Μόνο Αυτοί Είδαν τον Δολοφόνο
- Seules les Bêtes
- Only the Animals
- 2019
- Γαλλία
- Γαλλικά
- Δραματικό Θρίλερ, Θρίλερ, Μυστηρίου, Νουάρ
- 10 Ιουνίου 2021
Όταν πρωτογνωρίζουμε τη νοσοκόμα Αλίς και τον κάπως ανιαρό αγρότη σύζυγό της, Μισέλ, μοιάζουν σαν ένα οποιοδήποτε μεσήλικο ζευγάρι παγιδευμένο σε έναν βαρετό κι αδιέξοδο γάμο. Η Αλίς διατηρεί εξωσυζυγική σχέση με τον Ζοζέφ, έναν από τους ασθενείς της, ενώ ο Μισέλ κλείνεται για ώρες στο γραφείο του, υποτίθεται για να χειριστεί τις υποθέσεις της φάρμας τους. Όμως, όταν μια γειτόνισσά τους, η Εβελίν, εξαφανίζεται, αρχίζει η αναζήτησή της. Ο κύκλος των γνωριμιών της όλο και διευρύνεται. Όσο προχωράει η υπόθεση, μια αγωνιώδης αλυσίδα γεγονότων έρχεται να αναστατώσει τη ζωή πολλών ανθρώπων.
Σκηνοθεσία:
Dominik Moll
Κύριοι Ρόλοι:
Denis Menochet … Michel Farange
Laure Calamy … Alice Farange
Valeria Bruni Tedeschi … Evelyne Ducat
Damien Bonnard … Joseph Bonnefille
Nadia Tereszkiewicz … Marion
Guy Roger ‘Bibisse’ N’Drin … Armand
Bastien Bouillon … χωροφύλακας Cedric Vigier
Fred Ulysse … ο πατέρας της Alice
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Gilles Marchand, Dominik Moll
Παραγωγή: Simon Arnal, Caroline Benjo, Barbara Letellier, Carole Scotta
Μουσική: Benedikt Schiefer
Φωτογραφία: Patrick Ghiringhelli
Μοντάζ: Laurent Rouan
Σκηνικά: Emmanuelle Duplay
Κοστούμια: Isabelle Pannetier
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Seules les Betes
- Ελληνικός Τίτλος: Μόνο Αυτοί Είδαν τον Δολοφόνο
- Διεθνής Τίτλος: Only the Animals
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Seules les Betes του Colin Niel.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για σενάριο και δεύτερο γυναικείο ρόλο (Laure Calamy) στα Cesar.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 8/5/2021
Μπορεί να χρειάστηκε να περάσουν δύο δεκαετίες, αλλά επιτέλους ο Dominik Moll ανταποκρίθηκε στις υποσχέσεις που είχε αφήσει με το Χάρι, ο Καλύτερος Φίλος του Ανθρώπου. Κι εδώ κινείται σε θριλερικό τοπίο, αν και οι συγγένειες ανάμεσα στις δυο ταινίες σταματάνε κάπου εδώ…
Στην προκειμένη, έχουμε ένα σεναριακό παζλ, που απλώνει ένα μυστήριο που δεν σου δίνει ευκαιρίες να το λύσεις, παρά μόνο όταν πια οδεύει προς το φινάλε, αλλά το μπαράζ ανατροπών έχει ξεκινήσει από πολύ νωρίς. Δεν είναι το γαλλικό δράμα που κερδίζει από τις κενές σκηνές, ούτε παίρνει τον χρόνο του για να αναπτύξει χαρακτήρες. Αλλά όσον αφορά τα όσα εμείς οι θεατές βλέπουμε από τους ήρωες, είναι ψυχογραφημένα στην εντέλεια, και δεν αισθάνεσαι ποτέ έκθετος από τις κινήσεις τους.
Κι αν οι ανατροπές είναι ο κινητήριος μοχλός για να σε κρατήσει στη θέση σου με ανοιχτά μάτια, είναι ο τρόπος διαχείρισης του «μία στο εκατομμύριο» που αξίζει συγχαρητήρια. Πρόκειται για ένα τόλμημα ως προς αυτή την παράμετρο, αφού με το παραμικρό το σενάριο θα μπορούσε να επισύρει τον «αφορισμό» του θεατή, που καλείται να καταπιεί απίστευτες συμπτώσεις, που απλά δεν γίνεται να συνδυαστούν ούτε διαμέσου της θεωρίας του χάους. Είναι όμως αυτή η ευρωπαϊκή ποιότητα που διακρίνει τόσο την εικόνα όσο και τις κινήσεις των ηρώων, αψυχολόγητες ή μη, που μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει ότι βλέπει, επί της ουσίας, «επιστημονική φαντασία» μόλις στο απώτερο φινάλε.
Αλλά και κομμάτι-κομμάτι να πάρεις την ιστορία, μια κι επιλέγει να μας δίνεται ανά αλληλοσυνδεμένα κεφάλαια, ανακαλύπτεις μέσα πτυχές μιας κοινωνίας που προσαρμόζεται βίαια στις νέες συνθήκες της κοινωνικής απομόνωσης. Άνθρωποι που ζουν ουσιαστικά ως ξερές μονάδες, και είτε αποζητούν άγαρμπα τη συντροφικότητα-τρυφερότητα, είτε πέφτουν στις παγίδες που πλέον δεν χρειάζεται να βγεις από το δωμάτιο σου για να τις συναντήσεις. Κι όμως είναι ενεργά κομμάτια του συνόλου, κρυμμένα από τους υπόλοιπους μέσω των μυστικών τους, αλλά κι από τους εαυτούς τους, κρυμμένοι αυτή τη φορά πίσω από το δάχτυλο τους.
Μια ταινία που μπορεί να μην επιλέγει να ξεχωρίσει από το σύνολο μέσω κάποιας φαντεζί σκηνοθετικής αντίληψης, ως προς αυτό το φιλμ είναι κλασικά γαλλικό, αλλά που αποκλείεται να αφήσει κάποιον που θα την επιλέξει αδιάφορο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
