Η Νταϊάν Σέρμαν είναι μια μητέρα που μεγαλώνει μόνη την έφηβη κόρη της, Κλόι, σε μια απόλυτη απομόνωση, ακόμα και από το σχολείο. Όμως, η ζωή της νεαρής θα πάρει άλλη τροπή, όταν ανακαλύπτει το σκοτεινό μυστικό της μητέρας της που της έκρυβε τόσο επιμελώς.
Σκηνοθεσία:
Aneesh Chaganty
Κύριοι Ρόλοι:
Kiera Allen … Chloe Sherman
Sarah Paulson … Diane Sherman
Pat Healy … Tom
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Aneesh Chaganty, Sev Ohanian
Παραγωγή: Sev Ohanian, Natalie Qasabian
Μουσική: Torin Borrowdale
Φωτογραφία: Hillary Spera
Μοντάζ: Will Merrick
Σκηνικά: Jean-Andre Carriere
Κοστούμια: Heather Neale
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Run
- Ελληνικός Τίτλος: Run
Παραλειπόμενα
- Ντεμπούτο στον κινηματογράφο για την πρωταγωνίστρια Kiera Allen. Είχε εμπειρία μόλις από μια μικρού μήκους ταινία, κι αυτή το 2014 όταν και ήταν πολύ μικρή.
- Ήταν να κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες τον Μάιο του 2020, ώστε να συμπέσει με τη Γιορτή της Μητέρας. Λόγω της υγειονομικής κρίσης, μεταφέρθηκε για αργότερα, ώσπου εντέλει κατέληξε στην πλατφόρμα Hulu.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 23/11/2020
Με ένα φίνις που πετυχαίνει να σώσει πολλά προσχήματα, ο Aneesh Chaganty πλησίασε τις καλές εντυπώσεις από το ντεμπούτο του, το Searching, και συνεχίζει να αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον. Βέβαια, από το ένα «κλικ» παρακάτω, θα προτιμούσαμε τώρα που έχει δύο παραπάνω γνώσεις να πήγαινε ένα «κλικ» παραπάνω…
Το Run είναι ένα φιλμ που τουλάχιστον για πάνω από τα μισά του εξαντλεί κάθε έννοια προβλεψιμότητας. Για την ακρίβεια, παραπέμπει στην επιστημονική φαντασία κάθε πιθανό twist που θα σε έβγαζε από το βατό μονοπάτι που τραβιέται. Έχεις πιάσει μέσα στο πρώτο 10λεπτο το πού οδεύεις, και απλά παρακαλάς να μην πάει εκεί που όλα δείχνουν. Το twist εντέλει θα έρθει, έχει μια δυναμική, αλλά φταίει το πόσο γρήγορα ήρθε αυτή η στιγμή της αποκάλυψης, ελέω μικρής διάρκειας, που ίσως δεν το μάντεψες προηγουμένως. Και ακόμα χειρότερα, είναι απλό στη σύλληψη του, και δεν αλλάζει την ουσία όσων έβλεπες ως εκεί.
Κάπου εδώ μπαίνουμε σε μια διαδικασία όπου κάποια σεναριακά σημεία ελέγχονται ως προς τη λογική που ακολουθούν οι χαρακτήρες που εμπλέκονται, αλλά αν αμελήσεις να προβείς στον εν λόγω έλεγχο, λογικά θα απολαύσεις τις δύο σκηνές που κλείνουν το έργο. Όλα αυτά όμως αφορούν τη θριλερική υπόσταση του φιλμ. Και ευτυχώς για αυτό, δεν υπάρχει σκέτα νέτα αυτή.
Όχι, οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες, ουσιαστικά και οι μόνοι που έχουν σημασία, δεν τυγχάνουν καλής επεξεργασίας. Εδώ είναι η βαριά αδυναμία του Chaganty ώστε να κοινωνήσει την ψυχολογία τους προς εμάς, τον θεατή. Αλλά με τη λογική ενός παλιάς κοπής ψυχολογικού θρίλερ, πρέπει να είμαστε υπόχρεοι στην αντιπαράθεση ερμηνειών ανάμεσα στη Sarah Paulson και την Kiera Allen, την οποία και δουλεύει καλά όσο κι απλά ο δημιουργός. Είναι η λιτότητα που κάνει το θαύμα της, και δεν ξεπέφτει το φιλμ στο απόλυτο ναδίρ. Ο σκηνοθέτης στηρίζεται πάνω σε αυτές τις κινήσεις των δύο ερμηνευτριών του, και χωρίς να διεισδύσει αληθινά στη μεταξύ τους σχέση, τουλάχιστον σε τοποθετεί σωστά στο τώρα τους.
Μου θύμισε κατά πολύ το Orphan του 2009 ως προς τη δομή του, αλλά συγκρίσιμα εκείνο είχε πετύχει κατιτίς περισσότερα, με λιγότερο δημιουργικό ταλέντο. Πιθανόν, πάλι, ο Chaganty να έπρεπε να τραβήξει τουλάχιστον μισή ώρα τη διάρκεια, ώστε να δουλέψει περισσότερο πάνω στους χαρακτήρες του. Ακόμα όμως κι έτσι, αυτή η μιάμιση ώρα δεν είναι χαμένη, αφού έχουμε αυτό το είδος θρίλερ που βρίσκει το κοινό του, και θέτει έστω και στιγμιαία και ρεαλιστικά ερωτήματα πάνω στο πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη παράνοια.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
