Ουρανοξύστης

Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 10/9/2018

Δεν ξέρω πώς να χαρακτηριστεί μια ταινία που επιμένει να θέτει ως επίκεντρο την ανθρώπινη αγωνία, και σου έχει κάποια στιγμιότυπα που μονάχα σε υπερήρωες ή τον Τζέιμς Μποντ αρμόζουν. Και είναι επιπλέον κρίμα, μια και το ανθρωποκεντρικό προφίλ που επιμένει να χτίζει επιμελώς ο Dwayne Johnson, είναι κάτι που και έχει πέραση, αλλά και είναι αλήθεια ότι χτίζεται έξυπνα και σε καλές βάσεις. Αν, πάλι, σύγκρινες τον σύγχρονο «Ουρανοξύστη» με τον παλαιότερο πρόγονο του, τον «Πύργο της Φωτιάς», φοβάμαι πως θα αναφωνούσες «αφήστε τον να καεί»…

Τόσα λεφτά, τόσοι κασκαντέρ, τόσος κόσμος στην παραγωγή, και πάλι το μικρόβιο Χόλιγουντ χτυπάει για τα καλά, και το μικρόβιο αυτό έχει μία και μόνο ονομασία: σενάριο. Εκεί βρίσκουν να κάνουν τσιγγουνιές; Δηλαδή, παραγωγές σαν της Marvel ή τους νέους «Πολέμους των Άστρων», τα σύγχρονα 007 ή και τις «Επικίνδυνες Αποστολές» τούς λες υπερβολικούς που συνδυάζουν το κλασικό blockbuster με ένα σενάριο που περπατάει; Δυστυχώς, καμία δικαιολογία ως προς αυτό τουλάχιστον για κάποιες υπερπαραγωγές που επιμένουν να επενδύουν σε ένα κοινό που πιστεύουν ότι θα θαμπωθεί με τα εφέ και δεν έχει τη νοημοσύνη να ξεχωρίσει ένα καλό προκείμενο.

Μιλώντας για προκείμενο, ας περάσουμε «δειλά» και σε αυτό. Ο «Ουρανοξύστης» «διασώζεται» ελάχιστα από τα εφέ του, ακόμα λιγότερο από τη δράση του, και κάτι τι περισσότερο από τον φιλότιμο πρώην The Rock, που ευτυχώς δεν μοιάζει με τους ομοειδείς του action-heroes. Αλλά το κλισέ πάει σύννεφο, η μία απίστευτη σκηνή (σπάει και το ρεκόρ άλματος εις μήκους, και μάλιστα από άνθρωπο με μηχανικό πόδι…) διαδέχεται την επόμενη, ενώ η δράση είναι είτε ανιαρή όταν αναλαμβάνουν τα όπλα, είτε αχώνευτη και απλά «οκ» κατά τα υπόλοιπα. Πέρα φυσικά από το γενικό «δεν υπάρχει» του θέματος, ευτυχώς η ταινία δεν σε προσβάλει, ίσως κιόλας επειδή δεν ρισκάρει να φύγει από τα τετριμμένα. Ούτε καν οι ηθοποιοί γενικά δεν χαλάνε την εικόνα του -έστω- μετρίου, μάλλον όμως επειδή κάποιος είχε τη «σοφία» να μην αναλώσει κάποιον ξεπεσμένο πρώην ποιοτικό σταρ (έχει καταντήσει κι αυτό για γέλια) που βγάζοντας ένα εύκολο μεροκάματο καταντάει για λύπηση.

Έτσι, μαζεύουμε σε ένα καλάθι κομμάτι-κομμάτι τα λίγα που κρατάνε τα μπόσικα, και στο μέτριο σύνολο αφήνουμε να μας μείνουν οι θεαματικές εικόνες ενός ψηφιακά άρτιου ουρανοξύστη στις φλόγες (όχι κακή και η εσωτερική του καλλιτεχνική επιμέλεια), και λέμε ότι ένα εναμισάωρο έφυγε δίχως να το πολυκαταλάβουμε. Τώρα, αν συγκεκριμένα για τους Αμερικανούς αυτό ξύπνησε κάποιους αυτονόητους εφιάλτες, φοβάμαι ότι δεν το θεωρώ αυτό κάτι το σοβαρό για την προκειμένη παραγωγή ώστε να με κάνει να σταθώ περισσότερο.

Βαθμολογία: