Το πεπρωμένο της Σιμόν Βέιλ, τα παιδικά της χρόνια, οι πολιτικές της μάχες, οι τραγωδίες της. Το επικό και οικείο πορτρέτο μιας γυναίκας με εξαιρετική σταδιοδρομία που συγκλόνισε την εποχή της, υπερασπιζόμενη ένα ανθρωπιστικό μήνυμα που παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Σκηνοθεσία:
Olivier Dahan
Κύριοι Ρόλοι:
Elsa Zylberstein … Simone Veil (1968-2006)
Rebecca Marder … Simone Jacob (1942-1967)
Elodie Bouchez … Yvonne Jacob
Judith Chemla … Madeleine ‘Milou’ Jacob
Olivier Gourmet … Antoine Veil (1974-2006)
Mathieu Spinosi … Antoine Veil (1946-1962)
Sylvie Testud … Marceline Rozenberg
Philippe Torreton … Andre Perdriau
Antoine Gouy … Jean-Paul Davin
Lubna Azabal … Hafsia Hamdad
Philippe Lellouche … Serge Klarsfeld
Bastien Bouillon … Pierre Jampolsky
Antoine Chappey … Jean-Emile Jeannesson
Urbain Cancelier … γενικός γραμματέας εισαγγελίας
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Olivier Dahan
Παραγωγή: Vivien Aslanian, Romain Le Grand, Marco Pacchioni
Μουσική: Olvon Yacob
Φωτογραφία: Manuel Dacosse
Μοντάζ: Olivier Dahan, Richard Marizy
Σκηνικά: Christian Marti
Κοστούμια: Gigi Lepage
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Simone, le Voyage du Siecle
- Ελληνικός Τίτλος: Σιμόν Βέιλ: Η Γυναίκα του Αιώνα
- Διεθνής Τίτλος: Simone Veil, a Woman of the Century
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Simone: Woman of the Century
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Simone: Το Ταξίδι του Αιώνα [φεστιβάλ]
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο σκηνικών και κοστουμιών στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Επιστροφή για τον Olivier Dahan στη μεγάλη οθόνη μετά το 2014 και το Γκρέις του Μονακό.
- Στην ανακοίνωση της ταινίας το 2019, η δημοσιογράφος Vanessa Schneider φέρονταν ότι θα έγραφε το σενάριο.
- Η Elsa Zylberstein αποκάλυψε ότι πήρε 9 κιλά για τον ρόλο, και πως για την προετοιμασία του μακιγιάζ στις σκηνές που η Simone Veil είναι πια γηραιά, χρειάζονταν επτά ώρες.
- Το φιλμ πέτυχε να ξεπεράσει τους 2 εκατομμύρια θεατές στη Γαλλία.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η Julie Mathieu-Miniconi ερμηνεύει για την ταινία το Hod V’Hadar.
Κριτικός: Ρωμανός Αναστασίου
Έκδοση Κειμένου: 18/5/2023
Ο Olivier Dahan ολοκληρώνει τη θεματική τριλογία του επιλέγοντας να προσεγγίσει κινηματογραφικά τη ζωή και την προσωπικότητα της Σιμόν Βέιλ στην ταινία “Σιμόν Βέιλ: Η Γυναίκα του Αιώνα”. Οι άλλες δύο ταινίες που συνθέτουν την τριλογία αυτή είναι το La Vie En Rose και το Grace of Monaco, αφορώντας την Εντίθ Πιαφ και την Γκρέις Κέλλυ αντιστοίχως, με την πρώτη να αποτελεί κριτική και box-office επιτυχία. Η επιλογή της Σιμόν Βέιλ ως τρίτη προσωπικότητα είναι τόσο προφανής όσο και ανησυχητική -ο ακτιβισμός της και η εντυπωσιακά προοδευτική πολιτική και ανθρωπιστική της δράση, οι κτηνωδίες που βίωσε η ίδια και η οικογένειά της στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τον δεύτερο παγκόσμιο- η συναρπαστική και συγκινητική ιστορία της ζωής της όπως τη συμπιέζει κανείς σκρολάροντας βιαστικά στη Βικιπαίδεια μοιάζει εύφορο έδαφος για μια ακόμη συμβατική βιογραφική ταινία – μάθημα Γυμνασίου.
Ωστόσο ο Olivier Dahan έχει αποδείξει στο παρελθόν πως το ενδιαφέρον του για μια σημαντική “larger than life” περσόνα δεν περιορίζεται στη γραμμική αφήγηση των σημαντικότερων γεγονότων της ζωής του και πως συνδέονται με τα ιστορικά συμφραζόμενα που τα γεφυρώνει, όπως θα συναντούσε κανείς σε ένα μαθητικό Powerpoint, αλλά στοχεύει σε μια πιο καλλιτεχνικά ολιστική ματιά. Όπως και στο La Vie En Rose, προτιμά λοιπόν και στη “Σιμόν” να χρησιμοποιήσει τη συναισθηματική ηχώ της ζωής της ως καμβά στον οποίο θα στεριώσουν οι πινελιές της αφήγησης και του μοντάζ, παρά την ιστορική συνέχεια των γεγονότων. Η προσέγγιση αυτή είναι φυσικά πολύ πιο ενδιαφέρουσα και φιλόδοξη από της μέσης κινηματογραφικής βιογραφίας, αλλά ταυτόχρονα πολύ πιο επιρρεπής στον κίνδυνο αποξένωσης του θεατή, και χασίματος του λεπτού ρυθμού που διέπει αυτή τη σεναριακή οπτική.
Δυστυχώς, η ταινία δεν καταφέρνει να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες που θέτει το σενάριο στην ίδια, καταλήγοντας να δίνει την αίσθηση μιας ταυτόχρονα δήθεν αφαιρετικότητας και ενός εκβιαστικού διδακτισμού, ο οποίος καταφέρνει να τρυπώσει ακόμη και σε τέτοιας μορφής αφήγηση. Η ενσάρκωση της νεότερης Βέιλ ήταν τουλάχιστον επαρκής με κάποιες εμπνευσμένες νότες, αλλά τα μέρη της ταινίας που αφορούν τις μεγαλύτερες σε ηλικία στιγμές της επιβαρύνονται σημαντικά από το δύσκαμπτο μέικ-απ και τη χλιαρή υποκριτική που προκύπτει. Τέλος, η μη διηγητική μουσική που διέπει την ταινία δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τον ρυθμό της, καθιστώντας τον ακόμη πιο άνευρο.
Φυσικά, η Σιμόν Βέιλ αποτελεί μια από τις σημαντικότερες πολιτικές φιγούρες του 20ού αιώνα, και η διαχείριση της επώδυνης και απίθανης ιστορίας της σίγουρα είναι προτιμότερο να γίνει με φιλοδοξία που διέπεται από αμετροέπεια παρά με συντηρητισμό που διέπεται από βιομηχανική δειλία. Παρ’ όλα αυτά, το “Σιμόν Βέιλ: Η Γυναίκα του αιώνα” δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ούτε ως εισαγωγή στα χαρακτηριστικά της αυτά, ούτε ως το πολυεπίπεδο πορτραίτο που μάλλον θα ήθελε να είναι.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
