
Η πιο διάσημη ηθοποιός του Χόλιγουντ ακυρώνει ξαφνικά τη συμμετοχή της στη νέα παραγωγή του βετεράνου σκηνοθέτη Βίκτορ Ταράνσκι. Εκείνος πάλι, σε μια τελευταία, απελπισμένη προσπάθεια να σώσει την καριέρα του αλλά και την αυτοεκτίμησή του, ψάχνει να βρει άλλη -οποιαδήποτε- ηθοποιό για τον πρώτο ρόλο. Καμιά ελπίδα όμως δεν φαίνεται να υπάρχει, έως τη στιγμή που συναντά αναπάντεχα τον Χανκ Αλένο, διάνοια στα κομπιούτερ. Έξι μήνες αργότερα, η καινούργια ταινία του Ταράνσκι βγαίνει στους κινηματογράφους και σπάει τα ταμεία. Το κοινό λατρεύει την άσημη πρωταγωνίστρια Σιμόν, και οι κριτικοί την υμνούν. Το μεγάλο ερώτημα όλων όμως είναι: από πού εμφανίσθηκε η νέα σταρ, και τι κρύβει ο Ταράνσκι;
Σκηνοθεσία:
Andrew Niccol
Κύριοι Ρόλοι:
Al Pacino … Viktor Taransky
Catherine Keener … Elaine Christian
Evan Rachel Wood … Lainey Christian Taransky
Rachel Roberts … Simone
Winona Ryder … Nicola Anders
Pruitt Taylor Vince … Max Sayer
Elias Koteas … Hank Aleno
Jason Schwartzman … Milton
Rebecca Romijn … Faith
Stanley Anderson … Frank Brand
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Andrew Niccol
Παραγωγή: Andrew Niccol
Μουσική: Carter Burwell
Φωτογραφία: Edward Lachman
Μοντάζ: Paul Rubell
Σκηνικά: Jan Roelfs
Κοστούμια: Elisabetta Beraldo
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: S1m0ne
- Ελληνικός Τίτλος: S1m0ne
- Εναλλακτικός Τίτλος: Simone
Παραλειπόμενα
- Στην αυθεντική εκδοχή της ταινίας, η “Simone” αναγράφεται ότι ερμηνεύεται από τη Simone (θέλοντας οι θεατές να υποθέσουν πως ήταν πράγματι ψηφιακή και στην πραγματικότητα). Σε νεότερες εκδοχές, αναφέρεται κανονικά το όνομα της Rachel Roberts, που εδώ έκανε ντεμπούτο στον κινηματογράφο. Επιπλέον, λίγο μετά την πρεμιέρα, το διάσημο μοντέλο παντρεύτηκε τον Andrew Niccol.
- Το όνομα Βίκτορ Ταράνσκι είναι μια παραπομπή στον Βίκτορ Φρανκενστάιν, μια και οι δυο τους ήταν δημιουργοί “ζωής”. Ως χαρακτήρας όμως βασίστηκε στον Raymond Kurzweil, έναν πρωτοπόρο της ψηφιακής τεχνολογίας.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 23/5/2005
Μια πολύ ενδιαφέρουσα αλληγορία του κόσμου του θεάματος, που αναλώνεται στη θεοποίηση «πλαστικών» προτύπων, που όμως δεν χαίρει απόλυτα στα χέρια του Άντριου Νίκολ. Ο σεναριογράφος του παράλληλου θέματος «The Truman Show» τελικά φιλμάρει μια high-tech αισθητικής σάτιρα, όταν το θέμα και η ερμηνεία του Αλ Πατσίνο προσφέρονται για πολλά περισσότερα. Η ψηφιακή Σιμόν φέρει ως αληθινό πρότυπο το μοντέλο Ρέιτσελ Ρόμπερτς και είναι πραγματικά ενδιαφέρον ότι μοιάζει να ερμηνεύει τον ρόλο της αν και «άψυχη». Κάποιες καλές ατάκες και κάποια έξυπνα κωμικά περιστατικά αξίζουν για μια ευχάριστη θέαση ενός κοινού που ίσως θα έπρεπε να σκέφτεται διπλά όταν δημιουργεί ινδάλματα σε βάρος της δημιουργικής αντίληψης. Κι εκεί, η ταινία παρέχει ουσιαστικό σχόλιο αν προσπεράσετε την περιττή χολιγουντιανή χλιδή της.
Βαθμολογία: