![](https://www.filmy.gr/wp-content/uploads/2020/05/Requiem-for-a-Dream.jpg)
Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο
- Requiem for a Dream
- 2000
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δραματικό Θρίλερ, Σινεφίλ
- 18 Μαΐου 2001
Με φόντο τις εγκαταλελειμμένες παραλίες και τα αποσαθρωμένα κτήρια του Κόνι Άιλαντ, έχουμε παράλληλες ιστορίες που έχουν ως συνδετικό κρίκο τη σχέση µεταξύ της µοναχικής χήρας Σάρα Γκόλντφαρµπ και του συµπαθητικού, αλλά δίχως στόχους, γιου της. Η ευτραφής Σάρα, παρακινηµένη από την προοπτική της εµφάνισής της σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι, ξεκινά µια επικίνδυνη δίαιτα µε χάπια ώστε να επανέλθει στη νεανική της φόρµα. Παράλληλα, ο έφηβος γιος της, η κοπέλα του κι ο κολλητός του φίλος κάνουν µια βουτιά σε αργή κίνηση από την ανία στην καταστροφή των ναρκωτικών.
Σκηνοθεσία:
Darren Aronofsky
Κύριοι Ρόλοι:
Ellen Burstyn … Sara Goldfarb
Jared Leto … Harry Goldfarb
Jennifer Connelly … Marion Silver
Marlon Wayans … Tyrone C. Love
Christopher McDonald … Tappy Tibbons
Mark Margolis … Κος Rabinowitz
Louise Lasser … Ada
Sean Gullette … Arnold
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Hubert Selby Jr., Darren Aronofsky
Παραγωγή: Eric Watson, Palmer West
Μουσική: Clint Mansell
Φωτογραφία: Matthew Libatique
Μοντάζ: Jay Rabinowitz
Σκηνικά: James Chinlund
Κοστούμια: Laura Jean Shannon
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Requiem for a Dream
- Ελληνικός Τίτλος: Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Requiem for a Dream του Hubert Selby Jr.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου (Ellen Burstyn).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Ellen Burstyn) σε δράμα.
Παραλειπόμενα
- Ο Hubert Selby Jr. είχε ήδη γράψει ένα πρώτο σενάριο του βιβλίου του (έκδοσης 1978), θέλοντας να γίνει ταινία, πριν ακόμα τον προσεγγίσει ο Aronofsky. Το τελικό είναι όμοιο κατά 80%. Η κυριότερη παρεμβολή του σκηνοθέτη σε αυτό ήταν στην ηλικία των πρωταγωνιστών, που τους ήθελε νεότερους.
- Χρειάστηκε προσπάθεια για να βρεθεί χρηματοδότηση, μια και η ιδέα να γίνει ταινία το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έμοιαζε οικονομικά πειστική στα στούντιο.
- Giovanni Ribisi, Neve Campbell και Dave Chappelle αρνήθηκαν την αρχική πρόταση για τους αντίστοιχους ρόλους των Χάρι, Μάριον και Τάιρον.
- Ο Jared Leto αποδέχτηκε τον ρόλο ως ερμηνευτική πρόσκληση, ενώ για να προετοιμαστεί πέρασε 3 μήνες στους δρόμους της Νέας Υόρκης, παρέα με ανθρώπους κοντά στον χαρακτήρα του ρόλου του. Επίσης, έχασε 13 κιλά για να πείθει ως τοξικομανής.
- Η Jennifer Connelly, από τη μεριά της, απομονώθηκε επί καιρό σε διαμέρισμα στο κτήριο που θα γίνονταν τα γυρίσματα, ενώ παρακολουθούσε συνεδρίες των Ανώνυμων Ναρκομανών με φίλο της που βρίσκονταν εκεί για ρεαλιστικούς λόγους.
- Τα γυρίσματα τελείωσαν μέσα σε 40 ημέρες, για τα οποία επιστρατεύτηκαν αληθινοί ναρκομανείς ως κομπάρσοι.
- Ο Aronofsky αναφέρονταν στο μοντάζ του ως hip-hop montage, κόβοντας άμεσα τα πλάνα του. Ενώ σε μια μέση ταινία 100 λεπτών υπάρχουν από 600 έως 700 cut, εδώ ανέρχονται σε άνω των δύο χιλιάδων. Επιπλέον, γίνεται εκτενής χρήση split-screen, time-lapse φωτογραφίας, close-ups, παρατεταμένα τράβελινγκ, αλλά και χρήση Snorricam, όπου μια κάμερα είναι δεμένη στον πρωταγωνιστή.
- Η επιτροπή αξιολόγησης αρχικά έδωσε το NC-17, με τον Aronofsky να μη δείχνει δυσαρέσκεια, μια και δεν σκόπευε να κάνει κανένα νέο μοντάζ για να πάει στο R. Η Artisan Entertainment αποφάσισε να βγάλει το φιλμ ως unrated (δίχως χαρακτηρισμό), αλλά στο βίντεο έβγαλε μια R εκδοχή, μοντάροντας εκ νέου τη σεξουαλική σκηνή.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το γκρουπ των Kronos Quartet (ιδρυμένο από το 1973) ερμηνεύει τα θέματα του Clint Mansell, με το Lux Aeterna να μένει κλασικό.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 28/8/2016
Μια ωμή και καταλυτική στα νοήματα της ταινία, από έναν σκηνοθέτη που χρησιμοποιεί την κάμερα σαν όπλο για τους πειραματισμούς του. Ο Darren Aronovsky προσπαθεί -κάτι ανάλογο με τον Danny Boyle στο «Trainspotting»- να οπτικοποιήσει την ουσία του εθισμού (και όχι μόνο), χωρίς διάθεση να χαριστεί σε μια κοινωνία-θεατή που μοιάζει να θεωρεί συνυπεύθυνη για τη μάστιγα. Οι ρυθμοί είναι ασταμάτητοι, τα σοκ συνεχή, το μοντάζ φρενήρες και οι επιμέρους σκηνοθετικές παρεμβάσεις (κυρίως κάποιες φλας εικόνες) στοχεύουν στο υποσυνείδητο (πολλές οι επιρροές από τον Ανδαλουσιανό Σκύλο του Μπουνιουέλ). Από το καστ ξεχωρίζουν οι Ellen Burstyn και Jennifer Connelly (ως εκπρόσωποι του «αδύναμου» φύλου προσθέτουν ιδιαίτερο τόνο στην τραγικότητα του θέματος), ενώ υπέροχο (ή να πούμε καλύτερα ήδη κλασικό) είναι το μουσικό θέμα του Clint Mansell, που εμπλουτίζεται με τα έγχορδα του Kronos Quartet. Μια ταινία που ήταν λογικό να προκαλέσει αντίθετα κι ακραία σχόλια, αφού οι πολέμιοι της τη θεώρησαν επιτηδευμένη και υπερβολικά προκλητική. Είναι πάντως σίγουρο πως χρειάζεται ιδιαίτερη διάθεση για τη θέαση της, αφού μπορεί εύκολα να κουράσει το απροειδοποίητο μάτι, ενώ έχουμε κάποιες “μικρο-αμαρτίες” του αμερικανικού σινεφιλισμού που σχεδόν σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη δεν παρατηρούνται.
Βαθμολογία: