Ένας σκηνοθέτης του Μπρόντγουεϊ, ο Άρνολντ Άλμπερτσον, πληρώνει για τις υπηρεσίες μιας νεαρής πόρνης, της Ίζι, παρότι είναι παντρεμένος με τη σταρ του νέου του έργου. Κι ο σεναριογράφος, όμως, ο Τζόσουα Φλιτ, την ερωτεύεται, παρά το γεγονός ότι βγαίνει με την ψυχολόγο της, της οποίας η αλκοολική μητέρα βρίσκεται σε στάδιο αποτοξίνωσης.
Σκηνοθεσία:
Peter Bogdanovich
Κύριοι Ρόλοι:
Owen Wilson … Arnold Albertson
Imogen Poots … Isabella ‘Izzy΄Patterson
Kathryn Hahn … Delta Simmons
Will Forte … Joshua Fleet
Jennifer Aniston … Jane Claremont
Rhys Ifans … Seth Gilbert
Austin Pendleton … δικαστής Pendergast
Cybill Shepherd … Nettie Finkelstein
Richard Lewis … Al Finkelstein
Debi Mazar … Vickie
Jennifer Esposito … Margie
Joanna Lumley … Vivian Claremont
John Robinson … Andre
Ahna O’Reilly … Elizabeth
Lucy Punch … Kandi
Colleen Camp … Cece
Tatum O’Neal … σερβιτόρα
Michael Shannon … αστυνομικός
Quentin Tarantino … Quentin Tarantino
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Louise Stratten, Peter Bogdanovich
Παραγωγή: George Drakoulias, Logan Levy, Louise Stratten, Holly Wiersma
Μουσική: Edward Shearmur
Φωτογραφία: Yaron Orbach
Μοντάζ: Nick Moore, Pax Wassermann
Σκηνικά: Jane Musky
Κοστούμια: Peggy A. Schnitzer
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: She’s Funny That Way
- Ελληνικός Τίτλος: Μπερδέματα στο Broadway
Παραλειπόμενα
- Η πρώτη ταινία του βετεράνου Peter Bogdanovich μετά από 12 χρόνια και το αποτυχημένο Νανούρισμα της Γάτας. Έμελλε όμως μαζί να είναι και η έσχατη του, αφού το 2022 έφυγε από τη ζωή.
- Έσχατος κινηματογραφικός ρόλος για τον Richard Lewis, που θα φύγει από τη ζωή το 2024.
- Το σενάριο γράφτηκε ανάμεσα στο 1999 και το 2000, όταν ο Bogdanovich και η πρώην σύζυγος του, Louise Stratten, ήθελαν να ασχοληθούν με κάτι κωμικό για να ξεπεράσουν το άγχος από κάποιες οικονομικές τους δυσκολίες.
- Ο ρόλος του Άρνολντ είχε γραφτεί για τον John Ritter, αλλά ο δημοφιλής ηθοποιός έφυγε από τη ζωή, και αυτός ήταν ο λόγος που ο σκηνοθέτης είχε βάλει για καιρό το σχέδιο στο συρτάρι. Θα το θυμηθεί όταν έγινε φίλος με τον Owen Wilson, μια γνωριμία που είχε ως μεσάζοντα τον Wes Anderson,
- Ο αρχικός τίτλος ήταν Squirrels to the Nuts, αλλά άλλαξε υπό τον φόβο να εκληφθεί ως παιδική ταινία.
- Αρχικά ο ρόλος της Ίζι είχε δοθεί στην Brie Larson και της Τζέιν στην Olivia Wilde.
- Στην Jennifer Aniston είχε προσφερθεί ο ρόλος της Ντέλτα, αλλά εκείνη προτίμησε αυτόν της ψυχολόγου.
- Στην παραγωγή βοήθησαν οι Wes Anderson και Noah Baumbach, όντας μαθητές του Bogdanovich.
- Τα γυρίσματα -όλα στη Νέα Υόρκη- διήρκησαν μόλις 29 ημέρες, και η αρχική διάρκεια ήταν στα 113 λεπτά (ακόμα υπό τον τίτλο Squirrels to the Nuts). Οι περικοπές και η αλλαγή τίτλου κρίθηκαν αναγκαίες, εάν ήθελε η ταινία να πάρει καλύτερη διανομή.
- Ενώ κόστισε 10 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ δεν ξεπέρασε σε εισπράξεις τα 6.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Stephen Endelman είχε γράψει μουσική για την ταινία, η οποία όμως αντικαταστάθηκε.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 7/7/2015
Ένας παντρεμένος θεατρικός σκηνοθέτης που το ‘χει συνήθειο να πλαγιάζει με call-girls και να τους δίνει γύρω στις τριάντα χιλιάδες για να φτιάξουν τη ζωή τους, η αγγλίδα σύζυγος του και ηθοποιός, ο παλιός της φίλος-αίσθημα, επίσης ηθοποιός, ο θεατρικός συγγραφέας συνεργάτης τους και ανάμεσα τους η καλή, γλυκιά Ίζι, το πρόσφατο ευεργετηθέν call-girl που έρχεται να κάνει οντισιόν, φέρνοντας αναστάτωση, με τον συγγραφέα να την ερωτεύεται. Μαζί μ’ αυτούς έχουμε την ψυχοθεραπεύτρια που έχει πελάτες την Ίζι και έναν γέρο δικαστή τρελαμένο με την Ίζι, που βάζει τον πατέρα του συγγραφέα να την παρακολουθεί. Αυτά, ενώ ετοιμάζουν θεατρική παράσταση.
Όλο αυτό το γαϊτανάκι κραυγάζει παλιό Μπρόντγουεϊ και παλιό Χόλιγουντ -σκρούμπολ κωμωδίες του 1940-50. Βέβαια, και ο ίδιος ο παλαίμαχος Πίτερ Μπογκντάνοβιτς που ανέβηκε στην καρέκλα του σκηνοθέτη ύστερα από χρόνια σιωπής, ήταν από κείνους που συνέχιζαν αυτή την παράδοση, κατά έναν τρόπο μαζί με τον Γούντι Άλεν. Οι νεότεροι θεατές μπορεί να νομίζουν ότι βλέπουν μια νέα ταινία του Γούντι, από κείνες τις μικρού βεληνεκούς, πόσο μάλλον που ο Όουεν Γουίλσον μοιάζει να υιοθετεί την ερμηνευτική γραμμή που είχε στο «Μεσάνυχτα στο Παρίσι». Η όλη ιδέα είναι κάπως καρτουνίστικη (ή αναληθοφανής) στην πλοκή της. Ένας θεατρικός σκηνοθέτης δεν μπορεί να έχει την άνεση να σκορπάει τριανταριές χιλιάδες, όλοι οι ήρωες δεν γίνεται να βρίσκονται ανά δύο-τρεις σε διαφορετικά τραπέζια στο ίδιο εστιατόριο το ίδιο βράδυ, κι όλοι να συνδέονται μεταξύ τους σαν να ‘ναι η Νέα Υόρκη χωριό 300 κατοίκων ή σαν να βρισκόμαστε σε ταινία συμπτώσεων του Αλμοδόβαρ που έχει ξεφύγει.
Αλλά όλα αυτά είναι συμβάσεις που μπορείς να συγχωρήσεις και να δεχθείς, αν υπήρχε μια φρεσκάδα στο σενάριο και τη σκηνοθεσία. Όλα είναι καλά εκτελεσμένα, αλλά τυφλοσούρτης (χωρίς κάποιο ενδιαφέρον κεντρικό νόημα), και το μόνο που σε κρατάει είναι η χαριτωμένη παρουσία της Ίμοτζεν Πουτς στο ρόλο της Ίζι, και προπάντων οι ερμηνείες της Τζένιφερ Άνιστον στον ρόλο της νευρωσικής ψυχοθεραπεύτριας και, ακόμα πιο πολύ, της Κάθλιν Χαν στον ρόλο της συζύγου που απ’ τη στιγμή που μαθαίνει τα καμώματα του συζύγου, κάνει τα πλάνα να ηλεκτρίζονται. Ένα φιλμάκι που το απολαμβάνεις στην τηλεόραση σαν αναψυκτικό.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
