Παρίσι Ξανά
- Revoir Paris
- Paris Memories
- 2022
- Γαλλία
- Γαλλικά, Αγγλικά
- Δραματική, Δραματικό Θρίλερ, Μυστηρίου
- 16 Μαρτίου 2023
Ένα σαββατιάτικο, φθινοπωρινό βράδυ, η Μία βιώνει μια τρομοκρατική επίθεση σε ένα παρισινό μπιστρό. Τρεις μήνες μετά, πασχίζει να θυμηθεί τι ακριβώς συνέβη το μοιραίο βράδυ και πώς να ανακτήσει τη ζωή της για να βρει ξανά την ευτυχία. Όμως δεν είναι πια η ίδια και το Παρίσι δεν είναι πια το ίδιο…
Σκηνοθεσία:
Alice Winocour
Κύριοι Ρόλοι:
Virginie Efira … Mia
Benoit Magimel … Thomas
Gregoire Colin … Vincent
Maya Sansa … Sara
Amadou Mbow … Assane
Nastya Golubeva Carax … Felicia
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Alice Winocour, Jean-Stephane Bron, Marcia Romano
Παραγωγή: Isabelle Madelaine, Emilie Tisne
Μουσική: Anna Von Hausswolff
Φωτογραφία: Stephane Fontaine
Μοντάζ: Julien Lacheray
Σκηνικά: Margaux Remaury, Florian Sanson
Κοστούμια: Caroline Spieth
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Revoir Paris
- Ελληνικός Τίτλος: Παρίσι Ξανά
- Διεθνής Τίτλος: Paris Memories
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο Cesar πρώτου γυναικείου ρόλου (Virginie Efira).
- Βραβείο Magritte πρώτου γυναικείου ρόλου (Virginie Efira).
Παραλειπόμενα
- Ο αδελφός της Alice Winocour βρίσκονταν στο Bataclan τη στιγμή της τρομοκρατικής επίθεσης που στοίχησε τη ζωή σε 90 ανθρώπους, με την ίδια να επικοινωνεί εκείνη την ώρα μαζί του μέσω SMS. Πέρα από τις αναμνήσεις των δυο τους, η δημιουργός συνάντησε ψυχιάτρους και επιζώντες ώστε να εμβαθύνει καλύτερα στο σενάριο.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 14/3/2023
Η Alice Winocour έχει στα χέρια της ένα θέμα για καλή ταινία, όλες τις σωστές προθέσεις, αλλά έλλειψη ορθής οπτικής γωνίας. Έτσι έχουμε ένα φιλμ που δεν αστοχεί ποιοτικά στην εικόνα του, αλλά και δεν εκφράζει ιδιαίτερα πολλούς παρότι αναφέρεται σε κάτι οικουμενικό.
Όσο και να πιστεύει στον ρόλο της η Virginie Efira, η Μία είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα που δεν είχε να διδαχτεί από το τραγικό περιστατικό που τη συνταράσει -το λιγότερο- στις αρχές της ταινίας. Η ζωή της έτσι θα αλλάξει ολοκληρωτικά, αλλά η ίδια δεν θα είναι ποτέ σε θέση να συμβουλεύει άλλους ανθρώπους που τυχόν περάσουν κάτι παρόμοιο. Ακόμα λοιπόν κι αν μοιάζει να βρίσκει γιατρειά λύνοντας το μυστήριο τού πού ήταν εκείνη την κρίσιμη ώρα και ποιος κρατούσε το χέρι της, λίγη σημασία έχει αυτό μπροστά σε όσα αντιμετωπίζουν τα θύματα και οι συγγενείς μιας οποιαδήποτε τεράστιας τραγωδίας.
Υπάρχει λοιπόν η εκδοχή να πει κανείς ότι η ταινία «αερολογεί», αλλά και αυτό θα ήταν άδικο απέναντι της. Κι αυτό επειδή και το τραύμα του ενός προσώπου έχει σημασία, ακόμα κι αν δεν συνδέεται με κανενός άλλου. Ως προς αυτό, η ψυχολογική περιπέτεια της Μία σε κρατάει στο να την ακολουθήσεις ως θεατής, χωρίς όμως και πάλι η Winocour να βρίσκει τους τρόπους να χρωματίσει τον χαρακτήρα της με τέτοιο τρόπο που να βγάζει μια εξαιρετική μοναδικότητα. Περί αυτού, ούτε οι κινήσεις της βγάζουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα, με εμάς να μην καταλαβαίνουμε αν εντέλει εκμεταλλεύεται όλο αυτό που της συνέβη απλά για να βρει τη δύναμη να αλλάξει ερωτικό σύντροφο…
Η σοβαρότητα που διέπει την κατασκευή της ταινίας, κάποια συμβολικά «κόλπα» της Winocour διάσπαρτα στην εικόνα (όπως το πέτσινο τζάκετ-πανοπλία της ηρωίδας ή τα χρώματα που παρεισφρέουν στην εικόνα της μοιραίας νύχτας) μάς δηλώνουν πως βρισκόμαστε στον πάνθεον εκείνης της γαλλικής ταινίας που θέλουμε να διαιωνίσει την ύπαρξη της. Το ότι σεναριακά η ταινία ελέγχεται σχεδόν για το σύνολο όσων μας παρουσιάζει, ευτυχώς δεν την αναιρεί ως μια ενδιαφέρουσα επιλογή.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
