Παγιδευμένοι

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 9/6/2021

Σε μια εποχή όπου ο ρατσισμός αποτελεί mainstream σημάδι των καιρών και όχι εξωτικό πουλί για λίγες εμφανίσεις, η κινηματογραφική αναμέτρηση με το φαινόμενο έχει σχεδόν απαρέγκλιτα την ίδια προδιαγεγραμμένη μοίρα.

Το δημιουργικό δίδυμο των Frederik Louis Hviid και Anders Olholm επιχειρεί λοιπόν εδώ να χαρίσει μια ανανεωτική πνοή στο είδος των αντιρατσιστικών ταινιών καταδίωξης. Κι αν αναγνωρίζουμε τα κότσια που απαιτεί μια τέτοια προσπάθεια, η συγκεκριμένη δεν κατάφερε παρά να αφεθεί έρμαιο καλών στιγμών κι ακόμα καλύτερων προθέσεων.

Ένας 19χρονος Πακιστανός τραυματίζεται μετά από αστυνομική σύλληψη, και δύο αστυνομικοί, αμέσως μετά τη σύλληψη, βρίσκονται παγιδευμένοι στα στενά ενός πακιστανικού γκέτο και στα κατάβαθα ενός κόσμου αιώνια παραγκωνισμένου.

Η σκηνοθεσία βασίζεται στον ακραιφνή ρεαλισμό χαρίζοντας στην ταινία την αίσθηση της απόλυτης, καταστροφικής εγγύτητας, με τα εκατέρωθεν πυρά να μοιάζουν ξαφνικά κι απροσδόκητα να πέφτουν έξω από το παράθυρο της κουζίνας σου. Χωρίς λοιπόν να καταφεύγει σε κάποιο μαγικό κινηματογραφικό ζωμό που χαρίζει στην καλλιτεχνική ματιά του απεριόριστη δύναμη, καταφέρνει να δημιουργήσει την απαιτούμενη ένταση.

Το σενάριο μοιάζει να έχει αποδελτιώσει απόλυτα τις προτιμήσεις του κοινού, και να επιχειρεί να του χαρίσει αυτό ακριβώς που ανταποκρίνεται στα mainstream γούστα του. Οι καλοί δεν είναι τόσο καλοί (αλλά παραμένουν καλοί). Και οι κακοί δεν είναι τόσο κακοί (αλλά παραμένουν κακοί). Τα στερεότυπα είναι όλα εδώ, μασκαρεμένα από μια επίφαση σεναριακού βάθους. Κι αν σίγουρα τα ελαττώματα είναι εμφανή, οι συναισθηματικές ταυτίσεις είναι εύκολες, η ιστορία βατή και το αίσθημα της οξείας αγωνίας βέβαιο.

Συμπερασματικά, δεν πρόκειται για μια ταινία που ξεφεύγει θεαματικά από την πεπατημένη. Πρόκειται όμως για ένα έργο τέχνης που σέβεται απόλυτα τον θεατή, και μπορεί να του χαρίσει 100 περιπετειώδη λεπτά.

Βαθμολογία: