Επτά Ζωές

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 19/11/2008

Ο Will Smith είναι από τους αδιαφιλονίκητους βασιλιάδες του box-office. Όμως, μία στο τόσο, ρισκάρει το εμπορικό του ίματζ με κάποιες εμφανίσεις που πάντα εντυπωσιάζουν ερμηνευτικά. Στις Επτά Ζωές φτάνει την επόμενη καλύτερη του (Το Κυνήγι της Ευτυχίας) και δεν είναι τυχαίος ο συνδετικός κρίκος στο όνομα του σκηνοθέτη. Ο ιταλός Gabriele Muccino καταφέρνει στις ΗΠΑ τις δύο ουσιαστικότερες ταινίες του και λειτουργεί σαν τον πιο παραδοσιακό Αμερικανό.

Στην ταινία αυτό που αριστεύει είναι το χτίσιμο του βασικού χαρακτήρα, ακόμα και που τα ερωτηματικά που αφήνει στον αέρα είναι απαντημένα μέσα μας με ευκολία. Αυτός ο Καλός Σαμαρείτης έχει τις ρίζες του στους ήρωες του Frank Capra από τα 1930 και στους κάθε λογής αγγέλους που έκαναν τότε την εμφάνιση τους στις αμερικανικές αίθουσες. Παίρνει απάνω του θεματικά όλη την ταινία, αφού αυτή δεν παρέχει κάτι πιο αξιόλογο από αυτόν, ίσως γιατί δεν περιμένουμε πολλά από το φινάλε, εκτός από την επιβεβαίωση των υποψιών μας. Όμως, αντί αυτού, θα έρθει η κάθαρση και η ταινία θα ξανακάνει μια βόλτα μέσα στον νου μας, και θα αφήσει συγκινησιακά απομεινάρια στον ψυχισμό μας. Είναι ένα άξιο δράμα, που αν δουλευόταν με περισσότερη αυτοπεποίθηση, θα ήταν μια ταινία αξέχαστη.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 5/1/2009

Η αλαζονική κινηματογραφική περσόνα του Will Smith αναλαμβάνει και πάλι να σηκώσει το βάρος μίας ολόκληρης ταινίας. Ο Smith συναντάει για δεύτερη φορά το σκηνοθέτη που τον οδήγησε μέχρι τα Όσκαρ και αποφασίζει να ερμηνεύσει το ρόλο ενός προκλητικού εφοριακού που προσεγγίζει μερικούς παντελώς άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους, χωρίς να φανερώνει ουδέποτε τους απώτερους σκοπούς του: επιθυμεί να αλλάξει ή να καταστρέψει τις ζωές των συνανθρώπων του;

Μπορεί τα πράγματα να μην είναι όπως φαίνονται, μπορεί η ζωή και οι άνθρωποι να μην είναι τόσο σκληροί όσο δείχνουν. Στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, ο Gabriele Muccino ακολουθεί τον βασανισμένο από τις ενοχές ήρωα του, στην πορεία που ακολουθεί προς την εξιλέωση, την προσωπική του κάθαρση. Και αναμιγνύει σε αυτή την χαμηλότονη ταινία, εφτά μικρές ανθρώπινες ιστορίες, επιλέγοντας να προβάλει μπροστά από αυτές την ανάγκη ενός άντρα για ψυχική λύτρωση. Την ανάγκη του να απαλλαχτεί από το βάρος της συνειδήσεως του, γεγονός που συνεπάγεται τη σωτηρία άλλων ανθρώπων.

Θέμα ταμπού, το επίκαιρο σενάριο του Grant Nieporte έρχεται σε μια περίοδο όπου τα ποσοστά στην Ελλάδα μιλάνε για ραγδαία αύξηση της δωρεάς οργάνων στη χώρα μας. Κι ο Muccino καταφέρνει να το διαχειριστεί κοιτάζοντας τους δωρητές και κυρίως τους ασθενείς μέσα στα μάτια. Καταφέρνει να σταθεί αξιοπρεπώς απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, να μιλήσει χωρίς να γίνεται προκλητικός και σε βάθος χρόνου παρουσιάζεται τόσο καταγγελτικός, όσο ευαίσθητος και ανθρώπινος είναι.

Ωστόσο κάπου εκεί εντοπίζεται και το μεγάλο σφάλμα του Ιταλού σκηνοθέτη. Δεν ξεκαθαρίζει απόλυτα τη δική του θέση, δεν υποστηρίζει θερμά τις φαινομενικά αγνές προθέσεις του. Έτσι, η ταινία του μπορεί να θεωρηθεί προσβολή απέναντι σε εκείνους που περιμένουν χρόνια ολόκληρα σε μια μεγάλη λίστα αναμονής, μήπως βρεθεί κάποιος να τους χαρίσει απλόχερα τη ζωή. Για αυτούς, ο Muccino ίσως να προβάλει την επιλογή της δωρεάς οργάνων μόνο ως απόρροια προσωπικών βλέψεων, τύψεων και ενοχών του ίδιου του δωρητή και όχι αποκλειστικά ως προσωπική επιλογή, οδηγούμενη από υγιή κίνητρα, απαλλαγμένη από άλλους εξωγενείς παράγοντες.

Όπως και να `χει όμως, η ταινία του λειτουργεί ορθά, απλά ικανοποιητικά, όχι μόνο ως καταγγελία αλλά και ως ερωτική ιστορία. Περνάει μηνύματα, ευαισθητοποιεί και πατάει πάνω σε ένα έξυπνα δομημένο σενάριο που ορισμένες φορές ξεφεύγει λιγάκι από τα όρια του συγκρατημένου μελοδράματος που θέλει να αποτελέσει. Και έχει έναν πρωταγωνιστή, θεωρώ στα καλύτερά του, που μόνο το όνομά του είναι ικανό να οδηγήσει πολύ κόσμο στην σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα…

Βαθμολογία: