Ένα μικρό, κακοποιημένο άλογο κούρσας, ο Seabiscuit, θα δώσει όραμα, συναισθηματική διέξοδο αλλά και δόξα σε έναν απόκληρο εκπαιδευτή αλόγων, έναν μεγαλοεπιχειρηματία που βιώνει μια προσωπική τραγωδία, έναν φτωχό, άτυχο μα πεισματάρη τζόκεϊ, καθώς και ελπίδα στον δοκιμαζόμενο από τη μεγάλη οικονομική κρίση των 1930 αμερικανικό λαό.
Σκηνοθεσία:
Gary Ross
Κύριοι Ρόλοι:
Tobey Maguire … John ‘Red’ Pollard
Jeff Bridges … Charles S. Howard
Chris Cooper … Tom Smith
Elizabeth Banks … Marcela Zabala-Howard
Gary Stevens … George Woolf
William H. Macy … ‘Tick Tock’ McGlaughlin
Eddie Jones … Samuel Riddle
Ed Lauter … Charles Strub
Michael O’Neill … Κος Pollard
Annie Corley … Κα Pollard
Gianni Russo … Alberto Gianini
Sam Bottoms … Κος Blodget
Michael Angarano … John ‘Red’ Pollard (νεαρός)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Gary Ross
Παραγωγή: Kathleen Kennedy, Frank Marshall, Gary Ross, Jane Sindell
Μουσική: Randy Newman
Φωτογραφία: John Schwartzman
Μοντάζ: William Goldenberg
Σκηνικά: Jeannine Oppewall
Κοστούμια: Judianna Makovsky
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Seabiscuit
- Ελληνικός Τίτλος: Το Μεγάλο Φαβορί
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: Seabiscuit: An American Legend της Laura Hillenbrand.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου, φωτογραφίας, μοντάζ, σκηνικών, κοστουμιών και ήχου.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα) και δεύτερου αντρικού ρόλου (William H. Macy).
Παραλειπόμενα
- Η ιστορία του συγκεκριμένου άλογου είχε εμπνεύσει πρώτα το οικογενειακό δράμα The Story of Seabiscuit του 1949, με πρωταγωνίστρια τη Shirley Temple.
- Ο συγγραφέας και ιστορικός David McCullough είναι που ακούγεται στην αφήγηση.
- Ο Gary Stevens ήταν και στην πραγματικότητα πετυχημένος τζόκεϊ.
- Πάνω από 40 άλογα χρησιμοποιήθηκαν στα γυρίσματα, με τα 10 από αυτά να χρησιμεύουν μόνο για τον Seabiscuit.
- Ο Robert Duvall προτίμησε άλλη παραγωγή (Λιοντάρι από Δεύτερο Χέρι) από το να πάρει έναν δεύτερο ρόλο εδώ.
- Λόγω της μεγάλης επιτυχίας του Spider-Man, ο Tobey Maguire μπόρεσε να εισπράξει εδώ 12 εκατομμύρια δολάρια ως αμοιβή.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/1/2009
Η ταινία του Γκάρι Ρος είναι μια κλασική και καλοφτιαγμένη «Αμερικάνα» (σκεφτείτε το ως χολιγουντιανό και μεγαλόπνοο ακαδημαϊσμό), όπου δεν υπάρχουν εκπλήξεις, τα μηνύματα είναι μονοδιάστατα και ξανα-ειπωμένα και το αμερικάνικο όνειρο ανθεί. Μέσα σε όλο αυτό όμως το χάος των υπερβατικών εφέ στις ΗΠΑ, επιθυμείς και μια τέτοιου είδους παραγωγή, μεγάλη σε διάθεση, ξεκούραστη σε εικόνα, απλοϊκή σε νοήματα. Ο ελεγχόμενα μέσος ρυθμός και το γρήγορο αλλά «γλυκό» μοντάζ τείνουν κάποια στιγμή προς την «κοιλιά», αλλά γενικά η θέα των καλοστημένων ιππικών αγόνων και κάποιων αγαπημένων ερμηνευτών (Τζέρι Μαγκουάιρ, Τζεφ Μπρίτζες, Κρις Κούπερ, Ελίζαμπεθ Μπανκς) «σώσουν την ημέρα» και με το παραπάνω. Το χαίρεσαι, αν και πρέπει να είσαι Αμερικανός ή λάτρης του Χόλιγουντ των 1940 για να το αγαπήσεις αληθινά. Υποψήφιο για αρκετά Όσκαρ, καθόλου τυχαία αφού πρόκειται για μια ταινία κομμένη και ραμμένη για αυτά.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
