Η Τελευταία Νύχτα

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 27/12/2021

Η Camille Griffin κάνει ντεμπούτο στη μεγάλου μήκους σκηνοθεσία, και αποδεικνύει ότι είναι μια ικανότατη δημιουργός… ταινιών μικρού μήκους. Ίσως, δε, έπρεπε να την εγκωμιάσουμε και για την ικανότητα της στο στήσιμο ενός θεατρικού σκηνικού, σε μια παράσταση που βρήκε όμως πρόσβαση στη λάθος τέχνη. Με αυτά και με άλλα, έχουμε μια ταινία με καλλιτεχνικές και σκεπτικιστικές αρετές, αλλά δίχως εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεται μια ταινία για να σε χορτάσει, αλλά και να «καρφώσει» το μήνυμα της μέσα σου.

Με το στήσιμο του, το φιλμ αναπτύσσει ένα έξυπνο τρικ, που θέλει εμάς τους θεατές να μη γνωρίζουμε τον έναν και μόνο αληθινά σημαντικό ρόλο αυτής της δανέζικου -κινηματογραφικά- τύπου συγκέντρωσης φιλικών οικογενειών. Με τη μη γνώση αυτή να λειτουργεί ως κρυφός άσος για να δώσει ουσία σε μια σάτιρα και μαύρη κωμωδία, επιστρέφουμε στις εποχές της Μεγάλης Ανατριχίλας, και είμαστε παράλληλα έτοιμοι από νωρίς για ένα σοκ που όλα δείχνουν ότι κάποια στιγμή θα κάνει την εμφάνιση του σε αυτό το κατά άλλα γιορταστικό σκηνικό. Ως εδώ δεν έχουμε κάτι αληθινά μεγάλο (πέραν ίσως από την ερμηνεία του -τι θα δούμε στο μέλλον από αυτό το παιδί;-, Roman Griffin Davis) αλλά αντίθετα έχουμε μεγάλες υποσχέσεις…

Η δημιουργός δεν σέβεται μονάχα το πλούσιο ερμηνευτικά καστ της, αλλά χαρίζει σε όλους τη «στιγμή» τους, μοιράζει τον χρόνο έτσι ώστε κανείς μέσα στο σπίτι να μην υπάρχει ως απλό ντεκόρ. Κι εδώ η Griffin ξεχνάει ότι έχει όλο τον χρόνο με το μέρος της, μια και δεν κάνει πια ταινία μικρού μήκους, και μετατρέπει γρήγορα τη δραμεντί ατμόσφαιρα σε μια θεοσκότεινη κατάσταση θανάτου. Είχαμε ξεγελαστεί εντέλει, κανείς εδώ δεν είχε κέφι για αστεία, κανείς δεν αλλοιώνει τη σύμβαση που έχει θέσει το σενάριο προς χάριν της σάτιρας ή του μαύρου χιούμορ, αφού όταν το «μαύρο» φανερώνει τις προθέσεις του, όλα τα περί υποψίας χιούμορ και «ευέλικτης» μυθοπλασίας έχουν πάει περίπατο.

Πολύ κακώς κάποιος θα προετοιμάσει τον εαυτό του για κάτι το έστω και ελάχιστα χιουμοριστικό ή κάτι που θα άνηκε στο σινεμά τρόμου. Η Griffin ήθελε να κάνει μια ταινία χαρακτήρων και ερμηνειών θεατρικού τύπου, χωρίς να έχει όμως εκείνο τον κινηματογραφικό χρόνο να το πετύχει. Η Griffin επίσης ήθελε να κάνει ένα βαρύ σχόλιο πάνω στην κρίση της κλιματικής αλλαγής (χωρίς να εξαιρεί από αυτήν και την υγειονομική κρίση των ημερών μας), και να κουνήσει το δάχτυλο πάνω στον άνθρωπο που επιλέγει την απόλυτη απραξία (ακόμα και του θανάτου) από το να ακολουθήσει το ένστικτο επιβίωσης του. Σαφείς οι υπαινιγμοί και κατά της κατεστημένης επιστήμης, όχι με το να την ακυρώνει (που θα ήταν ολότελα λάθος), αλλά με το να εξυψώνει τα ανθρώπινα ένστικτα και απόψεις που έχουν τόσο υποτιμηθεί με τη μαζικοποίηση που προτείνουν κάποιοι στο όνομα μιας επιστήμης που ακόμα και στις μέρες βρίσκεται σε εμβρυακό στάδιο σε σχέση με το να γνωρίζει τα πάντα γύρω μας και μέσα μας. Ένα σχόλιο όμως που πρέπει να πάει στα σωστά αυτιά, κι όχι σε αυτά που ακυρώνουν ακόμα και την πιστοποιημένη -και διαθέσιμη σε όλους να τη δουν- πραγματικότητα…

Βαθμολογία: