
Οδηγός Αισιοδοξίας
- Silver Linings Playbook
- 2012
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Δραμεντί, Κομεντί
- 31 Ιανουαρίου 2013
Ο Πατ Σολατάνο βλέπει τη ζωή του στο κατώτερο της επίπεδο. Μόλις βγήκε από ψυχιατρική κλινική και έχει χάσει το σπίτι του, τη δουλειά του και τη σύζυγο του. Πλέον, μένει ξανά με τη μητέρα και τον πατέρα του κι έχει αποφασίσει να πατήσει γερά στα πόδια του. Πρώτος του στόχος είναι το να επανασυνδεθεί με τη γυναίκα του. Το θέμα, όμως, περιπλέκεται με τη γνωριμία της Τίφανι. Αυτή δέχεται να τον βοηθήσει, αρκεί να κάνει κι αυτός κάτι σημαντικό για αυτήν. Κατά τη διαδικασία, βέβαια, οι σχέσεις του γίνονται ολοένα και πιο στενές.
Σκηνοθεσία:
David O. Russell
Κύριοι Ρόλοι:
Bradley Cooper … Patrizio ‘Pat’ Solitano, Jr.
Jennifer Lawrence … Tiffany Maxwell
Robert De Niro … Patrizio ‘Pat’ Solitano, Sr.
Jacki Weaver … Dolores Solitano
Anupam Kher … Δρ Cliff Patel
Chris Tucker … Danny McDaniels
Julia Stiles … Veronica
Shea Whigham … Jake Solitano
John Ortiz … Ronnie
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David O. Russell
Παραγωγή: Bruce Cohen, Donna Gigliotti, Jonathan Gordon
Μουσική: Danny Elfman
Φωτογραφία: Masanobu Takayanagi
Μοντάζ: Jay Cassidy, Crispin Struthers
Σκηνικά: Judy Becker
Κοστούμια: Mark Bridges
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Silver Linings Playbook
- Ελληνικός Τίτλος: Οδηγός Αισιοδοξίας
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Silver Linings Playbook του Matthew Quick.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου (Jennifer Lawrence). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Bradley Cooper), δεύτερο αντρικό ρόλο (Robert De Niro), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Jacki Weaver), διασκευασμένο σενάριο και μοντάζ.
- Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Jennifer Lawrence) σε κωμωδία/μιούζικαλ. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτο αντρικό ρόλο (Bradley Cooper) σε κωμωδία/μιούζικαλ και σενάριο.
- Βραβείο Bafta σεναρίου. Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Bradley Cooper) και πρώτο γυναικείο ρόλο (Jennifer Lawrence).
- Καλύτερη ταινία στα βραβεία Independent Spirit.
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Τορόντο.
Παραλειπόμενα
- Η Renee Witt, στέλεχος στη The Weinstein Company, ήταν που έπεισε τον Harvey Weinstein να αποκτήσει τα δικαιώματα του μυθιστορήματος του 2008, πριν καν αυτό φτάσει στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Η παραγωγή ανατέθηκε στον Sydney Pollack, κι εκείνος επέλεξε άμεσα τον David O. Russell για τη σκηνοθεσία.
- Ο Russell είχε εκτιμήσει ότι μέσα σε μια πάροδο 5 ετών, πρέπει να ξαναέγραψε το σενάριο 20 φορές. Κι αυτό επειδή ήταν μια πολύπλοκη διασκευή, λόγω του αντίρροπου πρωτόλειου υλικού του Matthew Quick.
- Σε πρώιμο στάδιο, ο σκηνοθέτης ήθελε ως πρωταγωνιστικό ντουέτο τους Vince Vaughn και Zooey Deschanel, αλλά τότε είχε προτιμήσει να κάνει πρώτα το The Fighter.
- Για τον ρόλο της Τίφανι, υποψήφιες ήταν οι: Rachel McAdams, Olivia Wilde, Elizabeth Banks, Blake Lively, Rooney Mara, Kirsten Dunst, Andrea Riseborough, Anne Hathaway και Angelina Jolie.
- Αρχικός Πατ ήταν ο Mark Wahlberg, αλλά η καθυστέρηση της παραγωγής τον έθεσε εκτός.
- Γυρίστηκε μέσα σε 33 ημέρες.
- Η σκηνή του χορού υπήρχε γυρισμένη και σε μια πιο “σκοτεινή” και ακραία εκδοχή, που όμως δεν επιλέχθηκε για το τελικό υλικό.
- Έγινε η πρώτα ταινία από το 1981 και το “Οι Κόκκινοι” που είχε οσκαρική υποψηφιότητα και στις 4 ερμηνευτικές κατηγορίες. Επίσης, κατάφερε να δει το όνομα της στις 5 κύριες κατηγορίες (ταινία, σκηνοθεσία, δύο πρώτου ρόλοι και σενάριο), κάτι που τελευταίο είχε πετύχει το Million Dollar Baby.
- Η Jennifer Lawrence έγινε η δεύτερη νεότερη γυναίκα που κέρδισε το Όσκαρ πρώτης ερμηνείας. Ήταν 22 ετών, ενώ μόνο η Marlee Matlin (21) του Τα Παιδιά ενός Κατώτερου Θεού την ξεπερνούσε. Παρόλα αυτά, ο Russell αρχικά ήταν αντίθετος να την προσλάβει, ακριβώς λόγω της ηλικίας της. Όταν όμως την είδε στην οντισιόν, παραδέχτηκε ότι η έκφραση στο πρόσωπο και τα μάτια της δεν φανέρωναν ηλικία.
- Η ταινία είχε κέρδη από τα ταμεία 236 εκατομμύρια δολάρια. Αυτά ήταν τα εντεκαπλάσια από όσα κόστισε να γυριστεί (21 εκ. δολάρια).
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το σινγκλ της ταινίας είναι το Silver Lining (Crazy ‘Bout You), γραμμένο από την Diane Warren και ερμηνευμένο από την Jessie J. Μόνο στο Βέλγιο είχε σημαντικές πωλήσεις (έγινε και μικρή επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία), αλλά ήταν υποψήφιο για Grammy τραγουδιού από σάουντρακ.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 18/1/2013
Η συμπονετική, καλοκάγαθη νοικοκυρά Ντολόρες, μητέρα του Πατ, συναινεί να επιστρέψει ο γιος της από την κλινική, όπου νοσηλευόταν λόγω κρίσης μανιοκατάθλιψης που προκλήθηκε όταν έπιασε τη γυναίκα του, Νίκι, στα πράσα, σπάζοντας στο ξύλο τον εραστή και εισπράττοντας περιοριστικά μέτρα από τη σύζυγο, η οποία τον εγκατέλειψε. Ο πατέρας βρίσκεται κι αυτός υπό περιορισμό από τις αρχές. Δεν μπορεί να πηγαίνει σε αγώνες της λατρεμένης του ομάδας γιατί είχε συμμετάσχει σε συμπλοκές με αντίπαλους φιλάθλους. Στη γειτονιά τους, η Τίφανι είναι μια ατίθαση κοπέλα που έχασε τον άντρα της σε δυστύχημα και αντιδρά με παραβατική συμπεριφορά, όντας αθυρόστομη και δηλώνοντας «τσούλα». Η Τίφανι τον γνωρίζει και τον θέλει, του κάνει στενό, επιθετικό μαρκάρισμα. Εκείνος αρνείται και θέλει να τα ξαναβρεί με τη Νίκι. Η Τίφανι του προτείνει μια ανταλλαγή. Εκείνη θα διαβιβάσει γράμμα στη γυναίκα του κι εκείνος θα προπονηθεί μαζί της για έναν διαγωνισμό χορού.
Τυπικά, πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί με δραματικό σεγκόντο. Αλλά από τον σκηνοθέτη του Οι Τρεις Ήρωες και του The Fighter (ακόμη και του φλύαρου αλλά χαριτωμένου Το Νόημα της Ζωής και Πώς να το Χάσετε), Ντέιβιντ Ο. Ράσελ, περιμένεις κάτι παραπάνω. Αυτό το παραπάνω είναι η ιδέα ότι όλοι είμαστε λίγο πολύ «κουνημένοι» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ακόμη και η μητέρα μοιάζει βγαλμένη από καρτούν του 1950.
Από κει και πέρα, έγραψε ένα σφιχτοδεμένο σενάριο και οδήγησε την αφήγηση με ωραίο, νευρικό ρυθμό, χωρίς ίχνος κοιλιάς και με απόλυτη αλληλουχία, όπου η μία σκηνή είναι συνέπεια της επόμενης. Επιπλέον, έκανε πολύ καλό κάστινγκ, δίνοντας στους Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τζάκι Γουίβερ (οι γονείς), Τζένιφερ Λόρενς και Μπράντλεϊ Κούπερ ρόλους που τους πάνε γάντι. Θα έλεγα μάλιστα ότι ο πιο δύσκολος ρόλος είναι του Κούπερ, γιατί έπρεπε να δώσει όχι έναν τρελό, αλλά έναν μάλλον ώριμο άνθρωπο που τάχει παίξει. Και το καταφέρνει πολύ καλά.
Με προβλημάτισε κάπως το τέλος που κατά έναν τρόπο υπογραμμίζει την όλη ταινία. Δεν το αποκαλύπτω, αφού δεν πρέπει, αλλά αναρωτιέμαι. Ήταν τρυφερή ή σατιρική η διάθεση του Ράσελ; Εντέλει, ήθελε να κάνει μια κωμική αλληγορία για τη σύγχρονη Αμερική; Το πιθανότερο.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 30/1/2013
Άκου εκεί οκτώ υποψηφιότητες για Όσκαρ! Άλλος ένας αδικαιολόγητος θρίαμβος μιας ταινίας που δεν τον αξίζει ούτε για τις ιδέες της (τίποτα απολύτως πρωτότυπο), ούτε για την εκτέλεσή τους.
Ο «Οδηγός Αισιοδοξίας» του υποψήφιου και πέρυσι για Όσκαρ για το Fighter σκηνοθέτη David O. Russel είναι μια ρομαντική κομεντί, η οποία δεν είναι ούτε αξιοσημείωτα ρομαντική, ούτε και ιδιαίτερα… κομεντί! Για την ακρίβεια, αίσθηση ρομαντισμού κυριαρχεί μόνο όταν βρίσκεται μπροστά στον φακό η πάντα εξαιρετική Jennifer Lawrence, ενώ οι υπόλοιπες σκηνές στην πλειοψηφία τους διακρίνονται από μια χλιαρότητα σχεδόν σε όλους τους τομείς τους. Γενικώς, επιχειρείται μια κάπως άγαρμπη προσέγγιση ενός καθαρά «πιασάρικου», σε σημείο όμως ξεκάθαρων κλισέ, θέματος.
Έχουμε λοιπόν έναν γεμάτο ψυχολογικά προβλήματα βασικό χαρακτήρα (Bradley Cooper), που έχει μόλις βγει από ψυχιατρική κλινική, και είναι αποφασισμένος να ξανακερδίσει τη γυναίκα του, την οποία πλέον ο νόμος τού απαγορεύει να πλησιάσει. Ο Cooper γνωρίζει τον χαρακτήρα της Jennifer Lawrence, μιας κοπέλας εξίσου προβληματικής μιας και πρόσφατα έχασε τον άντρα της, στην οποία θα εντοπίσει το μέσο για να προσεγγίσει έμμεσα τη γυναίκα του, η Lawrence όμως από την πρώτη στιγμή που τον βλέπει εμφανώς τον ερωτεύεται. Όσο για τη συνέχεια και, κυρίως, το τέλος του φιλμ, είναι τόσο προβλέψιμα που, είτε τα ξέρετε εκ των προτέρων είτε όχι, ειλικρινά δεν θα δείτε μεγάλη διαφορά…
Και δεν είναι μόνο τα κλισέ του που κάνουν το φιλμ να μοιάζει σχετικά αδιάφορο για το ελληνικό κοινό, αλλά ο τρόπος που πραγματεύεται την ιστορία, τους χαρακτήρες και αυτήν την υποτιθέμενη «αισιοδοξία» του τίτλου του, που είναι μάλλον προορισμένα να βρουν θερμή ανταπόκριση σχεδόν αποκλειστικά στις αμερικανικές αίθουσες. Και ακόμα κι αν ο συντηρητισμός του είναι τόσο έντονος ώστε να μπορεί να θεωρηθεί σατιρικός, δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση αρκετή τόλμη για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο…
Επιβάλλεται, βέβαια, να αναφερθεί και τουλάχιστον να επαινεθεί η ερμηνεία της Lawrence, στην οποία το έργο βασίζει όλη του την συναισθηματική δύναμη και η οποία είναι ίσως η μόνη (μαζί με τους Jay Cassidy και Crispin Struthers για το μοντάζ) που πραγματικά αξίζει βραβείο. Είναι ικανή να κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα μόνο και μόνο λόγω της παρουσίας της και συγκινητική χάρη στο αδιανόητα εκφραστικό -χωρίς την παραμικρή εκφραστική υπερβολή- πρόσωπό της. Το υπόλοιπο καστ ικανοποιητικό, αλλά όχι κάτι αξέχαστο.
Βαθμολογία: