Shazam!

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 31/3/2019

Είναι το αποκαλούμενο DC Extended Universe τελικά μια χαμένη υπόθεση; Κατά την ανάπτυξή του έχουν γίνει πολλά τρανταχτά λάθη και βεβιασμένες κινήσεις που είναι και η αιτία του ανηλεούς χλευασμού του, ειδικά από την πλευρά των φαν του αντίπαλου στρατοπέδου της Marvel. Πάντως, αυτή η νέα προσθήκη στο συγκεκριμένο σύμπαν τουλάχιστον στέκεται αξιοπρεπώς, αποφεύγοντας για το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς της τις χοντράδες προηγούμενων φιλμ που βρίσκονταν κάτω από τη συγκεκριμένη ομπρέλα ή πιο ορθά φροντίζοντας να ξεχωρίσει, έστω ελαφρώς, από τον βαρετό μέσο όρο της «γενόσημης» υπερηρωικής περιπέτειας στην οποία ανήκει η πλειοψηφία των προκατόχων της σε αυτή τη σειρά ταινιών. Μπούσουλας εδώ είναι το αγαπημένο «Big» της Penny Marshall (στο οποίο γίνεται και μια εμφανής αναφορά σε μια σύντομη σκηνή), με το κωμικό στοιχείο να έχει έναν προεφηβικής φύσης αυθορμητισμό και μια τρυφερότητα που είναι ευχάριστο να υπάρχουν ως συστατικά στοιχεία σε ένα είδος που, όντας η ευκολότερη εμπορικά λύση στις σημερινές ημέρες, πολλές φορές βολεύεται απλά με το να ανήκει στη συγκεκριμένη ταμπέλα και μπαίνει στον αυτόματο πιλότο. Το «Shazam!» έχει κάτι από τη χαριτωμένη αθωότητα σε συνδυασμό με τον συνειδητοποιημένο αυτοσαρκασμό τηλεοπτικών καρτούν της δεκαετίας του 1990 όπως το «Darkwing Duck». Για αυτό και είναι κρίμα όταν στο δεύτερο μισό το όλο εγχείρημα καταφεύγει σε μια τετριμμένη και τυπική όσο δεν πάει άλλο κορύφωση, με ολίγη από σπιλμπεργκικά μηνύματα περί οικογένειας στο πιο γλυκανάλατο.

Σε αντίθεση με το αρνητικό παράδειγμα της «Ομάδας Αυτοκτονίας», εδώ ο ανάλαφρος και συνάμα νεανικός τόνος δεν μοιάζει επιτηδευμένος σε βαθμό αηδίας, ίσως κι επειδή σε επίπεδο αισθητικής το σύνολο είναι αρκετά συμμαζεμένο σε αντίθεση με το χάος αποχρώσεων και στιλιστικών επιλογών που επικρατούσε στη δουλειά του David Ayer. Δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτερες στιγμές του φιλμ είναι όταν τα πράγματα χαλαρώνουν και το χιούμορ βρίσκεται σε πρώτο πλάνο και οι λιγότερο αξιομνημόνευτες όταν αποφασίζεται να ακολουθηθεί η γνωστή συνταγή. Ο David F. Sandberg, αν και περισσότερο «περπατημένος» στον τρόμο (ομολογουμένως όχι με ιδιαίτερα επιτυχημένα αποτελέσματα), διαχειρίζεται επαρκώς το κωμικό στοιχείο και ακόμη κι όταν σερβίρει ρουτινιάρικα τη δράση στην κλιμάκωση κάνει τουλάχιστον τη μετάβαση από το ένα ύφος στο άλλο αρκετά ομαλά. Το φανταστικό στοιχείο ήθελε μια κάπως καλύτερη μεταχείριση, τη μια στιγμή φλερτάρει με μια αίσθηση παραμυθιού και την άλλη με τη μέση υπερηρωική αντιμετώπιση, χωρίς το μείγμα αυτό να πετυχαίνει την ομοιογένεια μιας Marvel, ίσως κι επειδή το πρώτο εκ των δυο γνωρισμάτων δεν αναπτύσσεται επαρκώς, δεν υπάρχει επαρκές χτίσιμο ενός παράλληλου εξωπραγματικού σύμπαντος όπως συνέβαινε ενδεικτικά με το προ διετίας «Wonder Woman».

Ένα επιπλέον ατού που βρίσκεται εδώ και δεν είχε σχεδόν καμία εκ των ταινιών που απαρτίζουν τον κόσμο που επιθυμεί να χτίσει η DC είναι ένας πρωταγωνιστής με έντονη προσωπικότητα που παίρνει σάρκα και οστά στην παρουσία του Zachary Levi. Η πηγαία θετική ενέργεια που εκπέμπει και ο ενθουσιασμός του πλάθουν έναν πραγματικά απολαυστικό ήρωα, ξεφεύγοντας από τις συχνά αυστηρές προδιαγραφές που υπάρχουν ως προς το τι πρέπει να αποτελεί ένας πρωταγωνιστικός ρόλος σε μια κόμικ περιπέτεια. Ευχάριστη έκπληξη οι ανήλικοι ηθοποιοί οι οποίοι προκαλούν αβίαστα τη συμπάθεια και πετυχαίνουν επιπλέον κάτι διόλου ασήμαντο, να βγάλουν προς τα έξω μια αυθεντική παιδικότητα χωρίς να φαίνεται πως το ζορίζουν. Αρκετά τυπικός ο Mark Strong, έχει φάει με το κουτάλι κακούς και κακούς κι εδώ απλά προσθέτει στο βιογραφικό του ακόμη έναν, χωρίς να έχει την απαιτούμενη βάση για να τον κάνει να ξεχωρίσει. Εν κατακλείδι, παρά τα κάμποσα διάσπαρτα προβλήματα, πρόκειται για μια από τις πιο συμπαθείς προσπάθειες που ανήκουν στο σύμπαν της προαναφερθείσας εταιρείας και μια από τις λίγες φορές που δεν μοιάζει να τρέχει βαριανασαίνοντας πίσω από τον κύριο ανταγωνιστή της. Για μια χαλαρή θέαση λειτουργεί μια χαρά.

Βαθμολογία: