Ο Τσάρλι Μπέιλς είναι αρχηγός της πυροσβεστικής και τυγχάνει να έχει μια πελώρια μύτη. Ένας νέος και πλέον ευπαρουσίαστος πυροσβέστης, ο Κρις, ζητάει τη βοήθεια του για να πλησιάσει την όμορφη Ρωξάνη, χωρίς να γνωρίζει ότι ο Τσάρλι είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της. Και ο Τσάρλι φτάνει να υπερβεί τα ρομαντικά εσκεμμένα για να του την παρέχει.

Σκηνοθεσία:

Fred Schepisi

Κύριοι Ρόλοι:

Steve Martin … Charlie “C.D.” Bales

Daryl Hannah … Roxanne Kowalski

Rick Rossovich … Chris McConnell

Shelley Duvall … Dixie

John Kapelos … Chuck

Fred Willard … δήμαρχος Deebs

Max Alexander … Dean

Michael J. Pollard … Andy

Damon Wayans … Jerry

Matt Lattanzi … Trent

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Steve Martin

Παραγωγή: Daniel Melnick, Michael Rachmil

Μουσική: Bruce Smeaton

Φωτογραφία: Ian Baker

Μοντάζ: John Scott

Σκηνικά: Jackson De Govia

Κοστούμια: Richard Bruno, Tish Monaghan

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Roxanne
  • Ελληνικός Τίτλος: Ρωξάνη

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • ΘεατρικόCyrano de Bergerac του Edmond Rostand.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Steve Martin) σε κωμωδία/μιούζικαλ.

Παραλειπόμενα

  • Παρότι είναι μια πλέον ελεύθερη και εκσυγχρονισμένη μεταφορά του κλασικού Συρανό ντε Μπερζεράκ, το όνομα του Edmond Rostand αναφέρεται κανονικά στους τίτλους.
  • Την ιδέα για την ταινία την είχε από τις αρχές των 1980 ο Steve Martin, και του πήρε τρία χρόνια για να φτάσει στην 25η και τελευταία εκδοχή του σεναρίου του.
  • Την ταινία ενέκρινε ο Guy McElwaine ως αφεντικό της Columbia, αλλά και με την απομάκρυνση του, ο νέος πρόεδρος, ο David Puttnam, είπε το ναι στο σενάριο και ήταν αυτός που πρότεινε για τη Ρωξάνη την Daryl Hannah. Αυτή ήταν η πρώτη παραγωγή του Puttnam στην ηγεσία της Columbia Pictures.
  • Δεύτερη επιλογή για τη Ρωξάνη ήταν η Christine Lahti.
  • Τα γυρίσματα έγιναν επί του Καναδά, στην πόλη Νέλσον. Ενώ όμως το όνομα της πόλης αναφέρεται στην ταινία, η πλοκή τοποθετείται στις ΗΠΑ.
  • Για τη μύτη του Steve Martin χρειάζονταν καθημερινά 1μιση ώρα για να τοποθετηθεί, αλλά και μόλις 2 λεπτά για να αφαιρεθεί.
  • Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση για τον Kevin Nealon, που τον βλέπουμε να ερμηνεύει έναν μεθυσμένο στην πρώτη σκηνή.
  • Ήδη γνωστός μετά τις πρώτες 5 ταινίες του, ο Fred Schepisi δοκιμάζει εδώ για πρώτη φορά το κωμικό στοιχείο.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 9/1/2024

Ο Steve Martin μπορεί να μην υπηρέτησε ποτέ εκείνο το σινεμά που θα τον έφερνε κάποτε υποψήφιο για Όσκαρ, αλλά ήταν ένας καλλιτέχνης με μεράκι. Αυτή η λέξη αντικατοπτρίζεται εδώ τόσο στην ερμηνευτική του ζωντάνια, όσο όμως και στην πονηρή αμερικανοποίηση ενός τόσο κλασικού έργου, που δύσκολα -υπό άλλες συνθήκες- θέλεις να δεις αλλοιωμένο.

Το σκηνικό είναι η πατροπαράδοτη αμερικανική επαρχία, εκεί που οι κάτοικοι βγάζουν μια θέρμη στις μεταξύ τους σχέσεις, αν φυσικά την κοιτάξεις από αυτό τον γνώμονα και όχι κάποιον πχ θριλερικό. Εδώ το μόνο έγκλημα το έχει κάνει η φύση, και είναι η στα όρια της επιστημονικής φαντασίας μύτη του επικεφαλής του ατζαμίδικου εθελοντικού πυροσβεστικού σώματος, που όμως επιβεβαιώνει τον κανόνα πως όταν η φύση σου στερεί κάτι, σου δίνει τα υπόλοιπα απλόχερα. Στην προκειμένη, ο «Ντ. Σ.» έχει κάνει το μειονέκτημά του προτέρημα, εκπαιδεύοντας την ευφυία του και την ικανότητα του στην αυτοάμυνα και τη σωματική ευελιξία ως αντίδραση απέναντι σε έναν κόσμο που δεν κοιτάει τα μούτρα του αλλά αντί αυτού έχει εύκολο το μπούλινγκ. Όχι το σενάριο δεν θα σταθεί σε αυτό, αλλά θα πάει στο παρακάτω κεφάλαιο του θριάμβου της ιδιαιτερότητας, χαρίζοντας του τον έρωτα της πιο όμορφη και έξυπνης γυναίκας που είδε ποτέ η μικρή αυτή πόλη… αρκεί να του κάτσει!

Ο Edmond Rostand μπορεί να έχει χαρίσει εκ του προοιμίου στον Martin εκείνους τους τρόπους που θα βοηθήσουν να γίνει το «θαύμα της Μεγαλόχαρης», αλλά το πεσιμιστικό ορίτζιναλ φινάλε δεν ταιριάζει ούτε στην ιδιοσυγκρασία του κομεντί Χόλιγουντ ούτε όμως και του ανά στιγμές θεοπάλαβου κωμικού. Έτσι, όλες εκείνες οι απίθανες δοκιμασίες που θα φέρουν από σπόντα τον «Ντ. Σ.» στην αγκαλιά της γλυκιάς Ρωξάνης θα φέρουν αυτό το κλασικό happy-end (το έχεις ήδη αντιληφθεί πριν τελειώσουν οι τίτλοι έναρξης..), που για κάποιον μαγικό λόγο, όσο κι αν θα το μισούσε ο θεατής στο θεατρικό, εδώ θα ζητούσε τα χρήματα του πίσω εάν δεν το έβλεπε.

Ως γενική εικόνα έχουμε ρομαντική κομεντί, με εκείνους τους κανόνες που την καθιστούν επικίνδυνη για κάθε σοβαρή κριτική θεώρηση. Επιπλέον, έχουμε μόνο μία ερμηνεία, αυτή του πρωταγωνιστή, να καλύπτει ένα ολόκληρο καστ που ούτε αριστεύει, ούτε σε κάποιες περιπτώσεις, όπως της Shelley Duvall, του δίνεται η ευχέρεια να το πράξει. Είναι εντέλει αυτός ο αέρας φαντασίας που παράγουν η «εκτός πλανήτη» μύτη και κάποιες εξόφθαλμες λεπτομέρειες που δεν ανήκουν στον χώρο της κομεντί, που αναγάγουν το ρομαντικό σε καθαρό παραμύθι για ενηλίκους. Προσθέστε κι αυτήν το τόσο κινηματογραφική φωτογραφία που έβγαζε τότε το αμερικανικό σινεμά στα κέφια του, τις πονηρές αναφορές στη βωβή σκρούμπολ μα και στη σλάπστικ (περίεργος όσο και σπάνιος συνδυασμός), το αθεράπευτα ποιητικό κείμενο που δεν κολλάει με το κλίμα, και έχετε μια τρυφερή ιστορία που δεν θα αποτύχει με τίποτα στο να απαλύνει τις αισθήσεις σας από το πρώτο της μέχρι το έσχατο λεπτό. Μικρή ως μια έννοια στην εμβέλεια της, αλλά μια ταινία που ρίχνει αντιστάσεις, και δικαιολογεί το πώς ένα φανερό «ελάττωμα» μπορεί να γίνει το όπλο που ρίχνει στα πατώματα όχι μια Ρωξάνη, αλλά τον κόσμο όλο.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

21 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *