Ο Τζος και η Τίφανι είναι ερωτευμένοι από παιδιά. Η αγάπη τους έχει καταφέρει να αντέξει στον χρόνο, παρόλο που τώρα φοιτούν σε διαφορετικά κολέγια -εκείνος στη Νέα Υόρκη κι εκείνη στο Όστιν του Τέξας. Μια μέρα ωστόσο μπαίνει στη ζωή του Τζος -και για ένα βράδυ και στο κρεβάτι του- η σέξι ξανθιά Μπεθ. Η σύντομη ερωτική τους περιπέτεια απαθανατίζεται σε μια βιντεοταινία, αλλά από ένα τραγικό λάθος το αποδεικτικό αυτό στοιχείο της απιστίας του Τζος φεύγει ταχυδρομικώς για το κολέγιο της Τίφανι. Έντρομος ο ήρωάς μας, παίρνει τους φίλους του και φεύγουν άρον-άρον για το Όστιν, με σκοπό να προλάβουν την Τίφανι, προτού δει την ενοχοποιητική βιντεοταινία…
Σκηνοθεσία:
Todd Phillips
Κύριοι Ρόλοι:
Breckin Meyer … Josh Parker
Seann William Scott … E.L. Faldt
Paulo Costanzo … Rubin Carver
DJ Qualls … Kyle Edwards
Amy Smart … Beth Wagner
Rachel Blanchard … Tiffany Henderson
Tom Green … Barry Manilow
Anthony Rapp … Jacob Schultz
Fred Ward … Earl Edwards
Andy Dick … υπάλληλος μοτέλ
Ethan Suplee … Ed Bradford
Jessica Cauffiel … Tiffany Henderson (η λάθος)
Mary Lynn Rajskub … ‘Blind’ Brenda
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Todd Phillips, Scot Armstrong
Παραγωγή: Daniel Goldberg, Joe Medjuck
Μουσική: Michael Simpson
Φωτογραφία: Mark Irwin
Μοντάζ: Sheldon Kahn
Σκηνικά: Clark Hunter
Κοστούμια: Peggy Stamper
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Road Trip
- Ελληνικός Τίτλος: Road Trip
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Στον Δρόμο… για την Αφρισμένη Κορυφή (2009)
Παραλειπόμενα
- Ντεμπούτο στις ταινίες μυθοπλασίας για τον Todd Phillips.
- Η κεντρική πλοκή μοιάζει πολύ με αυτήν του Έρωτας Μετ’ Εμποδίων (Overnight Delivery) του 1998. Η ειρωνεία σε αυτό ήταν ότι η πρωταγωνίστρια του, η Reese Witherspoon, ήταν ανάμεσα στις υποψήφιες εδώ για την Μπεθ.
- Ο Zach Galifianakis είχε περάσει από οντισιόν για τον Μπάρι, χρόνια πριν καθιερωθεί από τον ίδιο σκηνοθέτη, με το The Hangover.
- Με κόστος 16 εκατομμύρια δολάρια, πέτυχε εισπράξεις 119,8. Άμεσα ξεκίνησαν να πέφτουν ιδέες για ένα σίκουελ, αλλά συνειδητοποίησαν ότι θα ήταν στη σκιά των American Pie. Κάποιες από τις ιδέες χρησιμοποιηθήκαν στο Eurotrip (2004). Εντέλει, ήρθε ένα σίκουελ το 2009, το Road Trip: Beer Pong, αλλά αφορούσε την αγορά του βίντεο.
- Συνηθισμένο σε παρόμοιες περιπτώσεις, τα στιγμιότυπα που κόπηκαν για να εξασφαλιστεί το R συμπεριλήφθηκαν σε μια “άκρως ακατάλληλη” εκδοχή για το Home Cinema. Αυτή βέβαια διαρκούσε μόλις ένα εξτρά λεπτό.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 30/8/2016
Αργότερα θα καταξιωνόταν στο είδος με τα ιδιαίτερα αξιόλογα στο τερέν τους «Σχολικές Αναμνήσεις» και, φυσικά, «The Hangover» που μπροστά σε αυτό το πρώτο του πόνημα φαντάζουν σαν τσαπλινικά αριστουργήματα. Εδώ, ωστόσο, ο Todd Phillips προσφέρει δυστυχώς με το «Road Trip» εκτός από μια κακή κωμωδία, και μια κακή υπηρεσία στο target-group στο οποίο απευθύνεται (νεαροί ενήλικες).
Από τη μία, παρουσιάζει κάκιστα γυναικεία πρότυπα, ουσιαστικά κακογραμμένους χαρακτήρες με τους οποίους δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα η συγγραφική ομάδα μια και φαίνεται πως πορεύτηκε με το σκεπτικό «ε μωρέ τώρα θα γυρίσουμε ταινία να γελάσουν τα παιδιά, τον Bergman θα παριστάνουμε;». Στο έργο, λοιπόν, οι κοπέλες αποφασίζουν να δοθούν ερωτικά με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια και παίρνουν ακόμη και πρωτοβουλίες να βγάλουν τον πρωταγωνιστή από τη δύσκολη θέση για να τον ευχαριστήσουν κι έτσι μέσω του projection της ταύτισης που επιχειρούν οι νεαροί θεατές να αναφωνήσουν με ικανοποίηση «κι εγώ όταν αποκτήσω κορίτσι έτσι θα μου φέρεται». Η ταινία συχνά αγγίζει έτσι τα όρια της επιστημονικής φαντασίας ως προς την αποτύπωση ανθρώπινων συμπεριφορών (δεν αναμένεις από μια τέτοια ταινία είδους μια βαθυστόχαστη κατάδυση στα μυστικά της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, όμως μια τόσο αποκλίνουσα από την πραγματικότητα προσέγγιση καταλήγει να είναι προσβλητική για τη νοημοσύνη του θεατή). Από την άλλη, κάνει ακόμη χειρότερη δουλειά όσον αφορά τους ανδρικούς χαρακτήρες, τους οποίους πατρονάρει και τροφοδοτεί ασταμάτητα τον εγωισμό τους, καθώς και άλλα κατώτερα ένστικτά τους και κατ’ επέκταση το ίδιο κάνει και στην ηλικιακή και φυλετική ομάδα στην οποία απευθύνεται το έργο.
Η κεντρική πλοκή της ταινίας αφορά έναν νέο, ο οποίος είχε μια ερωτική περίπτυξη με μια άλλη κοπέλα και κατά λάθος πρόκειται να ταχυδρομήσει το συγκεκριμένο στιγμιότυπο που βιντεοσκόπησε στο κορίτσι, με το οποίο βρίσκεται μαζί από παιδί και πλέον διατηρούν μια σχέση εξ αποστάσεως, καθώς σπουδάζουν σε διαφορετικά πανεπιστήμια. Η όλη υπόθεση περιστρέφεται λοιπόν γύρω από ένα ταξίδι που επιχειρεί ο ίδιος μαζί με τους φίλους του διασχίζοντας την Αμερική (μια βιβλιοθήκη κακοφτιαγμένων στερεοτύπων του είδους της νεανικής κωμωδίας-ο «κάφρος», ο «έξυπνος και κουλ σπασίκλας» και ο «περίεργος ντροπαλός παρθένος») προκειμένου το δέμα να μην καταλήξει ποτέ στον κατά λάθος παραλήπτη του. Αντί να υπάρξει μέσω των καταστάσεων μια ωρίμανση των χαρακτήρων, μια αλλαγή στη συμπεριφορά τους (με την εξαίρεση της γελοίας «μεταμόρφωσης» του παρθένου της παρέας, ο οποίος «γίνεται άντρας» και απλά ενστερνίζεται τη στενοκέφαλη ανευθυνότητα των υπολοίπων) και γενικά να υπάρξουν μετατοπίσεις αρχικών καταστάσεων, όλοι παραμένουν στο αρχικό στάδιο της κακογραμμένης καρικατούρας στην οποία τους βρήκαμε.
Ο δε πρωταγωνιστής του έργου (που ερμηνεύει με πρωτοφανές έλλειμμα χαρισματικότητας κι εκφραστικότητας), ο Breckin Meyer, επιβραβεύεται στο τέλος για την ανώριμη κι ανεγκέφαλη συμπεριφορά του με το να μη μαθευτούν τα καμώματά του στη φίλη του (επειδή πάνω στις επίμαχες σκηνές έγραψε κατά λάθος άλλο υλικό ο πέμπτος τροχός της παρέας, που δεν πάει μαζί τους στο ταξίδι και υποδύεται με ανυπόφορο τρόπο ο τότε δημοφιλής κωμικός Tom Green πριν το Βατερλό του «Με το Δάχτυλο στο Φρέντι») και χωρίζοντας με πολιτισμένο τρόπο μαζί της για να πάει τελικά με την εύκολη ξανθιά που του έκανε τα χατίρια σαν κουρδισμένο ρομποτάκι.
Πατρονάρισμα και κάκιστα ως επικίνδυνα μηνύματα για το target-group της απαράδεκτης αυτής ταινίας. Και μια και μιλάμε για κωμωδία και τόση ώρα (διόλου τυχαία) δεν υπήρξε αναφορά στην ποιότητα του χιούμορ που τη διατρέχει (το οποίο είναι της υποστάθμης των σεξοκωμωδιών της δεκαετίας του 1980 που προσπαθούσαν να μιμηθούν το κλασικό στην κατηγορία του «Ένα Τρελό Τρελό Θηριοτροφείο» του John Landis), ας το συνοψίσουμε ως εξής: αν βρίσκετε ξεκαρδιστικό και εξαιρετικά πρωτότυπο το θέαμα ενός ηλικιωμένου να καπνίζει μαριχουάνα και ύστερα να βλέπει παραισθήσεις με σκύλους που του μιλάνε με ανθρώπινη φωνή, αυτή είναι η ταινία σας…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
