Δύο Ανάσες

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Respire

Ελληνικός Τίτλος: Δύο Ανάσες

Διεθνής Τίτλος: Breathe

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: Respire της Anne-Sophie Brasme.

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για υποσχόμενη ηθοποιό (Lou de Laage και Josephine Japy) στα Cesar.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 13/11/2014

Η 17χρονη Τσάρλι ζει σε ένα άνισο οικογενειακό περιβάλλον, με τη μητέρα της να παίρνει πάντα τον ρόλο του θύματος. Αυτό έχει επίδραση στις αντιλήψεις της Τσάρλι, η οποία έχει αναπτύξει έναν κλειστό, συνεσταλμένο χαρακτήρα. Ώσπου μια μέρα έρχεται στο σχολείο της η Σάρα, μια κοπέλα με ακριβώς αντίθετη προσωπικότητα από αυτήν. Είναι όμορφη, δημοφιλής, εκρηκτική, βρίσκεται παντού, κάνει σε όλους θετική εντύπωση. Οι δύο κοπέλες θα δεθούν στενά, θα αναπτύξουν έναν ισχυρό φιλικό δεσμό που αγγίζει τα όρια του ερωτικού, γοητευμένες η μία από την άλλη, ή καλύτερα από τις αντιθέσεις τους. Όμως, η σχέση αυτή σταδιακά γίνεται επικίνδυνη.

Η Melanie Laurent, που γνωστοποιήθηκε από την εξαιρετική ερμηνεία της στο «Άδωξοι Μπάσταρδη» του Quentin Tarantino, δοκιμάζει για δεύτερη φορά τις δυνάμεις της πίσω από την κάμερα, αλλά είναι επίσης και συν-σεναριογράφος στην προσαρμογή του ομότιτλου μυθιστορήματος της Anne-Sophie Brasme. Πρόκειται για ένα σινεμά που θυμίζει έντονα τη «Ζωή της Αντέλ», ως προς τον ρεαλισμό και την «κρυφή» ομοφυλοφιλία, που σε αυτή την περίπτωση υπάρχει για να εντείνει το πάθος και να ενισχύσει σεναριακά την ακρότητα της σχέσης, αλλά κατά τα άλλα, μένει ελαφρώς μετέωρη και η εστίαση μένει μόνο στο επικίνδυνο «παιχνίδι» των δύο χαρακτήρων.

Οι σκηνοθετικές δεξιότητες της Laurent είναι εμφανείς, καθώς καταφέρνει να σκιαγραφήσει εύστοχα τις αντιθέσεις τους και την σταδιακή μετατροπή αυτών σε εμμονή. Όταν η Τσάρλι αισθάνεται την απόρριψη της Σάρα, λόγω της συναισθηματικής της ευαισθησίας, θα επηρεαστεί έντονα και θα ακολουθήσει κρυφά τη Σάρα μέχρι το σπίτι της, όπου θα διαπιστώσει πως της είχε πει ψέματα και στην πραγματικότητα ζει με την αλκοολική μητέρα της. Η αποκάλυψη της πραγματικότητας αυτής αποτυπώνεται με ένα αξιοσημείωτο τράβελινγκ.

Οι δύο πρωταγωνίστριες είναι εξαιρετικές στους ρόλους τους. Η Σάρα (Lou de Laage) αποπνέει ερωτισμό, είναι εκφραστική και εκδηλωτική. Είναι «κακιά», αλλά και πολύπλοκη, έχει χαρακτήρα πίσω από αυτόν που αναδύει στην επιφάνεια. Η Τσάρλι (Josephine Japy) διαθέτει έναν στωικισμό, μια εύθραυστη εσωτερικότητα και μια ωριμότητα, πάντα στα πλαίσια της εφηβικής ηλικίας της. Είναι ο «σιωπηλός αποδέκτης», που βιώνει με υπομονή τα πάθη και τις συναισθηματικές εντάσεις της.

Παρόλα αυτά, το σενάριο δεν διαχειρίζεται σωστά το δράμα, με αποτέλεσμα οι μεταβάσεις να μοιάζουν απότομες και να αποξενώνουν τον θεατή, ο οποίος, παρά τη σκηνοθετική μαεστρία, παραμένει παρατηρητής, δεν μπαίνει μέσα στον κόσμο των δύο πρωταγωνιστριών. Από τη στιγμή όμως, που μιλάμε για δράμα χαρακτήρων, στα όρια του ψυχολογικού θρίλερ, η αποξένωση αυτή μειώνει σημαντικά τη συνολική δυναμική του έργου. Η κορύφωση είναι απρόβλεπτη, αλλά η σεναριακή στήριξή της είναι αδύναμη, με αποτέλεσμα αναπόφευκτα να μοιάζει υπερβολική και ελαφρώς τηλεοπτικίζουσα. Συμπερασματικά, έχουμε ένα έργο με δύο δυνατούς χαρακτήρες που αναπτύσσονται αναλυτικά, αλλά η δραματική εξέλιξη της σχέσης τους, αν και θεμελιώνεται με σκηνοθετική δεινότητα, υπολείπεται σε ρυθμό.

Βαθμολογία: