Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Ερβέ Ζονκούρ παντρεύεται την αγαπημένη του, Ελέν, σε ένα από τα διαλείμματα του από τη στρατιωτική του θητεία. Ταυτόχρονα, όμως, θα δεχθεί και μια πολύ δελεαστική πρόταση για εργασία, και αυτή είναι να ταξιδεύει στα άκρα της Γης για να βρει αυγά μεταξοσκώληκα. Μετά από ένα ημιαποτυχημένο ταξίδι στην Αίγυπτο, το αφεντικό του, ο Μπαλνταμπιού, θα τον στείλει στην ακόμα πιο μακρινή Ιαπωνία, όπου ο μεταξοσκώληκας είναι σε τέλεια κατάσταση. Εκεί θα είναι πιο τυχερός, από επαγγελματικής πλευράς, και πιο άτυχος, αφού θα γνωρίσει μια νεαρή κοπέλα, που θα τον κάνει να σκίσει την καρδιά του στα δύο.

Σκηνοθεσία:

Francois Girard

Κύριοι Ρόλοι:

Michael Pitt … Herve Joncour

Keira Knightley … Helene Joncour

Alfred Molina … Κος Baldabiou

Miki Nakatani … μαντάμ Blanche

Koji Yakusho … Hara Jubei

Sei Ashina … η κοπέλα

Mark Rendall … Ludovic Berbek

Callum Keith Rennie … Κος Schuyler

Kenneth Welsh … δήμαρχος Joncour

Toni Bertorelli … Verdun

Jun Kunimura … Umon

Carlo Cecchi … ιερέας

Tony Vogel … άντρας στο καφέ του Verdun

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Francois Girard, Michael Golding

Παραγωγή: Niv Fichman, Nadine Luque, Domenico Procacci, Sonoko Sakai

Μουσική: Ryuichi Sakamoto

Φωτογραφία: Alain Dostie

Μοντάζ: Pia Di Ciaula

Σκηνικά: Francois Seguin

Κοστούμια: Kazuko Kurosawa, Carlo Poggioli

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Silk
  • Ελληνικός Τίτλος: Μετάξι

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: Silk του Alessandro Baricco.

Κύριες Διακρίσεις

  • Βραβείο κοστουμιών στα Genie, επίσημα βραβεία του Καναδά. Υποψήφιο για μουσική, φωτογραφία, σκηνικά και ήχο.

Παραλειπόμενα

  • Ο Francois Girard σκηνοθετεί ταινία μετά από 9 χρόνια, και κάνει επιπλέον 7 για την επόμενη του.
  • Ενώ το φιλμ κόστισε 22 εκατομμύρια δολάρια, τα ταμεία τού έφεραν πίσω μόλις τα 8.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/12/2007

Μια απλή ιστορία ερωτικής απόγνωσης επέλεξε ο καναδός σκηνοθέτης Francois Girard για να κάνει πράξη την επιστροφή του, έπειτα από το 1998 και το -οσκαρικό για τη μουσική του- Κόκκινο Βιολί. Είναι, έτσι κι αλλιώς, μόλις η τέταρτη ταινία του μέσα σε 17 χρόνια καριέρας και έχει σαφή ροπή προς τα φιλμ εποχής και μουσικής.

Ο Girard εδώ δεν επιμένει όμως μουσικά, επιβάλλοντας έναν αργό ρυθμό, κάποιες στιγμές ελεγειακό, προσπαθώντας με αυτούς τους ρυθμούς να σε λυγίσει με τον ρομαντισμό της ιστορίας. Όμως, η έλλειψη εσωτερικότητας το κάνει απλά βαρετό, σε αρκετά τουλάχιστον σημεία, ενώ ο νεαρός πρωταγωνιστής δεν μπορεί να ενσωματωθεί πλήρως. Δίνεται προσοχή στην αλλαγή των τοπίων, όπου αυτά είναι οι καλύτεροι λόγοι να δεις την ταινία, και μάλιστα ενώ επικρατεί στη μουσική υπόκρουση ένα πιάνο για τις σκηνές στη Γαλλία, στην Ιαπωνία αλλάζει σε πιο επική, τιμώντας τη διττότητα της εμπειρίας μας. Δεν θα νιώσετε απόλυτα τον ρομαντισμό, όσο κι αν το θέλει επίμονα ο σκηνοθέτης, αφού η σύντομη διάρκεια και η επιλογή για ένα “βαρύ” ρυθμό μάλλον τον προδίδουν σε όσα ίσως θα έπρεπε να είχε αναπτύξει. Μοιάζει ολούθε κάτι να λείπει από το σεναριακό κάδρο, αλλά και να εισχωρούν υλικά που δεν δένουν με το κύριο στόρι.

Καλοί οι δεύτεροι ρόλοι, αλλά και η παραβολή σε σχέση με τον μεταξοσκώληκα: μια ρομαντική παραβολή στην ουσία, και όχι νοηματική, αφού το έργο είναι ικανό μόνο να αγγίξει -υπερβολικά όμως απαλά- καρδιές και όχι τον νου.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

12 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *