Ησυχία 6-9 (2022)

🆗 Εγχρ. 01 ωρ. 21 λεπ.

4 votes 4

ΣΥΝΟΨΗ

Ένας άντρας και μια γυναίκα, ο Άρης και η Άννα, συναντιούνται τυχαία σε μια μικρή, παραθαλάσσια πόλη. Είναι οι μόνοι ξένοι σε μια πόλη γεμάτη με κεραίες που εκπέμπουν τις φωνές των Εξαφανισμένων, κατοίκων της που έχουν χαθεί ξαφνικά και αδικαιολόγητα. Καθώς παρακολουθούμε την καθημερινή ζωή και τις παράξενες τακτικές που έχουν επινοήσει αυτοί που έμειναν πίσω προκειμένου να επικοινωνήσουν με τους Εξαφανισμένους, η Άννα και ο Άρης ερωτεύονται. Λίγες μέρες μετά, η Άννα εξαφανίζεται…

Σκηνοθεσία:

Χρήστος Πασσαλής

Κύριοι Ρόλοι:

Aγγελική Παπούλια … Άννα

Χρήστος Πασσαλής … Άρης

Σοφία Κόκκαλη

Μαρία Σκουλά

Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου

Βασίλης Καραμπούλας

Θανάσης Δήμου

Άρης Αρμαγανίδης

Ράνια Οικονομίδου

Αθανασία Καλλιμάνη

Σύλλας Τζουμέρκας

Μιχάλης Κίμωνας

Ζωή Σιγαλού

Κίμων Κουρής

Ελένη Καραγιώργη

Κατερίνα Ρουσσιάκη

Νατάσα Σαραντοπούλου

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Χρήστος Πασσαλής, Ελένη Βεργέτη

Παραγωγή: Μαρία Δρανδάκη

Μουσική: Αντώνης Γεωργίου, Γιάννης Λούκος

Φωτογραφία: Γιώργος Καρβέλας

Μοντάζ: Μάριος Κλεφτάκης, Γιώργος Μαυροψαρίδης

Σκηνικά: Marton Agh

Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Ησυχία 6-9
Διεθνής Τίτλος: Silence 6-9

Κύριες Διακρίσεις

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κάρλοβι Βάρι.
Υποψήφιο για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη, δεύτερο γυναικείο ρόλο (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου), φωτογραφία, σκηνικά, ήχο και μακιγιάζ/κομμώσεις στα βραβεία Ίρις.

Παραλειπόμενα

Μετά τη συν-σκηνοθεσία στο Η Πόλη και η Πόλη, αυτό είναι το σόλο ντεμπούτο στην κινηματογραφική σκηνοθεσία για τον γνωστό ηθοποιό Χρήστο Πασσαλή. Είναι μαζί και η πρώτη στην οποία σκηνοθετεί τον εαυτό του.
Ο δημιουργός καθορίζει την ταινία του ως “μια ταινία για την αδυναμία ή την αδυνατότητα να πεις Αντίο”.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 21/11/2022

Ο Χρήστος Πασσαλής, στην πρώτη δημιουργία που φέρει αποκλειστικά την υπογραφή του ως σκηνοθέτη (μετά το Η Πόλη και η Πόλη που σκηνοθέτησε από κοινού με τον Σύλλα Τζουμέρκα), ορίζει εξαρχής το πλαίσιο της ταινίας του. Το σινεμά του είναι λανθιμογενές, οι χρονισμοί του παραπέμπουν συνειδητά εκεί, ενώ συχνά μοιάζει με χωνευτήρι αναφορών. Μέσα στο κείμενό του συναντά κανείς τις Άλπεις, οι συγγένειες με τα πρόσφατα Μήλα είναι παραπάνω από έκδηλες, οι κινήσεις, η ομιλία, η συνολική παρουσία των ηθοποιών κινούνται εντός όσων έχουμε κωδικοποιήσει ως ταυτοτικά στοιχεία του αποκαλούμενου Greek weird wave.

Ο θεσσαλονικιός δημιουργός φτιάχνει μια ταινία για την τραγωδία της μνήμης, την ανάμνηση που κάνει την καρδιά να χτυπά με το δικό της ρυθμό, την αδυναμία των ανθρώπων να κοιτούν μπροστά και την υποχρέωσή τους να υπερβούν αυτήν ακριβώς την αδυναμία τους. Είναι μια κρυμμένη ερωτική ιστορία μέσα σε έναν κόσμο σχεδόν μεταποκαλυπτικά θλιμμένο, χωρίς μεγάλες εντάσεις και κραυγές, που ο Πασσαλής μάς αφηγείται χωρίς ιδιαίτερη συνοχή. Φιλοτεχνεί βέβαια και ορισμένες σεκάνς ανθολογίας, από αυτές που δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με έναν δημιουργό που μεθοδικά στήνει πανέμορφα κάδρα, στα οποία η συμβολή του διευθυντή φωτογραφίας Γιώργου Καρβέλα είναι ανεκτίμητη. Αποσπά δε και μία ακόμα μεγάλη ερμηνεία από την Αγγελική Παπούλια, που δείχνει ότι είναι μια από τις μεγάλες ευρωπαίες ηθοποιούς της τωρινής εποχής.

Όσο σαφής είναι ο συναισθηματικός αντίκτυπος της ταινίας, ωστόσο, τόσο συγχυσμένη είναι δραματουργικά. Η δομή της είναι περισσότερο χαλαρή από όσο επιβάλλει η σύντομη διάρκεια και η απλή της ιστορία, ενώ το φινάλε είναι στην καλύτερη περίπτωση άδοξο (όχι για όσα κομίζει στο κείμενο της ταινίας, από κατασκευαστική σκοπιά. Ο σχηματισμός του ιδιαίτερου «κόσμου» της ταινίας, ενώ είναι αναμφίβολα γοητευτικός, εν τέλει φαντάζει μια μάλλον ανολοκλήρωτη διαδικασία που επιβάλλεται επί του συνόλου σαν πρωταρχικός σκοπός, σκεπάζοντας αισθητικά τη βραδυφλεγή αφήγηση του Πασσαλή. Βέβαια, επιμέρους στοιχεία διατηρούν τη γοητεία τους˙ ο εξαιρετικός ηχητικός σχεδιασμός, στοιχείο μεγάλης σπουδαιότητας για τους συμβολισμούς του έργου, η διακριτική φόρτιση των εικόνων, η δημιουργική πλανοθεσία, η πολυσχιδής χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου (σε μια επανένωση δεκατρία χρόνια μετά τον Κυνόδοντα) παραμένουν, όσο και αν αθροιζόμενα δίνουν λιγότερα από όσα θα έπρεπε στο φιλμ.

Είναι όμως ταινία καρδιάς το Ησυχία 6-9 και αυτό μπορεί να μας κάνει να παραγνωρίσουμε πολλά από τα παράπονα που μας αφήνει. Μπορεί να μη δουλεύουν όλα τέλεια, μπορεί η ανάπτυξη της ταινίας να γνωρίζει αρκετά προβλήματα, όμως η γεύση που αφήνει είναι αυτή της επιμελημένης τρυφερότητας που βρήκε τρόπο να επιβιώσει στις πιο αντίξοες συνθήκες. Έχει κάτι το ρομαντικά ιδεαλιστικό στην κατασκευή της, κάτι που δεν απεμπολεί ποτέ και επιμένει να διατηρεί την πίστη της σε αυτό, ανατρέποντας έξυπνα και τις συμβάσεις του weird που εύκολα κανείς θα της χρεώσει σε πρώτη ματιά. Είναι τουλάχιστον αναζωογονητική μια τέτοια ματιά στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά.

Βαθμολογία: