Ο Ρόμπερτ Γκοφ Τράβερς ήταν ένας τραπεζίτης που περίπεσε στον αλκοολισμό, καθώς τα οικονομικά προβλήματα συσσωρεύονταν. Η κόρη του, η Π.Λ. Τράβερς, φρόντιζε τον πατέρα της, και αυτή η συναισθηματική φόρτωση τής έφερε έμπνευση για συγγραφή. Το βιβλίο της, «Μαίρη Πόπινς», έκανε επιτυχία, αλλά η Τράβερς ήταν απρόθυμη όταν ο Γουολτ Ντίσνεϊ εξέφρασε τη θέληση να το κάνει ταινία. Περισσότερο επειδή η ιστορία ήταν πολύ προσωπική και περιείχε δυσκολίες από τη δική της ζωή και τη σχέση με τον πατέρα της. Παρότι η ταινία έγινε μια τεράστια επιτυχία, αυτή συνέχισε να έχει ενδοιασμούς, κυρίως για την παρεμβολή κινουμένων σχεδίων ανά σκηνές, κάνοντας τη να μην πουλήσει ποτέ ξανά στον Ντίσνεϊ δικαιώματα από άλλη της δουλειά. Με επίκεντρο το 1961 και με φλας-μπακ στα παιδικά της χρόνια της συγγραφέως στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, το 1907, αυτή είναι η διαδρομή της δημιουργίας της μεγαλύτερης “ζωντανής” επιτυχίας του Ντίσνεϊ.

Σκηνοθεσία:

John Lee Hancock

Κύριοι Ρόλοι:

Emma Thompson … Pamela ‘P. L.’ Travers

Tom Hanks … Walt Disney

Colin Farrell … Travers Robert Goff

Ruth Wilson … Margaret Goff

Annie Rose Buckley … Pamela ‘P. L.’ Travers (νεαρή)/’Ginty’

Ruth Wilson … Margaret Goff

Paul Giamatti … Ralph

Bradley Whitford … Don DaGradi

B.J. Novak … Robert B. Sherman

Jason Schwartzman … Richard M. Sherman

Kathy Baker … Tommie

Rachel Griffiths … Helen ‘Ellie’ Morehead

Victoria Summer … Julie Andrews

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Kelly Marcel, Sue Smith

Παραγωγή: Ian Collie, Alison Owen, Philip Steuer

Μουσική: Thomas Newman

Φωτογραφία: John Schwartzman

Μοντάζ: Mark Livolsi

Σκηνικά: Michael Corenblith

Κοστούμια: Daniel Orlandi

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Saving Mr. Banks
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Μαγική Ομπρέλα

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ μουσικής.
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Emma Thompson) σε δράμα.
  • Υποψήφιο για Bafta καλύτερης βρετανικής ταινίας, δημιουργικού ντεμπούτου (Kelly Marcel), πρώτου γυναικείου ρόλου (Emma Thompson), μουσικής και κοστουμιών.

Παραλειπόμενα

  • Ήταν η Essential Media Entertainment με την BBC Films που από τις αρχές των ’00 σχεδίαζαν την παραγωγή (προερχόμενη από ένα αυστραλιανό ντοκιμαντέρ του 2002 με τίτλο The Shadow of Mary Poppins), και μοιραία ήρθαν σε επικοινωνία με την Walt Disney Pictures, ώστε να πάρουν την άδεια για χρήση των πολλών στοιχείων που της ανήκαν. Το στούντιο όμως επέδειξε άμεσο ενδιαφέρον, και πέτυχε να πάρει το σενάριο προς δικό της όφελος (με μόνη εναλλακτική να σταματήσουν την παραγωγή).
  • Για τη σωστή προετοιμασία του ρόλου του, ο Tom Hanks (που ήταν η πρώτη επιλογή για τον Ντίσνεϊ) επισκέφτηκε το οικογενειακό μουσείο Walt Disney και συνομίλησε με πολλούς συγγενείς του πατέρα του Μίκι Μάους, όπως και με την κόρη του, Diane Disney Miller (στην οποία αφιερώθηκε η ταινία, μια και έφυγε από τη ζωή το 2013).
  • Η Emma Thompson προσλήφθηκε για τον κεντρικό ρόλο όταν ναυάγησαν οι διαπραγματεύσεις με τη Meryl Streep.
  • Το στούντιο δεν πρόβαλε όρους πάνω στο πώς θα φαίνεται ο ιδρυτής τους στην ταινία, εκτός από έναν. Δεν ήθελαν να φαίνεται ότι ήταν μανιώδης καπνιστής, ένας όρος που δεν βρήκε σύμφωνο τον Hanks, αλλά ήταν η μόνη λύση για να μη χαρακτηριστεί ως R η ταινία. Παρόλα αυτά, ο περίφημος τσιγαρόβηχας του δεν αποκρύπτεται.
  • Ο κυριότερος όγκος των γυρισμάτων έγινε στα ιστορικά στούντιο της Walt Disney στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνιας. Εκεί άλλωστε λαμβάνει χώρα και το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής.
  • Η πρώτη ταινία της εταιρίας Walt Disney Pictures που ενώ δεν είναι blockbuster, παίρνει χαρακτηρισμό PG-13.
  • Με 35 εκατομμύρια δολάρια κόστος, το φιλμ επέφερε από τα ταμεία το ποσό των 117,9.

Μουσικά Παραλειπόμενα 

  • Το ίδιο το καστ είναι που ακούγεται στις νέες εκτελέσεις των Chim Chim Cher-ee, Supercalifragilisticexpialidocious και Let’s Go Fly a Kite.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 31/8/2019

Επ’ ουδενί δεν ήταν ο John Lee Hancock ο κατάλληλος για το συγκεκριμένο στόρι. Ένας ακαδημαϊκός σκηνοθέτης με αυστηρά «αμερικανική» φόρμα, ικανός περισσότερο για μεγαλόπνοες ιστορίες που κυνηγάνε Όσκαρ σκηνικών. Η συνάντηση όμως της περίφημης Π.Λ. Τράβερς με τον ακόμα πιο περίφημο Γουολτ Ντίσνεϊ κρύβει μια ιστορία πιο λεπτή, πιο αντισυμβατική από όσα θα δούμε εδώ. Είχαμε κάτι που έπρεπε να αποδοθεί ως πόλεμος χαρακτήρων, που ο μη αναίμακτος συμβιβασμός του επέφερε το γνωστό κλασικό αποτέλεσμα. Τι βλέπουμε εδώ; Τη σύγχρονη Walt Disney να διαφημίζει τον εαυτό της!

Ο Hancock δεν αφήνει ούτε ερμηνείες, παρόλο το τόσο ισχυρό καστ, ειδικά επί του επίμαχου ντουέτου, ούτε κάποια γενική σοβαρότητα επί του όλου θέματος. Αντί να βιογραφεί ένα γεγονός, προσπαθεί να το φέρει σε συζυγία με την ταινία του 1964. Και δεν θα ήταν κάτι το αθέμιτο αυτό, αν ο ακαδημαϊσμός του φιλμ επέτρεπε μεγαλύτερες ελευθερίες επί της αφήγησης, ώστε τουλάχιστον η ταυτοποίηση με την αθάνατη ταινία να γίνονταν επί της ουσίας, και όχι μόνο επί του ύφους. Κάτι πιο σουρεάλ, και σίγουρα πιο κωμικό.

Το καλό βέβαια, για να μην είμαστε τελείως αρνητικοί, με τον αμερικανικό ακαδημαϊσμό, είναι ότι πάντα σου παραδίδει ένα φιλμ που θα το παρακολουθήσεις με αρκετή άνεση, και θα ψυχαγωγηθείς έστω και άσκεφτα. Έτσι κι εδώ, έχουμε μια γενικά χαριτωμένη βόλτα στο παρελθόν των εν λόγω στούντιο, χωρίς να μπαίνουμε σε διαδικασία να αναλογιστούμε ότι μονάχα έτσι δεν ήταν τα πράγματα εκεί μέσα…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

18 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *