Χόλιγουντ, 1958. Η μορφονιά μιας μικρής πόλης και αφοσιωμένη βαπτίστρια παρθένα, η Μάρλα Μάμπρεϊ, καταφέρνοντας να κλείσει συμβόλαιο με την περίφημο πολυεκατομμυριούχο και παραγωγό ταινιών Χάουαρντ Χιουζ, καταφτάνει στο Λος Άντζελες. Στο αεροδρόμιο, θα συναντήσει τον σοφέρ Φρανκ Φορμπς, ο οποίος είναι έτοιμος να παντρευτεί την αγαπημένη του από το λύκειο, ενώ είναι φανατικός μεθοδιστής. Η άμεση έλξη τους όχι μονάχα θέτει σε προβληματισμό των θέμα των θρησκειών τους, αλλά αψηφά και τον νούμερο ένα κανόνα του Χιουζ: κανείς υπάλληλος δεν επιτρέπεται να κάνει δεσμό με δική μου ηθοποιό. Η συμπεριφορά του Χιουζ διασταυρώνεται με τους χαρακτήρες των δύο αυτών ανθρώπων με έναν πολύ ξεχωριστό και απροσδόκητο τρόπο. Καθώς διεισδύουν βαθύτερα στον παράξενο κόσμο του κροίσου, οι αξίες τους τίθενται σε δοκιμασία και οι ζωές τους αλλάζουν για πάντα.
Σκηνοθεσία:
Warren Beatty
Κύριοι Ρόλοι:
Warren Beatty … Howard Hughes
Lily Collins … Marla Mabrey
Alden Ehrenreich … Frank Forbes
Annette Bening … Lucy Mabrey
Matthew Broderick … Levar Mathis
Haley Bennett … Mamie Murphy
Candice Bergen … Nadine Henly
Dabney Coleman … Raymond Holliday
Steve Coogan … συνταγματάρχης Nigel Briggs
Ed Harris … Κος Bransford
Amy Madigan … Κα Bransford
Oliver Platt … Κος Forester
Martin Sheen … Noah Dietrich
Paul Sorvino … Vernon Scott
Taissa Farmiga … Sarah Bransford
Paul Schneider … Richard Miskin
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Warren Beatty
Στόρι: Warren Beatty, Bo Goldman
Παραγωγή: Warren Beatty, Steve Bing, Ron Burkle, Molly Conners, Frank Giustra, Sarah E. Johnson, William D. Johnson, Jonathan McCoy, Arnon Milchan, Steven Mnuchin, Sybil Robson Orr, James Packer, Brett Ratner, Terry Semel, Jeffrey Soros, Christopher Woodrow
Φωτογραφία: Caleb Deschanel
Μοντάζ: Robin Gonsalves, Leslie Jones, Brian Scofield, Billy Weber
Σκηνικά: Jeannine Oppewall
Κοστούμια: Albert Wolsky
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Rules Don’t Apply
- Ελληνικός Τίτλος: Η Εξαίρεση στον Κανόνα
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Lily Collins) στην κατηγορία κωμωδία/μιούζικαλ.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη δουλειά του Warren Beatty από το 1998, αλλά κι ερμηνευτικά ήταν απών από το 2001. Στην ίδια δε ταινία με τη γυναίκα του, την Annette Bening, εμφανίζεται μετά το 1994.
- Ο Beatty είχε κατά νου να κάνει μια βιογραφία του Χιουζ ήδη από το 1973. Τα ενδιάμεσα χρόνια ποτέ δεν εγκατέλειψε το σχέδιο. Όμως, όπως και ο ίδιος πρόλαβε να δηλώσει, δεν είναι μια βιογραφία η συγκεκριμένη ταινία.
- Στο αρχικό καστ ήταν ο Andrew Garfield για τότε άγνωστο ρόλο. Όταν έφυγε, υποψήφιοι να τον αντικαταστήσουν ήταν ο Justin Timberlake και ο Alden Ehrenreich, με τον δεύτερο να επικρατεί.
- Τόσο η Rooney Mara, όσο και Felicity Jones απέρριψαν τον ρόλο της Μάρλα. Η δεύτερη αρχικά τον είχε αποδεχτεί, αλλά εγκατέλειψε.
- Για διάφορους ρόλους, ο Beatty είχε έρθει σε συνομιλίες με τους Shia LaBeouf, Jack Nicholson και Evan Rachel Wood.
- Η Brooklyn Decker είχε έναν μικρό ρόλο, με τον σκηνοθέτη να την προτρέπει σε αυτοσχεδιασμό. Παρόλα αυτά, η εμφάνιση της κόπηκε στο τελικό μοντάζ.
- Μεγάλη εμπορική αποτυχία, με έσοδα 3,9 εκατομμύρια δολάρια έναντι κόστους των 25. Αυτό όμως είχε και συνέχεια, μια και ο Arnon Milchan με τη Regency Enterprises μήνυσαν τον Beatty για αθέτηση συμβολαίου σχετικά με τα έξοδα της προώθησης, ζητώντας 18 εκ. δολάρια. Επιτροπή όμως που συστάθηκε ειδικά για αυτό, αντεπιτέθηκε στη Regency μηνύοντας με τη σειρά της εκείνη για 50 εκ. δολάρια, αφού απέδειξε ότι η κακή προώθηση ήταν που καταδίκασε το φιλμ σε εμπορική αποτυχία.
Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης
Έκδοση Κειμένου: 28/2/2017
Η Μάρλα, μια όμορφη νεαρή κοπέλα, μετακομίζει στο Λος Άντζελες μετά από το συμβόλαιο που κατάφερε να κλείσει με τον διάσημο δισεκατομμυριούχο παραγωγό του Χόλιγουντ Χάουαρντ Χιουζ. Το πρώτο άτομο που γνωρίζει όταν φτάνει είναι ο Φρανκ, υπάλληλος του Χιουζ, με τον οποίο αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση. Η ιδιαίτερη αυτή σχέση όχι μόνο παραβιάζει τον βασικό κανόνα του Χιουζ: «κανείς υπάλληλος δεν μπορεί να κάνει δεσμό με δική μου ηθοποιό», αλλά τελικά θα προκαλέσει και ραγδαίες αλλαγές στη ζωή τους.
Μία απόπειρα του Μπίτι να ακουμπήσει την αμφιλεγόμενη και ιδιόρρυθμη παρουσία του Xάουαρντ Χιουζ, του κροίσου που με επιτυχία είχε υποδυθεί ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο περίπου 13 χρόνια πριν. Σε αντίθεση με το «Aviator», η ταινία δεν είναι βιογραφική, ενώ εστιάζει κυρίως στη μεσήλικη και ηλικιωμένη ζωή του επιχειρηματία, η οποία εξιστορείται σε εμάς γύρω από ένα ρομάντζο. Ο μη βιογραφικός χαρακτήρας της ταινίας δεν μας φέρνει σε επαφή με την έντονη προσωπικότητά του Χιουζ, αλλά και το πόσο αδίστακτος ήταν, καθώς γίνεται μια προσπάθεια για την εμφάνιση ενός πιο κωμικού χαρακτήρα.
Η ταινία «παγιδεύεται» στο περιεχόμενό της και ενώ έχει περίπου δίωρη διάρκεια, δεν είναι αρκετή για να σε βάλει μέσα σε αυτήν. Τα διάφορα μέτωπα που ανοίγει ο σκηνοθέτης για να αφηγηθεί την ιστορία του είναι τόσα πολλά, που η πλειονότητα των σκηνών έχουν ελάχιστη διάρκεια, απλουστευμένους διαλόγους και δίνουν την εντύπωση στον θεατή ότι ο δημιουργός δεν έχει αφιερώσει χρόνο στη γραφή τους, αλλά απλά προσπαθούσε να τις «ξεπετάξει». Όμως, ακόμη και η απόπειρα του Μπίτι να δημιουργήσει σε κάποια σημεία σκηνές διάρκειας, όπως αυτή μεταξύ του Χιουζ και της Μάρλα, είχε ως αποτέλεσμα έναν βαρετό, ανούσιο διάλογο που κάνει μια εισαγωγή στο κομβικό, ας πούμε, σημείο της ταινίας. Επιπλέον, το χιούμορ της ταινίας δεν τραβά τον θεατή, καθώς γίνεται απλά για να καλύψει κάποια κενά που εμφανίζονται λόγω των πολύ επιφανειακών σκηνών και της ταχύτατης εναλλαγής τους.
Οι ερμηνείες είναι μοιρασμένες καθώς ο πολύπειρος σκηνοθέτης,πρωταγωνιστής,σεναριογράφος και παραγωγός της ταινίας αποδίδει μια αξιοπρεπή ερμηνεία στον χαρακτήρα του Χιουζ, όπως αυτός παρουσιάζεται στην ταινία, σε αντίθεση με τους άλλους δύο βασικούς πρωταγωνιστές Λίλι Κόλινς και Άλντεν Έρενριχ που δεν καταφέρνουν να πείσουν τον θεατή σε κανένα σημείο της ταινίας ότι είναι ερωτευμένοι.
Το «Rules Don`t Apply», λοιπόν, είναι η ταινία με την οποία επανεμφανίζεται o Mπίτι στη σκηνοθετική καρέκλα μετά το αξιοπρεπές «Bulworth» του 1998 και υλοποιεί μια ιδέα του που απ` ό,τι έχει δηλώσει δουλεύει εδώ κι αρκετά χρόνια. Γι` αυτό τον λόγο δεν δικαιολογείται μια τόσο πρόχειρη δουλειά από έναν δημιουργό που μέχρι τώρα έχει χαρίσει στους θεατές τόσο καλογραμμένες και καλογυρισμένες δουλειές («Ας Περιμένει, ο Παράδεισος», «Οι Κόκκινοι»), όσο και εξαιρετικές ερμηνείες («Bugsy»). Τέλος, μοιάζει σχεδόν ανούσια η επιλογή ενός ρομάντζου για να περιγράψει την ιδιαίτερη ζωή του δισεκατομμυριούχου Χιουζ, αλλά και η επιλογή του δημιουργού να χρησιμοποιήσει σενάριο χωρίς πραγματικά γεγονότα, ενώ αναφέρεται σε ένα ιστορικό πρόσωπο.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 29/10/2017
Όταν έχεις να δεις ταινία του Γουόρεν Μπίτι από το 1998, είναι λογικό να την αναμένεις με αδημονία. Αλλά ο γερόλυκος του Χόλιγουντ μάλλον είναι εκτός εποχής, παρουσιάζοντας κάτι κουρασμένο και ταυτόχρονα απορυθμισμένο. Δεν είναι τόσο η άσκοπη χρήση του ονόματος του Χάουαρντ Χιουζ (άσκοπη, επειδή δεν μιλάμε για βιογραφία), αλλά η άτυχη προσπάθεια του να συμπυκνώσει πολύ υλικό σε λίγο χρόνο. Και όταν η ταινία αγγίζει τις δύο ώρες, αντιλαμβάνεστε ότι μάλλον φταίει η διαχείριση χρόνου. Το επίκεντρο της ιστορίας χάνει σε γοητεία και χιούμορ, ενώ οι διάφορες μικροπλοκές ολόγυρα απλά δεν ολοκληρώνονται. Οι διάλογοι δεν έχουν την απαραίτητη σπιρτάδα, ενώ οι ηθοποιοί χάνονται ελλείψει γενικής αποσύνθεσης. Μένει όμως κάτι, και αυτό είναι η έντονη νοσταλγία που βγάζει ο Μπίτι για ένα πιο στρωτά αφηγηματικό σινεμά, ενώ η βοήθεια από το καλλιτεχνικό επιτελείο είναι ιδανική στην αναβίωση των 1950.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
