Scream VI

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 8/3/2023

Αν κάτι ξεχωρίζει τα “Scream” από τις υπόλοιπες σειρές ταινιών σλάσερ είναι πως διατηρούν ένα σταθερό ποιοτικό επίπεδο με μικρές μόνο διακυμάνσεις. Παρότι μοιραία έχει χαθεί η πρωτοτυπία της πρώτης ταινίας που όρισε τη -χαρακτηρισμένη ως meta- αυτογνωσία ότι το μυστήριο ακολουθεί τους εκάστοτε φιλμικούς κανόνες, το όλο ενδιαφέρον και η ίντριγκα προέρχονται ακριβώς από το πώς κάθε κεφάλαιο χειρίζεται αυτές τις διαφοροποιήσεις των tropes.

…Τα οποία tropes αποδεικνύονται κάθε φορά ικανοποιητική αφορμή για νέες ιστορίες, αφού παρότι ο Ghostface είναι απλώς μία μάσκα που καλύπτει την ταυτότητα εναλλασσόμενων δολοφόνων, κανένας τιμονιέρης των ταινιών δεν επιχείρησε να ξεφύγει από αυτό το σταθερό μοτίβο. Και είναι μάλλον ικανοποιητικό ότι τα “Scream” επιλέγουν να διατηρήσουν αυτή την ασφάλεια στον θεατή, αφού ποιο άλλο σλάσερ μπορεί να καυχηθεί ότι διαθέτει και το στοιχείο του whodunnit;

Θα χαρακτήριζα σοφή κίνηση και όχι ατολμία αυτή την εμμονή στα πυρηνικά στοιχεία, όπως η σταθερή επανεμφάνιση των legacy χαρακτήρων (όπως χαρακτηρίζονται εδώ) και το γεγονός ότι έπρεπε να φτάσουμε στην έκτη ταινία για να φύγει η δράση από το Γούντσμπορο -αστειευόμενος θα μπορούσα να προσθέσω στην ταινία τον υπότιτλο “Ghostface Takes Manhattan”. Όπως και στις προηγούμενες ταινίες, δεν υπάρχει κάτι σε επίπεδο ιστορίας που κάνει την ουσιαστική ανατροπή, αλλά έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε πώς επηρεάζει την ταινία η θέση της στο νούμερο 6 της σειράς.

Βρισκόμαστε στο 2023, και όπως μας πληροφορεί η σκηνή όπου η σινε-ειδικός αναλύει τους κανόνες του παιχνιδιού, οι χαρακτήρες κινούνται στο ταμπλό ενός franchise, που εν ολίγοις σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας. Ως προέκταση αυτού, το franchise ως κινηματογραφικό στοιχείο οριοθετήθηκε μέσα στην Gen Z, στην οποία ανήκουν οι χαρακτήρες της ταινίας και οι όροι του αντικατοπτρίζουν τους όρους λειτουργίας των ίδιων στη ζωή. Με τους κανόνες να αντιμετωπίζονται σαν ένα παλαιό και συντηρητικό στεγανό που δεν χωράει τη σύγχρονη ελευθερία στην τέχνη και κατ’ επέκταση την ελευθερία της προσωπικής έκφρασης στην κοινωνία, στο μυαλό των χαρακτήρων αυτό μεταφράζεται σαν την απόλυτη ελευθερία. Οι δημιουργοί της ταινίας όμως αποδεικνύονται πιο φειδωλοί και με πολύ καλό λόγο: ξέρουν πώς να χειρίζονται τη φόρμα. Και όπως παίζουν το παιχνίδι της Gen Z, με τον ίδιο τρόπο την επικρίνουν εκεί που χρειάζεται.

Ακόμα και το γεγονός ότι η διάρκεια της ταινίας είναι ελάχιστα μεγαλύτερη από τις προηγούμενες, ήταν για μένα από την αρχή ένα επίφοβο στοιχείο. Και διόλου τυχαία, αφιερώνεται πολύς χρόνος για να ξεδιπλωθεί ένα διαπροσωπικό δράμα μηδαμινού ενδιαφέροντος παρά το πείσμα των χαρακτήρων ότι αξίζει να ασχοληθούμε ως θεατές μαζί τους. Το εμπορικό σινεμά άργησε πάρα πολύ να διευρύνει τους κοινωνικούς ορίζοντές του και ισχύει ότι ποτέ τα Scream δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αλλά είναι εξίσου απογοητευτικό ότι οι δημιουργοί του “Scream 6” αφήνουν στην άκρη την πλοκή για να δηλώσουν ότι οι άχρωμοι ήρωές του έχουν αυτόματα δραματικό περιεχόμενο επειδή απλώς δεν είναι cis λευκοί άντρες.

Πρακτικό παράδειγμα αποτελεί το soundtrack όπου κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος εξ αυτών, η μουσική αποκτά μια ανόητη βαρύγδουπη διάσταση ώστε να νομίζεις ότι αντί για ένα άχρωμο κολεγιόπαιδο πέθανε η Τόσκα. Και σαν βασικό και αναμενόμενο στοιχείο της σειράς, από τη στιγμή που βγει η μάσκα του Ghostface, οι ερμηνείες παίρνουν αυτόματα την κατιούσα, σε βαθμό που πραγματικά αναρωτιέμαι αν έχει μετατραπεί σε στιλ.

Όπως οι δολοφόνοι του “Scream 5” αποδείχθηκαν τοξικοί φαν του πρωτότυπου που δεν τους άρεσαν οι αλλαγές της τελευταίας ταινίας (το meta στοιχείο σε όλο του το μεγαλείο), έτσι κι εδώ η αποκάλυψη ότι οι δολοφόνοι βάζουν τη μάσκα του Ghostface επειδή υπερασπίζονται εμμονικά τα διαδικτυακά fake-news, δείχνει ότι οι δημιουργοί δεν βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου. Τα “Scream” γνωρίζουν τη θέση τους στον κοινωνικό χωροχρόνο και είναι το στοιχείο που ενδεχομένως θα τους χαρίσει διαχρονικότητα. Άλλωστε, μπορεί να μην είσαι πάντα καρφωμένος στην οθόνη, αλλά από τη στιγμή που βγει το μαχαίρι τα ξεχνάς όλα και πορώνεσαι. Αν αναλογιστούμε όμως την εισαγωγική σκηνή του “Scream 2” με την πρεμιέρα του Stab, μήπως τελικά αυτό ήθελαν ανέκαθεν οι δημιουργοί να μας προσφέρουν;

Βαθμολογία: