Οδηγός Αισιοδοξίας

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 18/1/2013

Η συμπονετική, καλοκάγαθη νοικοκυρά Ντολόρες, μητέρα του Πατ, συναινεί να επιστρέψει ο γιος της από την κλινική, όπου νοσηλευόταν λόγω κρίσης μανιοκατάθλιψης που προκλήθηκε όταν έπιασε τη γυναίκα του, Νίκι, στα πράσα, σπάζοντας στο ξύλο τον εραστή και εισπράττοντας περιοριστικά μέτρα από τη σύζυγο, η οποία τον εγκατέλειψε. Ο πατέρας βρίσκεται κι αυτός υπό περιορισμό από τις αρχές. Δεν μπορεί να πηγαίνει σε αγώνες της λατρεμένης του ομάδας γιατί είχε συμμετάσχει σε συμπλοκές με αντίπαλους φιλάθλους. Στη γειτονιά τους, η Τίφανι είναι μια ατίθαση κοπέλα που έχασε τον άντρα της σε δυστύχημα και αντιδρά με παραβατική συμπεριφορά, όντας αθυρόστομη και δηλώνοντας «τσούλα». Η Τίφανι τον γνωρίζει και τον θέλει, του κάνει στενό, επιθετικό μαρκάρισμα. Εκείνος αρνείται και θέλει να τα ξαναβρεί με τη Νίκι. Η Τίφανι του προτείνει μια ανταλλαγή. Εκείνη θα διαβιβάσει γράμμα στη γυναίκα του κι εκείνος θα προπονηθεί μαζί της για έναν διαγωνισμό χορού.

Τυπικά, πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί με δραματικό σεγκόντο. Αλλά από τον σκηνοθέτη του Οι Τρεις Ήρωες και του The Fighter (ακόμη και του φλύαρου αλλά χαριτωμένου Το Νόημα της Ζωής και Πώς να το Χάσετε), Ντέιβιντ Ο. Ράσελ, περιμένεις κάτι παραπάνω. Αυτό το παραπάνω είναι η ιδέα ότι όλοι είμαστε λίγο πολύ «κουνημένοι» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ακόμη και η μητέρα μοιάζει βγαλμένη από καρτούν του 1950.

Από κει και πέρα, έγραψε ένα σφιχτοδεμένο σενάριο και οδήγησε την αφήγηση με ωραίο, νευρικό ρυθμό, χωρίς ίχνος κοιλιάς και με απόλυτη αλληλουχία, όπου η μία σκηνή είναι συνέπεια της επόμενης. Επιπλέον, έκανε πολύ καλό κάστινγκ, δίνοντας στους Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τζάκι Γουίβερ (οι γονείς), Τζένιφερ Λόρενς και Μπράντλεϊ Κούπερ ρόλους που τους πάνε γάντι. Θα έλεγα μάλιστα ότι ο πιο δύσκολος ρόλος είναι του Κούπερ, γιατί έπρεπε να δώσει όχι έναν τρελό, αλλά έναν μάλλον ώριμο άνθρωπο που τάχει παίξει. Και το καταφέρνει πολύ καλά.

Με προβλημάτισε κάπως το τέλος που κατά έναν τρόπο υπογραμμίζει την όλη ταινία. Δεν το αποκαλύπτω, αφού δεν πρέπει, αλλά αναρωτιέμαι. Ήταν τρυφερή ή σατιρική η διάθεση του Ράσελ; Εντέλει, ήθελε να κάνει μια κωμική αλληγορία για τη σύγχρονη Αμερική; Το πιθανότερο.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 30/1/2013

Άκου εκεί οκτώ υποψηφιότητες για Όσκαρ! Άλλος ένας αδικαιολόγητος θρίαμβος μιας ταινίας που δεν τον αξίζει ούτε για τις ιδέες της (τίποτα απολύτως πρωτότυπο), ούτε για την εκτέλεσή τους.

Ο «Οδηγός Αισιοδοξίας» του υποψήφιου και πέρυσι για Όσκαρ για το Fighter σκηνοθέτη David O. Russel είναι μια ρομαντική κομεντί, η οποία δεν είναι ούτε αξιοσημείωτα ρομαντική, ούτε και ιδιαίτερα… κομεντί! Για την ακρίβεια, αίσθηση ρομαντισμού κυριαρχεί μόνο όταν βρίσκεται μπροστά στον φακό η πάντα εξαιρετική Jennifer Lawrence, ενώ οι υπόλοιπες σκηνές στην πλειοψηφία τους διακρίνονται από μια χλιαρότητα σχεδόν σε όλους τους τομείς τους. Γενικώς, επιχειρείται μια κάπως άγαρμπη προσέγγιση ενός καθαρά «πιασάρικου», σε σημείο όμως ξεκάθαρων κλισέ, θέματος.

Έχουμε λοιπόν έναν γεμάτο ψυχολογικά προβλήματα βασικό χαρακτήρα (Bradley Cooper), που έχει μόλις βγει από ψυχιατρική κλινική, και είναι αποφασισμένος να ξανακερδίσει τη γυναίκα του, την οποία πλέον ο νόμος τού απαγορεύει να πλησιάσει. Ο Cooper γνωρίζει τον χαρακτήρα της Jennifer Lawrence, μιας κοπέλας εξίσου προβληματικής μιας και πρόσφατα έχασε τον άντρα της, στην οποία θα εντοπίσει το μέσο για να προσεγγίσει έμμεσα τη γυναίκα του, η Lawrence όμως από την πρώτη στιγμή που τον βλέπει εμφανώς τον ερωτεύεται. Όσο για τη συνέχεια και, κυρίως, το τέλος του φιλμ, είναι τόσο προβλέψιμα που, είτε τα ξέρετε εκ των προτέρων είτε όχι, ειλικρινά δεν θα δείτε μεγάλη διαφορά…

Και δεν είναι μόνο τα κλισέ του που κάνουν το φιλμ να μοιάζει σχετικά αδιάφορο για το ελληνικό κοινό, αλλά ο τρόπος που πραγματεύεται την ιστορία, τους χαρακτήρες και αυτήν την υποτιθέμενη «αισιοδοξία» του τίτλου του, που είναι μάλλον προορισμένα να βρουν θερμή ανταπόκριση σχεδόν αποκλειστικά στις αμερικανικές αίθουσες. Και ακόμα κι αν ο συντηρητισμός του είναι τόσο έντονος ώστε να μπορεί να θεωρηθεί σατιρικός, δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση αρκετή τόλμη για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο…

Επιβάλλεται, βέβαια, να αναφερθεί και τουλάχιστον να επαινεθεί η ερμηνεία της Lawrence, στην οποία το έργο βασίζει όλη του την συναισθηματική δύναμη και η οποία είναι ίσως η μόνη (μαζί με τους Jay Cassidy και Crispin Struthers για το μοντάζ) που πραγματικά αξίζει βραβείο. Είναι ικανή να κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα μόνο και μόνο λόγω της παρουσίας της και συγκινητική χάρη στο αδιανόητα εκφραστικό -χωρίς την παραμικρή εκφραστική υπερβολή- πρόσωπό της. Το υπόλοιπο καστ ικανοποιητικό, αλλά όχι κάτι αξέχαστο.

Βαθμολογία: