Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Ερβέ Ζονκούρ παντρεύεται την αγαπημένη του, Ελέν, σε ένα από τα διαλείμματα του από τη στρατιωτική του θητεία. Ταυτόχρονα, όμως, θα δεχθεί και μια πολύ δελεαστική πρόταση για εργασία, και αυτή είναι να ταξιδεύει στα άκρα της Γης για να βρει αυγά μεταξοσκώληκα. Μετά από ένα ημιαποτυχημένο ταξίδι στην Αίγυπτο, το αφεντικό του, ο Μπαλνταμπιού, θα τον στείλει στην ακόμα πιο μακρινή Ιαπωνία, όπου ο μεταξοσκώληκας είναι σε τέλεια κατάσταση. Εκεί θα είναι πιο τυχερός, από επαγγελματικής πλευράς, και πιο άτυχος, αφού θα γνωρίσει μια νεαρή κοπέλα, που θα τον κάνει να σκίσει την καρδιά του στα δύο.
Σκηνοθεσία:
Francois Girard
Κύριοι Ρόλοι:
Michael Pitt … Herve Joncour
Keira Knightley … Helene Joncour
Alfred Molina … Κος Baldabiou
Miki Nakatani … μαντάμ Blanche
Koji Yakusho … Hara Jubei
Sei Ashina … η κοπέλα
Mark Rendall … Ludovic Berbek
Callum Keith Rennie … Κος Schuyler
Kenneth Welsh … δήμαρχος Joncour
Toni Bertorelli … Verdun
Jun Kunimura … Umon
Carlo Cecchi … ιερέας
Tony Vogel … άντρας στο καφέ του Verdun
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Francois Girard, Michael Golding
Παραγωγή: Niv Fichman, Nadine Luque, Domenico Procacci, Sonoko Sakai
Μουσική: Ryuichi Sakamoto
Φωτογραφία: Alain Dostie
Μοντάζ: Pia Di Ciaula
Σκηνικά: Francois Seguin
Κοστούμια: Kazuko Kurosawa, Carlo Poggioli
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Silk
- Ελληνικός Τίτλος: Μετάξι
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Silk του Alessandro Baricco.
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο κοστουμιών στα Genie, επίσημα βραβεία του Καναδά. Υποψήφιο για μουσική, φωτογραφία, σκηνικά και ήχο.
Παραλειπόμενα
- Ο Francois Girard σκηνοθετεί ταινία μετά από 9 χρόνια, και κάνει επιπλέον 7 για την επόμενη του.
- Ενώ το φιλμ κόστισε 22 εκατομμύρια δολάρια, τα ταμεία τού έφεραν πίσω μόλις τα 8.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/12/2007
Μια απλή ιστορία ερωτικής απόγνωσης επέλεξε ο καναδός σκηνοθέτης Francois Girard για να κάνει πράξη την επιστροφή του, έπειτα από το 1998 και το -οσκαρικό για τη μουσική του- Κόκκινο Βιολί. Είναι, έτσι κι αλλιώς, μόλις η τέταρτη ταινία του μέσα σε 17 χρόνια καριέρας και έχει σαφή ροπή προς τα φιλμ εποχής και μουσικής.
Ο Girard εδώ δεν επιμένει όμως μουσικά, επιβάλλοντας έναν αργό ρυθμό, κάποιες στιγμές ελεγειακό, προσπαθώντας με αυτούς τους ρυθμούς να σε λυγίσει με τον ρομαντισμό της ιστορίας. Όμως, η έλλειψη εσωτερικότητας το κάνει απλά βαρετό, σε αρκετά τουλάχιστον σημεία, ενώ ο νεαρός πρωταγωνιστής δεν μπορεί να ενσωματωθεί πλήρως. Δίνεται προσοχή στην αλλαγή των τοπίων, όπου αυτά είναι οι καλύτεροι λόγοι να δεις την ταινία, και μάλιστα ενώ επικρατεί στη μουσική υπόκρουση ένα πιάνο για τις σκηνές στη Γαλλία, στην Ιαπωνία αλλάζει σε πιο επική, τιμώντας τη διττότητα της εμπειρίας μας. Δεν θα νιώσετε απόλυτα τον ρομαντισμό, όσο κι αν το θέλει επίμονα ο σκηνοθέτης, αφού η σύντομη διάρκεια και η επιλογή για ένα “βαρύ” ρυθμό μάλλον τον προδίδουν σε όσα ίσως θα έπρεπε να είχε αναπτύξει. Μοιάζει ολούθε κάτι να λείπει από το σεναριακό κάδρο, αλλά και να εισχωρούν υλικά που δεν δένουν με το κύριο στόρι.
Καλοί οι δεύτεροι ρόλοι, αλλά και η παραβολή σε σχέση με τον μεταξοσκώληκα: μια ρομαντική παραβολή στην ουσία, και όχι νοηματική, αφού το έργο είναι ικανό μόνο να αγγίξει -υπερβολικά όμως απαλά- καρδιές και όχι τον νου.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
