Τραγουδώντας στη Βροχή

Πρωταγωνιστικό ζευγάρι του βωβού κινηματογράφου καλείται να περάσει με επιτυχία στον ομιλούντα. Πρώτος και καλύτερος ο μεγάλος σταρ Ντον Λόκγουντ, ο οποίος μετατρέπει την τελευταία του βουβή ταινία σε ομιλούσα με μεγάλη επιτυχία, εν αντιθέσει με τη συμπρωταγωνίστριά του, Λίνα Λαμόντ, η οποία έχει απαίσια φωνή και χρειάζεται ντουμπλάρισμα. Αυτό τον ρόλο αναλαμβάνει η καλλίφωνη Κάθι Σέλντεν. Η Κάθι, και στο σινεμά και στη σκηνή, ανατρέπει τη συναισθηματική ισορροπία των πρωταγωνιστών, κοινώς κάνει τη Λίνα να καταλάβει ότι δεν είναι ερωτευμένη με τον Ντον, και τον Ντον να καταλάβει ότι είναι ερωτευμένος με την Κάθι…

Σκηνοθεσία:

Stanley Donen

Gene Kelly

Κύριοι Ρόλοι:

Gene Kelly … Donald ‘Don’ Lockwood

Debbie Reynolds … Kathy Selden

Donald O’Connor … Cosmo Brown

Jean Hagen … Lina Lamont

Millard Mitchell … R.F. Simpson

Cyd Charisse … η χορεύτρια με το πράσινο φόρεμα

Douglas Fowley … Roscoe Dexter

Rita Moreno … Zelda Zanders

Dawn Addams … Teresa

Madge Blake … Dora Bailey

Kathleen Freeman … Phoebe Dinsmore

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Betty Comden, Adolph Green

Παραγωγή: Arthur Freed

Μουσική: Lennie Hayton

Φωτογραφία: Harold Rosson

Μοντάζ: Adrienne Fazan

Σκηνικά: Randall Duell, Cedric Gibbons

Κοστούμια: Walter Plunkett

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Singin’ in the Rain
• Ελληνικός Τίτλος: Τραγουδώντας στη Βροχή

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Jean Hagen) και μουσικής (μιούζικαλ).
• Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Donald O’Connor) σε κωμωδία/μιούζικαλ. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (κωμωδία/μιούζικαλ).
• Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας από οποιαδήποτε προέλευση.

Παραλειπόμενα

• Το αφεντικό των μιούζικαλ της MGM, ο περίφημος Arthur Freed, ήταν που συνέλαβε την ιδέα για την ταινία, βασισμένος σε έναν κατάλογο τραγουδιών από το παρελθόν, γραμμένα από τον ίδιον και τον Nacio Herb Brown. Οι Betty Comden και Adolph Green όμως αρνήθηκαν να αναλάβουν το σενάριο, μια και το συμβόλαιο τους έλεγε να γράφουν μόνο στίχους. Η παρεξήγηση λύθηκε μετά από δύο εβδομάδες, μια και ο ατζέντης τους ανακάλυψε ότι αυτός ήταν ένας όρος κατασκευασμένος από τον προηγούμενο τους ατζέντη και δεν υπήρχε στο συμβόλαιο με την MGM. Και μια και τα περισσότερα από τα τραγούδια είχαν γραφτεί την εποχή της μετάβασης στον ομιλούντα κινηματογράφο, το δίδυμο αποφάσισε να τοποθετήσει τότε το φιλμ.
• Με τον Howard Keel ως πιθανότερο πρωταγωνιστή, η πλοκή ξεκίνησε να γράφεται για έναν αστέρα των βωβών γουέστερν, που θα έπρεπε να τραγουδήσει για πρώτη φορά. Όταν αυτό το “έστριψαν” στα swashbuckling ρομάντζα (ταινίες με ξιφομαχίες), έγινε φανερό ότι ο καταλληλότερος ήταν ο Gene Kelly. Τη συγκεκριμένη όμως περίοδο, ο Kelly ήταν αφοσιωμένος μαζί με τον Stanley Donen πάνω στο Ένας Αμερικανός στο Παρίσι, με το σεναριακό δίδυμο να μην μπορεί να ξεκολλήσει από την πρώτη κιόλας σκηνή του στόρι. Ήταν ο σύζυγος της Betty Comden που βρήκε τη χρυσή λύση, και ο Dore Schary, αντικαταστάτης του Louis B. Mayer στην κεφαλή του στούντιο, έδωσε συγκατάθεση να συνεχίσουν. Ο “Αμερικάνος” ολοκληρώθηκε, και μετά από προτροπή του Arthur Freed, ο Kelly διάβασε το σενάριο, και τόσο αυτός όσο και Donen δέχτηκαν με ενθουσιασμό την πρόταση.
• Μία νούμερο τρία επιτυχία στα αμερικανικά charts από ένα μιούζικαλ του 1950 (Δύο Μποέμ και Δύο Κορίτσια), ήταν αρκετή για να δώσει τον ρόλο στην Debbie Reynolds. Ήταν 18 ετών και άμεσα εδώ έγινε αστέρι πρώτου μεγέθους. Δεν ήταν όμως χορεύτρια, το πιο κοντινό σε αυτό που είχε ασχοληθεί ήταν με τη γυμναστική. Ο Kelly ήταν επιθετικός απέναντι της προσπαθώντας να τη διδάξει, και όταν πέρασε από το στούντιο ο Fred Astaire, την είδε να κλαίει κάτω από ένα πιάνο. Ήταν αυτός που την εκπαίδευσε στον χορό, με τον Kelly να παραδέχεται ότι η μέθοδος του απέτυχε, και ότι ήταν τυχερός που μετά από όλα αυτά η νεαρή ηθοποιός τού μιλούσε ακόμα. Χρόνια μετά, η Debbie Reynolds θα δηλώσει πως αυτή η ταινία και η γέννα του παιδιού της ήταν τα δύο σκληρότερα γεγονότα της ζωής της.
• Ο Donald O’Connor, που κάπνιζε τέσσερα πακέτα την ημέρα, χρειάστηκε να νοσηλευτεί για ημέρες λόγω εξάντλησης μετά το γύρισμα της σκηνής του Make ‘Em Laugh.
• Ένα μικρό στιγμιότυπο από το νούμερο του Vamp Dance κόπηκε από τη λογοκρισία. Παρότι δεν υπάρχουν σήμερα αποδείξεις για το αν υπήρχε κάτι το ανήθικο στις κινήσεις των χορευτών, υποψία πέφτει σε ένα σημείο όπου οι Cyd Charisse και Gene Kelly έρχονται πολύ κοντά και μοιάζει σαν να υπάρχει άκομψο δέσιμο της σκηνής.
• Στο γύρισμα της διάσημης σκηνής του ομότιτλου τραγουδιού, ο Gene Kelly είχε 39 βαθμούς πυρετό. Ο μύθος εδώ ήθελε τον ηθοποιό να έφερε σε πέρας τη σκηνή με ένα μόνο γύρισμα, καλυμμένο από πολλές κάμερες. Στην πραγματικότητα, πήρε δύο με τρεις ημέρες για να ολοκληρωθεί. Ένας άλλος μύθος ήθελε οι σταγόνες νερού να είναι αναμιγμένες με γάλα, ώστε να δείχνουν καλύτερα στην κάμερα. Εδώ η εξήγηση-λύση δόθηκε με την κατάλληλη χρήση των φωτισμών.
• Τα περισσότερα κοστούμια της ταινίας βρέθηκαν στην τεράστια προσωπική συλλογή της Debbie Reynolds, και πολλά από αυτά κατέληξαν το 2011 σε δημοπρασία στο Χόλιγουντ.
• Ήταν η 10η πιο πετυχημένη εμπορικά ταινία της χρονιάς. ενώ η απλή συμπάθεια από τους κριτικούς ήταν αρκετή για να κρατήσει την ταινία μακριά από μεγάλα βραβεία. Κατά τη δεκαετία όμως του 1980, η κριτική στάση απέναντι της άλλαξε σε τέτοιο βαθμό ώστε να γεννηθεί ένας μύθος. Βρισκόμενο πλέον σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα φιλμ όλων των εποχών, θεωρείται όχι μόνο η κορωνίδα των φιλμ της ομάδας του Arthur Freed (γνωστή ως Freed Unit), αλλά και το καλύτερο μιούζικαλ που γυρίστηκε ποτέ. Ειδικά η σκηνή του τραγουδιού Singin’ in the Rain συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κλασικότερες που υπάρχουν. Μεταξύ πολλών άλλων επιρροών, ήταν η βασικότερη για τη δημιουργία του La La Land.
• Το 1986 μετατράπηκε σε θεατρικό για το Μπρόντγουεϊ, που παίζονταν στο Gershwin Theatre επί 367 παραστάσεις.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Το τραγούδι Singin’ in the Rain μπορεί να έγινε διάσημο από τα χείλη του Gene Kelly κι από αυτή την ταινία (αρχικά ήταν να ερμηνεύεται από όλη την κεντρική τριάδα), αλλά είναι σύνθεση για την ταινία Χόλιγουντ Ρεβύ (1929). Από την ίδια ταινία προέρχεται και το You Were Meant for Me. Επί του συνόλου τα τραγούδια των Nacio Herb Brown (σύνθεση) και Arthur Freed (στίχοι) ήταν όλα επανεκτελέσεις από μιούζικαλ της περιόδου 1929-1936.
• Ορίτζιναλ είναι μόνο το Make ‘Em Laugh, αλλά στην πραγματικότητα έμοιαζε απελπιστικά πολύ με τραγούδι (Be a Clown) του Cole Porter από την ταινία Ο Πειρατής (που πρωταγωνιστούσε πάλι ο Gene Kelly). Κανείς όμως δεν το παραδέχτηκε αυτό, αναγραφόμενο πλέον ως ένα “γκρι” κομμάτι στην καριέρα του Arthur Freed.
• Η Betty Noyes ντουμπλάρει σε δύο τραγούδια την Debbie Reynolds, όπου μάλιστα στο ένα φαίνεται να ντουμπλάρει η ηρωίδα της Reynolds αυτήν της Jean Hagen.