Τι γίνεται όταν ο Γουιλ Σαίξπηρ έχει μείνει άφραγκος και χωρίς φαντασία τη στιγμή που έπρεπε να έχει παραδώσει το καινούριο θεατρικό του έργο; Μα φυσικά πραγματοποιεί «οντισιόν» για να βρει ερμηνευτές. Τα πράγματα βέβαια δεν έρχονται όπως τα περίμενε, αφού βρίσκει τον ιδανικό ερμηνευτή στο πρόσωπο του Τόμας Κεντ, ο οποίος δεν είναι άλλος από τη Βαϊόλα ντε Λεσέπ, μια κοπέλα που θα γοητεύσει τον Γουιλ. Για κακή του τύχη, όμως, η Βαϊόλα πρέπει να παντρευτεί τον λόρδο Βέσεξ, τον οποίο έχει εγκρίνει η ίδια η βασίλισσα Ελισάβετ.

Σκηνοθεσία:

John Madden

Κύριοι Ρόλοι:

Gwyneth Paltrow … Viola De Lesseps

Joseph Fiennes … William ‘Will’ Shakespeare

Geoffrey Rush … Philip Henslowe

Colin Firth … λόρδος Wessex

Ben Affleck … Ned Alleyn

Tom Wilkinson … Hugh Fennyman

Judi Dench … βασίλισσα Elizabeth I

Simon Callow … Edmund Tilney

Jim Carter … Ralph Bashford

Martin Clunes … Richard Burbage

Imelda Staunton … η γκουβερνάντα

Rupert Everett … Christopher ‘Kit’ Marlowe

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Marc Norman, Tom Stoppard

Παραγωγή: Donna Gigliotti, Marc Norman, David Parfitt, Harvey Weinstein, Edward Zwick

Μουσική: Stephen Warbeck

Φωτογραφία: Richard Greatrex

Μοντάζ: David Gamble

Σκηνικά: Martin Childs

Κοστούμια: Sandy Powell

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Shakespeare in Love
  • Ελληνικός Τίτλος: Ερωτευμένος Σαίξπηρ

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ καλύτερης ταινίας, πρώτου γυναικείου ρόλου (Gwyneth Paltrow), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Judi Dench), πρωτότυπου σεναρίου, μουσικής (κωμωδία/μιούζικαλ), σκηνικών και κοστουμιών. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο (Geoffrey Rush), φωτογραφία, μοντάζ, ήχο και μακιγιάζ.
  • Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου γυναικείου ρόλου (Gwyneth Paltrow) σε κωμωδία/μιούζικαλ, και σεναρίου. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο (Geoffrey Rush) και δεύτερο γυναικείο ρόλο (Judi Dench).
  • Βραβείο Bafta καλύτερης ταινίας, δεύτερου αντρικού ρόλου (Geoffrey Rush), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Judi Dench) και μοντάζ. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Joseph Fiennes), πρώτο γυναικείο ρόλο (Gwyneth Paltrow), δεύτερο αντρικό ρόλο (Tom Wilkinson), σενάριο, μουσική, φωτογραφία, σκηνικά, κοστούμια, ήχο και μακιγιάζ/κομμώσεις.
  • Συμμετοχή στο διαγωνιστικό του φεστιβάλ Βερολίνου. Βραβείο σεναρίου.

Παραλειπόμενα

  • Η κεντρική ιδέα γεννήθηκε κατά τα τέλη των 1980, όταν ο γιος του Marc Norman την πρότεινε στον πατέρα του. Ο Norman έγραψε ένα πρώτο σενάριο, και το έδωσε στον Edward Zwick. Ο σκηνοθέτης συμφώνησε να το αναλάβει, κλείνοντας και την Julia Roberts για τη Βαϊόλα. Του Zwick όμως άρεσε το κείμενο ως ιδέα, αλλά όχι ως σενάριο. Έτσι προσέλαβε τον θεατράνθρωπο Tom Stoppard και το διόρθωσε. Το 1991, η ταινία πήγε στη Universal, με σκηνοθέτη πάντα τον Zwick και Βαϊόλα τη Roberts. Τα σκηνικά στήθηκαν, αλλά η νεαρή σταρ ήθελε δίπλα της μόνο τον Daniel Day-Lewis. Όταν εκείνος δεν έδειξε ενδιαφέρον, αποσύρθηκε και η Roberts, και η όλη παραγωγή μπήκε σε χρόνια περιπέτεια. Μετά από καιρό, ο Zwick βρήκε απάγκιο στη Miramax, αλλά η εταιρία έδιωξε αυτόν, προτιμώντας τον John Madden…
  • Μετά τον Τιτανικό, ο ρόλος της Βαϊόλα προτάθηκε στην Kate Winslet, αλλά εκείνη αποφάσισε να στραφεί σε πιο ανεξάρτητες παραγωγές. Ο ίδιος ρόλος απορρίφθηκε και από την Jodie Foster.
  • Η Gwyneth Paltrow έτυχε να δει το σενάριο πάνω στο γραφείο της Winona Ryder, και αποφάσισε δίχως να της το πει, να κυνηγήσει τον ρόλο. Οι δυο τους έπαψαν έκτοτε να είναι φίλες.
  • Ο Ben Affleck πήρε τον ρόλο για να βρίσκεται κοντά στην Paltrow, με την οποία τότε είχε δεσμό.
  • Μετά την πρεμιέρα, δεν ήταν λίγοι που επισήμαναν τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στο σενάριο και το μυθιστόρημα No Bed for Bacon των Caryl Brahms και S. J. Simon, από το 1941. Επίσης, στο Shakespeare Amoureux ou la Piece a l’Etude του Alexandre Duval (1804), ο Σαίξπηρ ερωτεύεται μια ηθοποιό του που παίζει στον Ριχάρδο ΙΙΙ. Ακόμα περισσότερο, το 1999 η παραγωγή μηνύθηκε από τη Faye Kellerman, που υποστήριζε ότι όλη η κεντρική πλοκή πάρθηκε από το βιβλίο της, The Quality of Mercy, του 1989. Εκεί ο Σαίξπηρ ερωτεύεται μια Εβραία, η οποία είναι μεταμφιεσμένη σε άντρα. Το θέμα λύθηκε με εξωδικαστικό συμβιβασμό.
  • Το 2014, το σενάριο μεταφέρθηκε στο θέατρο από την Disney Theatrical Productions.
  • Η Judi Dench πήρε Όσκαρ δεύτερου ρόλου ενώ εμφανίζεται μονάχα για 6 λεπτά.
  • Την ίδια χρονιά στα Όσκαρ, η βασίλισσα Ελισάβετ ήταν τόσο στην κατηγορία του πρώτου γυναικείου ρόλου (Cate Blanchett στο Elizabeth), όσο και σε αυτήν του δεύτερου με την Judi Dench. Θα μπορούσαν να έχουν κερδίσει αμφότερες το βραβείο, μια και η Cate Blanchett κατέβαινε ως φαβορί.
  • Με κόστος 25 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έβγαλε 289,3.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 12/2/2020

Όλα ξεκινάνε με μια έξυπνη σεναριακά ιδέα. Ο αποδεδειγμένα ατάλαντος Μαρκ Νόρμαν σπάει το κεφάλι του και σκαρφίζεται μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει γράψει και ο Σαίξπηρ. Έλα όμως που δεν έχουμε σαιξπηρικό έργο, αλλά μια κομεντί φάρσα με κοστούμια εποχής, που παραπέμπει σε παλιό Τζεφιρέλι.

Σίγουρα δεν θα περιμέναμε κάτι αντάξιο μιας έστω και κωμικής εκδοχής του Ρωμαίος και Ιουλιέτα, και με αυτό κατά νου αφηνόμαστε στη χάρη του έργου. Κι αυτό επειδή δεν είναι και η συνηθισμένη κομεντί που αναμένει κέρδη μονάχα από τα ταμεία, αλλά μια αξιοπρόσεκτη προσπάθεια που δικαίως έφτασε στις λίστες -υποψηφίων…- των Όσκαρ. Βασικά, δεν είναι τόσο «δημιούργημα», όσο είναι παραγωγή. Αλλά μια παραγωγή που αναβιώνει στην εντέλεια την καλή ταινία εποχής, και με ένα καστ που χαίρεσαι να παρακολουθείς.

Η φάρσα είναι «ίσα με» το φιλμ να μην παρεκτραπεί από τους ποιοτικούς του στόχους. Σε κάποια σημεία αυτό δείχνει να κρατιέται με τα δόντια, αλλά υπάρχουν κι άλλα που γράφουν την κινηματογραφική τους ιστορία. Σύσσωμο το επιτελείο ηθοποιών είναι σε μεγάλα κέφια, αλλά εντέλει δεν μοιάζει να είναι και τόσο δεμένο, τουλάχιστον οπτικά. Ξεχωρίζει η Γκουίνεθ Πάλτροου, μια ευχάριστη όσο και αιθέρια παρουσία, ασχέτως αν ήταν υπερβολικό το Όσκαρ που απέσπασε.

Υπάρχει γοητεία, υπάρχει όμορφη εικόνα, υπάρχει χιούμορ σε λογικά πλαίσια, ενώ όλα δένουν σε κάτι που απολαμβάνει ισάξια ένας κριτικός με έναν απλό θεατή. Κανείς από τους δύο δεν θα τολμήσει να πει ότι ήταν φυσιολογικό να κερδίσει μια, πχ, Λεπτή Κόκκινη Γραμμή, αλλά και ουδείς θα πει ότι πέρασε άσχημα.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

20 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *