Το σχέδιο του Γιάννη για να φύγει από την Κύπρο ανατρέπεται, όταν ο σκύλος του, ο Τζίμυ, διασχίζει τη Νεκρή Ζώνη που χωρίζει τις ελεύθερες περιοχές από τα κατεχόμενα. Επειδή η μεταφορά ζώων από τα κατεχόμενα απαγορεύεται, ο Γιάννης αναγκάζεται να ζητήσει τη βοήθεια κάποιον “εκλεκτών” χαρακτήρων για να τον φέρει πίσω.
Σκηνοθεσία:
Μάριος Πιπερίδης
Κύριοι Ρόλοι:
Adam Bousdoukos … Γιάννης
Βίκυ Παπαδοπούλου … Κίκα
Fatih Al … Hasan
Ozgur Karadeniz … Tuberk
Τόνι Δημητρίου … Πάμπος
Ανδρέας Φυλακτού … Γιώργος
Μάριος Στυλιανού … Αντώνης
Γιάννης Κόκκινος … αξιωματικός
Βαλεντίνος Κόκκινος … αξιωματικός
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Μάριος Πιπερίδης
Παραγωγή: Θανάσης Καραθάνος, Κώστας Λαμπρόπουλος, Μάριος Πιπερίδης, Martin Hampel, Janine Teerling
Μουσική: Κωσταντής Παπακωνσταντίνου
Φωτογραφία: Christian Huck
Μοντάζ: Στυλιανός Κωνσταντίνου
Σκηνικά: Μιχάλης Σαμιώτης
Κοστούμια: Mαρία Καραπούλιου
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Αναζητώντας τον Χέντριξ
- Διεθνής Τίτλος: Smuggling Hendrix
- Εναλλακτικός Τίτλος: Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ [τηλεόραση]
Κύριες Διακρίσεις
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ της Τριμπέκα.
- Βραβείο Cinephile στο φεστιβάλ του Κεμπέκ.
- Ειδική μνεία στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
- Βραβείο σεναρίου στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη, πρώτο αντρικό ρόλο (Adam Bousdoukos) και δεύτερο αντρικό ρόλο (Fatih Al).
Παραλειπόμενα
- Πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθετική δουλειά για τον Μάριο Πιπερίδη.
- Μετά το ελληνικό του ντεμπούτο το 2015, ο διάσημος στη Γερμανία Adam Bousdoukos κάνει εδώ και το αντίστοιχο κυπριακό του.
- Γυρίσματα έγιναν και στα Κατεχόμενα, αν και μόνο για μία ημέρα. Ο λόγος ήταν παρόμοιος με της ταινίας, και αφορούσε το ότι η Πέπερ (ο Τζίμυ της ταινίας) δεν επιτρέπονταν να περάσει τη συνοριακή γραμμή.
- Ο “Τζίμυ” ήταν στην πραγματικότητα θηλυκιά, και κατάγονταν από την Ολλανδία. Εκεί ήταν διάσημη για τις εμφανίσεις της.
- Με 6.342 εισιτήρια, ήρθε 5ο ανάμεσα στις ελληνικές παραγωγές της χρονιάς στη χώρα μας.
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 17/5/2019
Σπανίως έχουμε την ευκαιρία να δούμε εξαγόμενα κινηματογραφικά προϊόντα από την περιορισμένη βιομηχανία της Κύπρου, γεγονός που από μόνο του θα μπορούσε να κάνει το συγκεκριμένο φιλμ αξιοπρόσεκτο. Ιδίως όταν στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τον Αδάμ Μπουσδούκο που έχουμε γνωρίσει καλά μέσω του Fatih Akin. Όμως το «Smuggling Hendrix» του πρωτοεμφανιζόμενου στη μυθοπλασία μεγάλου μήκους (αλλά έμπειρου στην παραγωγή) Μάριου Πιπερίδη έχει να επιδείξει πολύ μεγαλύτερη κινηματογραφική αξία από το απλό πολιτιστικό-εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον ενός «δείγματος κυπριακού σινεμά».
Σε πρώτο επίπεδο, το φιλμ αποτελεί μια καθαρά λαϊκή κωμωδία, αδιαμφισβήτητα ευχάριστης παρακολούθησης και δυτικ(ότερ)ων αφηγηματικών προτύπων. Την αναπαραγωγή των τελευταίων την πετυχαίνει άλλοτε εύστοχα -η διακριτικότητα με την οποία εισάγει την υποπλοκή των χρεών του πρωταγωνιστή- κι άλλοτε όχι τόσο – το (anti-)love-story μεταξύ Μπουσδούκου και Βίκυς Παπαδοπούλου είναι λίγο βεβιασμένο και φαντάζει όντως κάπως ξενόφερτο. Η γενικότερη εκτέλεση, πάντως, στέκεται αξιοπρεπώς σαν παραγωγή, έτσι ώστε να μην έχουμε τεχνικά παράπονα, απλώς φέρει εμφανώς το βάρος μιας αδύναμης βιομηχανίας που πασχίζει να σταθεί στα πόδια της. Αυτό γίνεται αναπόφευκτα αισθητό αρκετές φορές, από την αδυναμία του ελληνόφωνου καστ να σταθεί στο ύψος του -εξαιρετικού- τουρκόφωνου μέχρι το συχνά ελλιπές κωμικό τάιμινγκ. Σίγουρα όμως, ένα ευπρεπές στάνταρ κατασκευαστικών απαιτήσεων -καθαρά εμπορικών προδιαγραφών- ικανοποιείται και η θέαση είναι διασκεδαστικότατη, κάτι στο οποίο συμβάλλει κι η απολαυστική μουσική του (γνώριμου κινηματογραφικά, πια) Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου.
Εκεί που το φιλμ του Πιπερίδη ξεπερνάει κατά πολύ τη μίνιμουμ προσδοκία και πραγματικά λάμπει καλλιτεχνικά, είναι στο επίπεδο του νοήματος. Το «Smuggling Hendrix» είναι μια λαϊκή κωμωδία, μα δεν είναι μια τυπική κι ανώδυνη λαϊκή κωμωδία για λησμονήσιμα σαββατόβραδα -είναι μια άκρως αληθινή, καίρια και οξεία πολιτικοκοινωνική σάτιρα. Είναι άμεσα βγαλμένο από μια βιωμένη κυπριακή πραγματικότητα, από μια συνθήκη έχθρας, νομικού παραλογισμού, κυριολεκτικού και μεταφορικού διχασμού. Ο Πιπερίδης μάς ξεναγεί στην κωμικοτραγική κατάσταση της διχοτομημένης χώρας του, μας μεταφέρει από την ελληνική στην τουρκοκρατούμενη πλευρά και πίσω, και μας συστήνει ταυτόχρονα σε ελληνοκύπριους, τουρκοκύπριους, αλλά και τούρκους έποικους, διατυπώνοντας ένα σχόλιο ολοκληρωμένο, πολύπλευρο και αντικειμενικό. Διερωτάται πάνω στην έννοια της ιδιοκτησίας και αυτήν των συνόρων, και επικροτεί την κατάρριψη των τελευταίων. Όχι σαν επιφανειακή στάση αντίδρασης στο επιβαλλόμενο, μα σαν βαθύτερη ανάγκη κατανόησης του Άλλου -που άλλωστε είναι εγγενώς συνδεδεμένη με την κατανόηση (είτε ως προϋπόθεση είτε ως συνέπεια) του εαυτού μας. Και βέβαια, η πεισματική διατήρηση μιας κινηματογραφικής ευθυμίας και ανθρωποκεντρικής ευαισθησίας (μην ξεχνάμε πως το φιλμ παραμένει πάντα μια mainstream κωμωδία), δεν είναι διόλου αμελητέο ως πολιτική θέση: η θετικότητα και η αισιοδοξία (έναντι μιας arthouse «μιζέριας») ενθαρρύνει την απόρριψη των διαφορών και το αγκάλιασμα των κοινών μας και κατ’ επέκταση την ενεργή επιδίωξη λύσεων αντί της παθητικής γκρίνιας.
Αν και, λοιπόν, θα μπορούσαμε να στηριχτούμε στην κριτική μας «κακεντρέχεια» και να ξεψαχνίσουμε το φιλμ του Πιπερίδη για ψεγάδια, είναι τόσο καλοπροαίρετη και καίρια αυτή η κινηματογραφική απεικόνιση του κυπριακού ζητήματος, που θα το αδικούσαμε σφοδρά. Αν μη τι άλλο, η επιμονή μιας τόσο (περήφανα) λαϊκής ταινίας στο να θέτει το νόημα και την πολιτική σε πρώτο πλάνο, χωρίς να αποξενώνει κανένα μέλος του κοινού της είναι εντυπωσιακή και πραγματικά αξιέπαινη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
