξανά τα γεγονότα πριν την έκρηξη, μέχρι να ανακαλύψει την ταυτότητα του βομβιστή.
Σκηνοθεσία:
Duncan Jones
Κύριοι Ρόλοι:
Jake Gyllenhaal … σμηναγός Colter Stevens
Michelle Monaghan … Christina Warren
Vera Farmiga … σμηναγός Colleen Goodwin
Jeffrey Wright … Δρ Rutledge
Michael Arden … Derek Frost
Russell Peters … Max Denoff
Cas Anvar … Hazmi
Scott Bakula … Donald Stevens (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ben Ripley
Παραγωγή: Mark Gordon, Philippe Rousselet, Jordan Wynn
Μουσική: Chris Bacon
Φωτογραφία: Don Burgess
Μοντάζ: Paul Hirsch
Σκηνικά: Barry Chusid
Κοστούμια: Renee April
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Source Code
- Ελληνικός Τίτλος: Τα Τελευταία 8 Λεπτά
Παραλειπόμενα
- Ο Jake Gyllenhaal ήταν εξαρχής στον σχεδιασμό, και ήταν αυτός που πρότεινε τον σκηνοθέτη Duncan Jones, έχοντας πρώτα δει το Moon.
- Ο Vera Farmiga πήρε τον ρόλο στην αρχή της εγκυμοσύνης της. Οι σκηνές της ολοκληρώθηκαν μέσα σε 10 ημέρες.
- Η Lindsay Lohan ήταν η αρχική Κριστίνα.
- Ο σεναριογράφος εμπνεύστηκε τον Ντέρεκ Φορντ από τον νεαρό David Hahn, όπως αυτός παρουσιάστηκε στο τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ The Nuclear Boy Scout (2003).
- Κόστισε 31,9 εκατομμύρια δολάρια, αλλά ευτύχησε να βγάλει από τα ταμεία 147,3.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Αρχικός συνθέτης ήταν ο Clint Mansell, αλλά δεν του έβγαινε το χρονοδιάγραμμα.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 21/4/2011
Ο Duncan Jones είναι πράγματι γιος του David Bowie! Ξεκίνησε με το «Glam» (Φεγγάρι) και συνεχίζει με το «Rock». Το πρόβλημα είναι πως ακόμα δεν έχει αγγίξει το «Glam Rock» ως ολότητα, δηλαδή να συνδυάσει πετυχημένα τη λάμψη με τη δράση και να παράγει κάποιου είδους στοίχο μέσα από αυτά. Τα Τελευταία 8 Λεπτά είναι στην ουσία τα 8 πρώτα! Σε αυτά επικρατεί ένα δυνατό μυστήριο και περιμένουμε έναν γνήσιο συνεχιστή του παντρέματος δράσης κι επιστημονικής φαντασίας, που τον τελευταίο καιρό έχει γίνει ευχάριστη συνήθεια. Όμως, το σεναριακό σκηνικό καταρρέει σκηνή με σκηνή, βάζοντας τον θεατή στη διαδικασία να παρακαλεί τον σκηνοθέτη να το επαναφέρει…
Το σενάριο είναι τόσο προβληματικό που διασώζεται από την έλλειψη τόλμης του. Αν έκανε το λάθος να γίνει πιο δαιδαλώδες, κάτι που επιτάσσει μια ταινία σαν αυτήν, θα είχαμε νέο συγκάτοικο του Τιτανικού στα βάθη της θάλασσας! Έτσι, αφήνεται χώρος για να απολαύσουμε τη δράση, μια δράση που ξεγελάει τον μη απαιτητικό θεατή, και ξεπληρώνει την επιλογή του μέχρι και το τελευταίο λεπτό (χρονικό και χρηματικό). Ο Gyllenhaal δεν είναι ο ιδανικός για αυτό τον ρόλο, αλλά η Michelle Monaghan είναι και καλή ως παρουσία και ταιριάζει με τον συμπρωταγωνιστή της. Δείτε την, αλλά να έχετε στον νου σας πως πάτε απλά σε μια ταινία με άφθονη δράση κι όχι σε ένα πιθανό Inception. Η απόσταση μετριέται σε χιλιόμετρα.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 21/4/2011
Ένα ερευνητικό τμήμα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας πειραματίζεται με προσομοιώσεις τρομοκρατικών συμβάντων ώστε να αντλήσει πληροφορίες. Ο ήρωας μας, στρατιώτης τραυματισμένος (σε βαθμό που αποκαλύπτεται σταδιακά), εξαναγκάζεται σε επαναληπτική εγκεφαλική δράση για συγκεκριμένα οκτώ, κάθε φορά, λεπτά, μέσα σε επιβατικό τρένο, λίγο πριν μια τρομοκρατική έκρηξη. Μέσα από τις επαναλήψεις και με την συσσώρευση πληροφοριών και δοκιμών, πρέπει να ανακαλύψει τον τρομοκράτη, ενώ αρχίζει να ερωτεύεται μια συνεπιβάτισσα.
Το τεχνολογικό μέρος του σεναρίου είναι μια τεράστια αυθαιρεσία χωρίς καμιά πρεμούρα να εξηγηθεί πώς έχει γίνει η προσομοίωση, πώς μπαίνει ο ήρωας στην κατάσταση κ.λ.π. και ακόμη χειρότερα, πώς προκύπτει ένα πεδίο πιθανοτήτων χωροχρόνου τέτοιο, ώστε να ανοίξει πόρτα για ένα ελπιδοφόρο τέλος. Ως προς όλα αυτά, το δεύτερο φιλμ του υιού Bowie, Duncan Jones, φλερτάρει με την mainstream αγορά, ωστόσο καταφέρνει να περισώσει το ύφος του που, ναι, φαίνεται να υπάρχει.
Ο Jones μπορεί να κρατάει το ενδιαφέρον χάρις σε μια ψύχραιμη σκηνοθεσία που αποφεύγει οτιδήποτε θα έκανε την αφήγηση να μοιάζει φτηνιάρικη, αβανταδόρικη, ενώ έχει έναν Jake Gyllenhaal να εμψυχώσει τον ήρωα του, ως ένα κανονικό άνθρωπο κι όχι έναν action-hero. Στο φιλμ αυτό, η Μέρα της Μαρμότας συναντάει το Ο Τζόνι Πήρε τ’ Όπλο του μέσα από τη νέα φιλολογία του κυβερνοχώρου. Στο επίπεδο «Μαρμότα», η Michelle Monaghan είναι η δόση romance μέσα στο κλασικό σασπένς. Στο επίπεδο «Τζόνι», η Vera Farmiga, ως operator στο κοντρόλ, δημιουργεί τη δραματική σχέση «με τη νοσοκόμα». Ωστόσο, το δράμα ακυρώνεται από το happy-end. Μένει η ψυχαγωγία.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
