Ο Δρόμος της Απώλειας
- Road to Perdition
- 2002
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αστυνομική, Γκανγκστερική, Δραματικό Θρίλερ, Εποχής, Νουάρ, Ταινία Δρόμου
- 08 Νοεμβρίου 2002
Δυο πατέρες: ο Μάικλ Σάλιβαν, ένας εκτελεστής για λογαριασμό της ιρλανδικής μαφίας στο Σικάγο του 1930, και ο κύριος Τζον Ρούνι, το αφεντικό του Σάλιβαν και ο άνθρωπος που τον μεγάλωσε σαν παιδί του. Δυο γιοι: ο Μάικλ Σάλιβαν Τζούνιορ και ο Κόνορ Ρούνι, ο καθένας να προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του πατέρα του. Η ζήλια και ο ανταγωνισμός τούς έβαλε όλους σε τροχιά σύγκρουσης, φέρνοντας εντέλει τη δουλειά του Σάλιβαν στο σύμπαν της ιδιωτικής του ζωής με τραγικό αποτέλεσμα τον θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας και του μικρότερου γιου του, Πίτερ. Τώρα, ο Μάικλ Σάλιβαν και ο επιζών γιος του ξεκινούν ένα ταξίδι, με αποσκευές τις μνήμες της τραγωδίας και προορισμό την εκδίκηση των ενόχων.
Σκηνοθεσία:
Sam Mendes
Κύριοι Ρόλοι:
Tom Hanks … Michael Sullivan
Tyler Hoechlin … Michael Sullivan Jr.
Paul Newman … John Rooney
Jude Law … Harlen Maguire
Daniel Craig … Connor Rooney
Stanley Tucci … Frank Nitti
Jennifer Jason Leigh … Annie Sullivan
Liam Aiken … Peter Sullivan
Dylan Baker … Alexander Rance
Ciaran Hinds … Finn McGovern
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Self
Παραγωγή: Sam Mendes, Dean Zanuck, Richard D. Zanuck
Μουσική: Thomas Newman
Φωτογραφία: Conrad L. Hall
Μοντάζ: Jill Bilcock
Σκηνικά: Dennis Gassner
Κοστούμια: Albert Wolsky
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Road to Perdition
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Δρόμος της Απώλειας
Σεναριακή Πηγή
- Κόμικ: Road to Perdition των Max Allan Collins, Richard Piers Rayner.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ φωτογραφίας. Υποψήφιο για δεύτερο αντρικό ρόλο (Paul Newman), μουσική, σκηνικά, ήχο και ηχητικά εφέ.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα δεύτερου αντρικού ρόλου (Paul Newman).
- Βραβείο Bafta φωτογραφίας και σκηνικών. Υποψήφιο για δεύτερο αντρικό ρόλο (Paul Newman).
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
Παραλειπόμενα
- Όταν πατέρας και γιος Zanuck συμφώνησαν ότι το κόμικ είχε προοπτικές να γίνει ταινία, το έστειλαν στον Steven Spielberg. Εκείνος το έβαλε άμεσα στον προγραμματισμό της DreamWorks, χωρίς όμως πρόθεση να το σκηνοθετήσει. Η εταιρία έστειλε το πρότζεκτ στον Mendes, κι αυτός το επέλεξε μέσα από πολλά άλλα (βροχή οι προτάσεις μετά το οσκαρικό American Beauty), αφού το στόρι τον τράβηξε.
- Το αρχικό σενάριο του David Self ήταν πολύ κοντά στο κόμικ, αλλά παρεμβλήθηκαν αρκετοί ακόμα σεναριογράφοι, με αποτέλεσμα να απομένει μονάχα ο πυρήνας της αρχικής πηγής.
- Το κόμικ βιβλίο των Max Allan Collins, Richard Piers Rayner είναι κι αυτό με τη σειρά του επηρεασμένο από τη μάνγκα σειρά κόμικ Lone Wolf and Cub της δεκαετίας του 1970. Εν μέρει είναι κι επηρεασμένο από αληθινά πρόσωπα.
- Ο Tyler Hoechlin επιλέχτηκε ανάμεσα σε 2.000 νεαρούς υποψήφιους.
- Αυτός έμελλε να είναι ο έσχατος κινηματογραφικός ρόλος για τον Paul Newman, πριν δανείσει και τη φωνή του στο κινούμενο σχέδιο Αυτοκίνητα.
- Ο Anthony LaPaglia γύρισε μια σκηνή ως Αλ Καπόνε, αλλά κόπηκε στο μοντάζ. Ο ρόλος είχε υποψήφιους τους Tom Sizemore και Alfred Molina πριν υποβαθμιστεί.
- Σκηνοθέτης και φωτογράφος ήθελαν η εικόνα να παραπέμπει στους πίνακες του Edward Hopper.
- Ο Conrad L. Hall δεν πρόλαβε να παραλάβει το τρίτο Όσκαρ της καριέρας του, μια κι έφυγε από τη ζωή, με τον γιο του και συνάδελφο Conrad W. Hall να το παραλαμβάνει για λογαριασμό του. Η ταινία αφιερώθηκε στη μνήμη του.
- Είχε προγραμματιστεί να βγει τα Χριστούγεννα του 2001, ώστε να παίξει δυνατά στην οσκαρική κούρσα. Ο Mendes όμως ζήτησε και πήρε παράταση για να ολοκληρώσει τη δουλειά του, με το φιλμ να βγαίνει καλοκαίρι. Αυτό έκανε καλό στις εισπράξεις (181 εκατομμύρια δολάρια, έναντι των 80 του μπάτζετ), αλλά όχι στην απόδοση του στα βραβεία.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 9/12/2002
Το άψογο ύφος που επιβάλει ο θεατρικός Σαμ Μέντες στην ταινία, την κάνει να ξεχωρίζει από τις περισσότερες που παρουσιάστηκαν τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ. Αν και οι ήρωες του Μέντες είναι βασισμένοι σε κόμικ, θυμίζουν περισσότερο τους καταραμένους χαρακτήρες του «Νονού», που κινούνται άνετα σε ένα αιματοβαμμένο περιβάλλον όπου η κάθαρση μοιάζει μάλλον με ουτοπία. Το απλό σενάριο αναπτύσσεται με ψυχολογικούς όρους, που με τη σειρά τους εμπλουτίζονται από τις «καθαρές» ερμηνείες του καστ, με επικεφαλής τον αγέρωχο Πολ Νιούμαν, αλλά και τον Τομ Χανκς σε έναν ρόλο λίγο ασυνήθιστο στην ορθά πολιτική του ως τώρα περσόνα. Πιο επιτηδευμένη η παρουσία του Τζουν Λόου, αλλά χρειάζεται ο ρόλος του για να κινεί τα νήματα της πλοκής.
Σκηνές ανθολογίας, καταλυτικά όμορφη η ύστατη δουλειά του φωτογράφου Κόνραντ Λ. Χολ, ταυτόσημη με το ύφος η μουσική του Τόμας Νιούμαν, και αν το φινάλε δεν ήταν χολιγουντιανά προβλέψιμο, θα μιλάγαμε για αριστούργημα του αμερικανικού κινηματογράφου, εφάμιλλο με ταινίες του Τζον Φορντ. Αν είχε κάνει ποτέ νουάρ ο μεγάλος δημιουργός, κάπως έτσι θα έμοιαζε.
Βαθμολογία: